REVISTA O SON REBULDEIRO 2024

Viches iso? de José Arcas, debuxos de Helena Bermúdez Freire (1º Bach A)

A lectura do libro Viches iso? Un singular percorrido polas vidas das aves invisibles de José Arcas motivou estes fermosos debuxos sobre el da alumna Helena Bermúdez Freire de 1º Bach A.

A que altura está o ceo? de Jorge Mira, Emma Buján Mouriño (1º Bach A)

 

VIDEOPOEMA "Um osso de frango" de Paula Carballeira, Álex García Sande (4º ESO C)

VIDEOPOEMA "Capuchinho vermelho" de Paula Carballeira, Brais Fariña Fernández (4º ESO B)

VIDEOPOEMA "Tantos anos de supostao evolução" de Paula Carballeira, Jorge Varela Cacharrón (4º ESO D)

VIDEOPOEMA de "Simplesmente ao caminhar" de Paula Carballeira, Bruno Martínez Gayoso (4º ESO B)

VIDEOPOEMA "Teve que morrer" de Paula Carballeira, Martín Roca Seoane (4º ESO B)

VIDEOPOEMA "Entre tojos e silvas" Paula Carballeira, Dana Viñán López (4º ESO C)

VIDEOPOEMA "Olha para o lobo com ternura" de Paula Carballeira, Ainhoa Varela Gómez (4º ESO B)

VIDEOPOEMA "Nunca ninguém quer ir" de Paula Carballeira, Daniela Naya Torreiro (4º ESO C)

VIDEOPOEMA "Quando não queres que te vejam" de Paula Carballeira, Isabella Almanza González (4º ESO B)

VIDEOPOEMA "Um osso de frango" de Paula Carballeira, Lucía Varela Janeiro (4º ESO B)

UMA VIAGEM PELA LUSOFONIA

VIAGEM PELA LUSOFONIA de Remoe a lingua

VÍDEOPOEMA "Teve um nome" do poemario Há quem escolha os caminhos mais longos de Paula Carballeira, Alejandra Porras Gutiérrez (4º ESO C)

 

Herbario de Helena Bermúdez Freire (1º Bach A)

 

ICEBERG, Mabel Martín Allegue (2º ESO A)

Hai tres tipos de espíritos, os malignos, os benignos e os que non poden facer case nada. Eu son desas pantasmas que intentan axudar no que poden, pero non poden cambiar a realidade.

Morrín hai moitos anos, pero unha parte de min quedou aquí, para coidar a miña neta, chámase Sofía e ten sete anos. Cando soupen que ía ir en barco por primeira vez, dinme conta de que algo non andaba ben.

Pero xa era demasiado tarde, Sofía e a súa nai xa embarcaran nun barco con destino a New York que non chegaría a ningunha parte.

Sofía nunca vira antes o mar, ela nacera nun sitio fora de perigo, nun sitio de interior. Nada máis embarcar a nai de Sofía estaba desfacendo as maletas mentres a nena corría corredor por corredor todo o barco na cuberta, vendo o mar...

Era a primeira vez que o vía, rompendo contra o barco, a brisa impactando contra a súa cara e o sol que se ía poñendo lentamente.

Sofía ía en segunda clase. O que tiña non era precisamente o mellor, pero algo tiña. Aquela tarde sentinme mal, por min, por Sofía e pola súa nai, tiña unha visión de futuro moi mala e non todos poderían salvarse.

Pero Sofía non sabía nada, ela era unha alma inocente, non tiña idea das cousas horribles que estaba por vivir. Simplemente ría e corría polo barco adiante como se fose o mellor día da súa vida.

Eu vía dende arriba, esperando aquel momento que acontecería tan axiña que non daría tempo nin a reaccionar. Esa tarde Sofía ceou coa súa nai, nun restaurante de segunda clase vendo os ricachóns que durmían entre billetes camiñando ata a sala de fumadores. A fumar e falar. Un luxo que non podían alcanzar, pero eles non me tiñan a min. Non tiñan unha alma protectora. Sofía si que a tiña aínda que fose de segunda.

Pola noite uns durmirían, os do servizo limparían e outros con máis cartos xogarían fortunas na sala de pócker. A nai de Sofía mandou a nena para durmir ao camarote. Eu púxenme aos pés da súa cama, flotando sobre as mantas, Sofía durmía, a súa nai tamén. O camarote estaba en silencio, só se escoitaba o son das ondas que impactaban contra o Titanic, na planta de arriba os fumadores fumaban e os xogadores perdían fortunas, estarían así toda a noite, estarían porque esa noite non ía ser como calquera outra, esa noite pasarían cousas que cambiarían a mente de Sofía para sempre. Ás once da noite tentei salvar a Sofía, quixen penetrar no seu subconsciente, facer que tivera un pesadelo e así espertala. Para que fuxa, para que lle dea tempo a salvar a súa vida. Unha vez Sofía espertou empezou a vomitar, a nai da nena levantouse para atendela, pero Sofía estaba afogando no seu propio vómito, a súa nai correu con ela en brazos ata a enfermería que estaba na parte de arriba do barco. Ás once e dez Sofía xa rematara de vomitar, estaba máis ou menos estabilizada e medicada. Eu sabía que se volvía agora para o camarote íase durmir e morrería coa sua nai. 

Eu non podía abrir portas, nin facer cousas pero podía utilizar todas as miñas forzas para facela volver vomitar, así expulsando a medicación que era un anestesiante que a faría durmir o resto da noite. Ás once e media Sofía voltou estar estabilizada, agora estábanlle medindo a tensión. Sabía que faltaba pouco para a traxedia, so tiven que esperar uns minutos, cando todo estaba comezando, cando comezaban a mandar mensaxes de auxilio, pouco despois enteirouse a tripulación de que o barco chocara contra un iceberg, todo era pánico e xente berrando mentres o barco se levantaba cada vez máis, aínda que Sofía e a súa nai xa estaban arriba aínda lles quedaba traballo por facer. Nese momento xa levaban dous botes volcados no mar e os burgueses subindo para salvarse eles e tamén os seus cans de bolso que supoño que non sentirían as pernas. So tiña que facer algo rápido que parecera insignificante.

Unha corrente, unha onda, algo que achegase a barca cara ela. Algo que non era complicado se se facía correctamente, so tiña que usar a cabeza. Sabía facelo e fíxeno.

TEXTO CREATIVO DE MANUELA DÍAZ REAL (2º ESO A)

Son Camilo, teño vinte anos e levo sete días nunha illa deserta. Todo comezou cando decidín coller un avión dende España á México. Eran como as catro da tarde, levaba unha hora de voo e acababa de espertar dunha sesta. Todo o mundo gritaba e as azafatas pedían aos pasaxeiros que estiveran calmados. De pronto, o avión xirou de golpe e vin como un maletín caía sobre min. 

Espertei. Doíame moitísimo a cabeza, non me estraña xa que levei un bo golpe. Mirei ao redor, vin unha praia moi bonita. Facía calor e voaban gaivotas. Ao principio pensei que estaba nunha especie de paraíso, coma se despois de morrer ascendera ao ceo. Creo que vía moitas películas. 

Tardei como unha hora en darme conta de que si que estaba vivo, de que isto non era un soño, de que tería que sobrevivir nesta illa a partir dese momento. Foi entón cando fixen o que calquera persoa faría, sentarme e chorar. 

Tiña medo, moito medo. Non podía ser certo. Se non sabía nin cociñar un ovo fritido, como ía vivir nunha illa deserta sen comunicación, auga limpa, luz...? 

Alcei a vista e vin algo vermello na beira do mar. Volvín mirar e vin que era unha maleta. Corrín desesperadamente, con algo de esperanza. Saquei a maleta da auga e inspeccionei o interior. 

Deseño de Manuela Díaz Real

Toda a roupa e os aparellos na caixa de primeiros auxilios estaban empapados, así que deixeinos a secar ao sol. 

Mentres miraba a roupa tendida na area, pensaba en que podería facer neses momentos. Sentíame inútil, non sabía se era mellor esforzarme por sobrevivir ou ir cavando a miña tumba. 

Pero non, non podía desistir tan pronto, así que, decidido, entrei no bosque da illa para recoller paus e follas que houbera polo chan. Fixen unha especie de cabana pequeniña, só cabía a miña cabeza e torso. A verdade é que non era a mellor cabana do mundo. Non era moi estable, mais estaba orgullosos da miña creación. 

Debuxo de Manuela Díaz Real

De súpeto, notei como unha luz laranxa bañaba toda a illa. Estaba por caer a noite e eu so tiña roupa húmida, e catro paus formando unha cabana mal feita (se é que se pode chamar a iso cabana).Sen pensalo moito, collín un montón de paus pequenos e finas, unhas pólas máis grandes e unhas pedras. Formei un círculo cos paus no medio de este. Despois collín unha rama máis branda e cun pau, comecei a frotala. Isto virao nunha película, polo que tiña un pouco de esperanza de que funcionara.

Sorprendentemente, como dúas horas despois, conseguín prender a fogueira. Estaba moi canso. Deiteime debaixo da miña "cabana" e tapeime co camisón que encontrara na maleta para non coller frío e para que non me comeran os mosquitos. 

Día 2 

Espertei con moita sede e fame, pois non bebera nin comera nada o día anterior. Incorporeime, pero esquecín que estaba durmindo debaixo da "cabana" e destruína cando levantei a cabeza. Pero encontrar auga era a miña prioridade, non tiña tempo para reconstruíla. Así que fixen unha especie de bolsa co camisón para meter o resto da roupa e a caixa para poder levar as cousas comigo. 

Camiñaba polo bosque con medo de atoparme algún bicho ou algo velenoso. Tamén pensaba no resto de pasaxeiros que ían no avión. Acaso morreran todos? 

Estaba tan concentrado nos meus pensamentos que non vin un desnivel que estaba no chan, polo que tropecei e torcín o nocello. A duras penas conseguín arrastrarme polo chan. Estaba cheo de lodo e terra, parecía un verme. Pechei os ollos e concentreime nos sons da natureza. Puiden escoitar unha corrente de auga. Iso era bo, significaba que finalmente podería beber auga. Seguín o son da auga ata que cheguei coxeando ata unha pequena cascada. Bebín algo de auga, lavei as mans e mollei a perna para ver se podía calmar a dor. Había un pequena cova onde podería refuxiarme. Sentei dentro e cunha pedra comecei a rascar a parede. Debuxei un pequeno mapa do que levaba explorado. Así podería organizar as miñas ideas. 

Estaba moi canso, xa non me quedaban enerxías, así que tapeime coas prendas de roupa que encontrara e pechei os ollos. 

Día 3 

Xa tiña auga e refuxio, agora faltábame comida. Levanteime, bebín auga e volvín á praia para ver se podería pescar algo. O sol pegaba moi forte, ese día ía moita calor. Mentres volvía e apartaba a vexetación cun pau, miraba se nas palmeiras había algún coco. Case sen darme conta, cheguei á praia. A temperatura era moito maior, polo que tapei a miña cabeza cunha camiseta. 

Deixei as miñas cousas ao lado dos restos da cabana para despois comezar a crear a miña ferramenta que me axudaría a pescar máis adiante. Era obvio que non conseguiría cazar ningún peixe coas mans, así que atei as tesoiras ao meu pau usando as vendas. Isto deu como resultado unha especie de lanza improvisada. 

Deseño de Manuela Díaz Real

Foi complicado, pero conseguín pescar un pequeno peixe. Usei os restos da fogueira do día anterior para prender lume e cociñar a miña cea. Non sabía moi ben, pero tiña tanta fame que non me importaba. Gardei un pouco de peixe na caixa por se despois non lograba conseguir máis comida. Alimentei o lume e durmín tapado co camisón. 

Día 4-5 

Espertei con gotas caéndome na cara. En menos dun minuto xa estaba caendo o chuvasco máis intenso da miña vida. Metín todas as miñas cousas na maleta vermella, que aínda seguía na praia, e saín correndo cara ao meu refuxio. Cheguei empapado. Tiña moito frío pero non podía prender un lume xa que non había madeira seca, a miña mellor opción era cambiarme de roupa. 

Estivo chovendo o que para min foron dous días, ou non, realmente non sei canto tempo estiven alí metido pero foi un total aburrimento. Non tiña moita cousa que facer, durmín a maior parte do tempo e terminei o pescado que me quedaba antes de que podrecera. 

Levaba moito tempo só. Botaba de menos os meus familiares. Debuxeinos na parede e intentei falar con eles, pero foi moi incómodo. Era unha situación estraña, aínda non estaba tan tolo como para facer esas cousas. Nun intento para que o tempo pasara máis rápido, boteime outra sesta. 

Día 6 

Espertei no que eu creo que foi o meu sexto día na illa. Xa non chovía. 

Sinceramente, creo que tiven bastante sorte ata ese momento, ou ao menos dentro do que cabe, tendo en conta que literalmente quedei atrapado nunha illa deserta. 

Tomei un baño na cascada, despois collín a miña “lanza-tesoira” e fun ata a praia para intentar pescar algo. Polo camiño, ía recollendo paus para poñelos a secar e facer lume con eles pola noite. Estes colgábaos do meu cinto, que o fixen cos pantalóns que encontrei na maleta. 

Ese día tiven un accidente. Estaba subido a unhas rochas. De súpeto vin a un peixe a abalanceime para cazalo. Craveille a miña lanza pero este caeu da arma e no impulso por intentar collelo, perdín o equilibrio e caín para atrás. 

Debuxo de Manuela Díaz Real 

Rabuñei o brazo coa rocha. A ferida comezou a sangrar. Usei o meu pantalón, que ata agora usara como cinto, para tapar a ferida e parar a hemorraxia facendo presión. Miña nai! Nunca sentira tanto estrés na miña vida. O mellor sería lavar a ferida. Collín unhas follas dunha planta do bosque. Lavei a ferida e as follas na auga do mar, despois puxen as follas sobre o corte e as apertei contra a ferida usando o pantalón novamente. Tireime no chan e quedei un anaco deitado na area. Estaba moi axitado pola situación, menos mal que actuei rápido. Un anaco despois, aínda con dor no brazo, levanteime e recollín as miñas cousas, e os paus xa secos que recollera antes. 

Cando cheguei ao meu refuxio, levei unha gran sorpresa. Había un porco uliscando as miñas cousas, supoño que na procura de comida. Do asombro, deixei caer os paus que levaba comigo. O porco alarmouse e correu cara min. Eu intentei atacalo coa miña lanza pero do susto caín para atrás. Si, outra vez. Mas esta vez caín na auga e non me fixen tanto dano. Sen dúbida, ese non era o meu mellor día.

Prendín un lume e cambiei de roupa, o que levaba os primeiros días. Tiña fame xa que debido ao accidente non puiden pescar nada. 

Día 7 

No momento que escribo isto é o meu sétimo día na illa. Hoxe está sendo un día bastante tranquilo con respecto a onte. Pola mañá fun buscar máis follas para renovar a miña vendaxe e fun ata a praia.

Mentres pescaba, esta vez con máis coidado, encontrei algo de lixo na beira do mar. Encontrei unha botella sen tapón entre todos os plásticos. Pensei en usala para recoller auga mais non era necesario. Así que tiven unha idea: redactaría a miña experiencia nunha carta de auxilio. 

Usei as miñas camisetas como superficie para a mensaxe e cinza da fogueira como pigmento para escribir. Taparei esta botella con barro e algunha pedra pequena. Non sei se esta carta chegará a alguén, nese caso non sei se servirá para o meu rescate pero ao menos poderán contar a miña historia. 

Esta é a última parte onde escribo datos sobre min para facilitar o meu rescate: 

Chámome Camilo Díaz García, de Ourense e teño vinte anos. Supoño que a illa onde estou encóntrase no océano Atlántico, xa que eu viaxaba o nove de abril de 2022 ás catro da tarde de España a México. 

Por favor, non sei canto tempo poderei aguantar aquí. Auxilio! Por favor! E iso é todo. 

Tiven que facer algúns cambios con respecto á creación orixinal pero a historia é a mesma. Un saúdo e grazas por ler.

A tumba de Breogán de Abel Alves e Esteban Tolj, Lucas Cerqueiro Espinosa (1º Bach C)

Morning Star de Xosé Miranda, presentación de Sabela Toucedo (1º Bach C)

Traballos creativos do alumnado de 1º Bach

 

Xoguetes para un tempo prohibido de Carlos Casares, recensión de Elisa Blanco Rodríguez (1º Bach B)

Xoguetes para un tempo prohibido é unha obra de Carlos Casares que conta a historia de Elías, un neno con ilusións e soños en finais do século XX. 

O espazo desta novela transcorre nunha Compostela durante os anos da Posguerra. Esta obra foi publicada pola editorial Galaxia no 1975. Tivo moita repercusión no seu lanzamento e gañou numerosos premios (Premio Galaxia de Novela e Premio de la Crítica española). E hoxe en día, conta con dez edicións na Editorial Galaxia.

Carlos Casares escribe este libro dunha forma moi peculiar, xa que, aínda que os medios a cataloguen coma unha novela, tanto a distribución coma a extensión non son propias dunha novela como tal. O autor conta o transcurso da vida do noso protagonista a través de parágrafos de forma sucesiva. Non ten capítulos. 

Esta novela está escrita nun galego algo complexo en certas partes para a xente da nosa idade. De todas formas, contén frases que dan que pensar. Coma por exemplo: “Raramente o amor de onte se volve a chamar cos mesmos nomes”.

Carlos Casares escribe este libro en segunda persoa e fala sobre o paso da xuventude á idade adulta. É certo que a obra se centra máis na época de instituto do protagonista contando as relacións que tivo, as festas... E todas esas cousas que ten a adolescencia. Pero tamén se fai saber o baleiro que ten o personaxe principal a través de certas frases como, por exemplo, a seguinte: “A aquela altura, ¿a quen lle interesaba a fuga aberta do teu discurso roto?”

Nese momento, Elías desfógase cunha reflexión sobre os seus pensamentos. E, a pregunta retórica dese fragmento, quero dicir que me encantou.

Eu, sempre que leo, rematan namorándome todas as oracións cun trasfondo complicado para o personaxe, dado que son as máis duras e mesmo por iso as que máis fan a sentir ao lector.

Volvendo ao libro, quero informarvos de que é un libro curto: conta con 113 páxinas. A medida que transcorre a historia, ao mesmo tempo que o protagonista crece e evoluciona, o vocabulario vaise complicando un pouco. E ademais de tratar en primeiro lugar a historia de Elías, o autor tamén fai referencia a varios autores (esta información inclúese ao final do libro).

E para rematar, cómpre dicir que aínda que teña un vocabulario distinto ao actual debido a época na que está escrito. Se che gustan as reflexións e ler un libro co que te poidas sentir identificado, dálle unha oportunidade a este libro curto de Carlos Casares. 

Retrincos de Castelao, recensión de Mencía Bergondo García (1º Bach A)

Feminismo 4.0 de Nuria Varela, presentación de Sabela Pérez Regueira (1º Bach C)

Os lobos de Moeche de Manel Cráneo, debuxo de Rubén Corredoiras Mahía (1º Bach A)

 

A metamorfose de Franz Kafka, recensión de Gael Vizcaíno (1º Bach B)

A metamorfose é un libro escrito por Franz Kafka en 1915. Conta a historia de Gregor Samsa, un neno que un día esperta convertido nun becho xigante. 

 

A historia céntrase na súa familia e como todos reaccionan ante este cambio. Na casa de Gregor a situación complícase moito cando este se converte nun enorme insecto. Ao longo do libro, vemos como Gregor tenta comprender o que lle pasou e como afecta isto á súa familia. 

 

A relación entre el e a súa familia cambia moito, e tamén vemos como outros personaxes da historia afrontan esta estraña situación. A súa transformación fainos pensar en como cambian as relacións familiares e como a vida pode ser imprevisible. Ademais, a forma en que Kafka describe esta metamorfose é verdadeiramente única e faiche sentir que estás experimentando o cambio xunto con Gregor. 

 

Persoalmente, o libro gustoume, aínda que ás veces foi un pouco lento e difícil de entender. Pero fíxome pensar moito sobre como nos relacionamos cos demais e como o mundo pode ser moi complicado ás veces. 

 

En definitiva, A metamorfose é unha historia que nos fai reflexionar sobre a identidade e como nos aceptamos a nós mesmos e aos demais. Aínda que ás veces sexa difícil de ler, é un libro que paga a pena explorar pola súa profunda reflexión sobre a vida humana.

A memoria da choiva de Pedro Feijoo, recensión de Valentina Rossel Paredes (1º Bach B)

A novela A memoria da choiva de Pedro Feijoo é unha novela policial escrita en galego, que foi publicada en 2013 pola editorial Xerais de Galicia.

A trama transcorre principalmente en Santiago de Compostela, onde o personaxe principal Aquiles Vega e o seu amigo Andrés Casaperda investigan o asasinato de Xosé Carneiro, un coñecido psicanalista,

Aquiles é un xornalista que foi despedido do xornal El País por unha polémica publicación nas redes sociais que lle custaría non só o seu traballo senón tamén a súa reputación. Pola súa banda, Andrés Casaperda é inspector da policía de Santiago de Compostela.

Este crime resultaría só o primeiro de moitos asasinatos, todos eles relacionados entre si. O lugar do crime chamou moito a atención por dúas cousas, a primeira foi a brutalidade coa que se levou a cabo o homicidio e a segunda a particularidade das circunstancias e o feito de que a vítima, Xosé Carneiro, tiña o peito aberto en canal e un gran cravo de ferro clavado no seu corazón.

Cando Aquiles visita á súa nai, que padece de alzheimer, descobre grazas a ela e á súa coidadora que este asasinato está directamente relacionado cuns versos de Rosalía de Castro. Foi por iso que Aquiles intrigado e desconcertado decidiu visitar a profesora Sofía Deneb, experta en Rosalía, en busca de consellos e respostas. Esta descarta que o crime poida estar relacionado coa obra de Rosalía. Un día despois Penélope Santalla, unha alumna da vida de Rosalía, aparece morta na súa bañeira co peito aberto en auga sanguenta e Aquiles descobre uns versos de Rosalía escritos no espello, polo que Aquiles e o inspector Casaperda foron levados a relatar os dous crimes.

Este mesmo día a profesora Sofía recibe unha mensaxe dun tal Adriano co poema Bos amores, Sofía afirma que é o nome do fillo de Rosalía que morreu de neno. Agora si Sofía e Aquiles están de acordo e comezan a traballar xuntos nesta investigación.

Xuntos viaxan a Padrón, a casa da infancia de Rosalía, para investigar a Casa da matanza, alí atopan un xornal escrito por Xosé Carneiro no que dicía que Rosalía tiña tendencias suicidas. A relación entre as mortes e a obra poética do outro semella evidente con algún tipo de vinganza. Aquiles está convencido de que estas mortes son obra dalgún descendente ou matrimonio de Rosalía e Manuel Murguía, co que Sofía non está de acordo.

Ambos viaxan á Coruña xa que a policía lles dixo que dende alí os mandaron os correos que recibiu Sofía e despois van a Vigo para falar cun vello profesor de Sofía que tamén é experto na vida de Rosalía. Alí descobren que Gala, a filla de Rosalía, é supostamente a súa última descendente. Pouco despois policía recibe outro correo eléctronico e descobre que se envía dende a sede da Real Academia Galega. A partir de aquí producíronse secuencias de asasinatos de persoas relacionadas co estudo de Rosalía.

Aquiles e Sofía viaxan a Pastoriza onde contacta con Ariel. Conféselles que tivo un fillo chamado Xacobo que resulta ser o pseudónimo de Adriano. Xacobo ou Adriano, despois de esconderse e escoitar a conversa, mata a Ariel e despois ataca a Sofía. Aquiles regresa a Padrón, á casa museo de Rosalía co obxectivo de descubrir a identidade do asasino. Alí recíbeo Tino e atópase con Diego Castro, o director do museo morto e que foi golpeado por Tino xusto despois. Tino dille a Adriano que o seu verdadeiro nome é Valentín. Cando Aquiles é liberado , vai rescatar a Sofía, que está a piques de morrer afogada.

Meses despois, Aquiles recupera o seu traballo e Sofía dá clases en Barcelona. Cando todo parecía ir con normalidade, Aquiles recibe unha chamada de Tino, do que nunca se volveu saber.

Persoalmente gustoume demasiado porque me pareceu interesante e tamén porque son unha gran amante das películas e novelas policiais.

O medio mariño, Carla García Costa (1º Bach B)

Resistencia de Rosa Aneiros, Elisa Pérez Martínez (1º Bach C)

Ruído. Relatos de guerra de Miguel Anxo Murado, Daniel Zaith Cárcamo Avalo (1º Bach C)

Non penses nun elefante rosa de Antía Yáñez, Lucía Parga Verdía (1º Bach B)

Traballo sobre Mitos e lendas da vella Grecia de Anisia Miranda, Carla García Soto (1º Bach A)

Os corpos dos Romanov de Alberto Ramos, traballo de Astrid Daniela Molina Guerra (1º Bach A)

Ollos de auga de Domingo Villar, traballo de Iria Tosar Porto (1º Bach C)

 

Presentación sobre A memoria da choiva de Pedro Feijoo, Uxía Iglesias González (1º Bach C)

Infografía sobre o libro Alimentación sa, Sabela Martín Lalinde (1º Bach A)

 

O cemiterio de barcos de Francisco Castro, booktraiker de Noa González Uzal (1º Bach B)

Traballo sobre A memoria da choiva de Pedro Feijoo de Natalia Porras Gutiérrez (1º Bach C)

Izan, o da saca de Xabier Quiroga, recensión de Iago Martín Gay (1º Bach A)

Lectura dramatizada de poemas de De catro a catro de Manuel Antonio, Álex Atán Salanova (1º Bach A)

Os corpos invisibles de Emma Pedreira, Daniela Pita Naveira (1º Bach C)

 

Exposición sobre O hobbit de Tolkien, Adrián Feliz Mora (1º Bach C)

Agosto do 36 de Xosé Fernández Ferreiro , recensión de Duarte Freijo Fernández (1º Bach A)

É un libro de Xosé Fernández Ferreiro, no que se conta a historia que viviu un matrimonio de ideoloxías de esquerdas durante o mes de agosto de 1936, durante a guerra civil española. Gregorio e mais Sara exercían ambos os dous de mestres nunha escola en Abades. Catro homes da aldea, de ideoloxía falanxista, non se molestaron en agochar que Gregorio estaba na súa lista. Isto, ademais de polas opinións, vén tamén propiciado por unha historia de rivalidade familiar. Manuel, un deses homes, viu como Gregorio lle roubara de novos a moza, Sara, da mesma forma que o pai de Gregorio lla roubara ao seu pai en tempos pasados. É por iso que Manuel se obsesiona con atrapar a Gregorio.

Gregorio, coñecedor da súa situación, fuxiu á serra, sendo Sara a que lle proporcionaba os recursos que precisase. Ela foi avisada varias veces de que entregara o seu marido, pero ante a negativa desta, levárona con eles. Levárona á aldea da Touza, onde xa non vivía ninguén, e tivérona durante cinco días con eles, someténdoa a verdadeiras torturas. Tíñana atada a un carballo baixo o sol, en pleno agosto, e falaron en múltiplas ocasións de fodela, pero nunca o chegaron a facer. Como Gregorio non aparecía, ao quinto día, Manuel, que noutro momento estivera namorada dela, apuntou co seu fusil ao seu brazo e disparou, e despois dun instante de incredulidade seguírono os outros. Cada vez a zonas máis sensibles, ata que a pobre mestra caeu morta. Os homes fuxiron entón da Touza, e, mentres marchaban, Manuel encontrou a Gregorio morto entre uns fentos.

Agora vou facer unha pequena valoración persoal. Considero que o libro non é fácil de ler, porque hai varias situacións que son certamente desagradables. Unha delas é evidentemente a escena na que se conta como asasinan a Sara, xa que o autor pon moito esmero en describila, do mesmo xeito que cando describe o seu aspecto despois de cinco días ao sol atada á árbore. O autor tampouco ten ningún interese por facer uso de léxico sexual que se podería considerar indebido, como é o caso de foder, “leite”, cascala...

Tamén me gustaría facer unha mención ao narrador, que ao principio vese que é algún habitante de Abades, pero ben é certo que co transcorrer da historia vaise transformando nun narrador omnisciente, xa que en múltiplas ocasións relata os soños de Sara e os seus pensamentos, entre moitas outras cousas.

En resumo, o libro paréceme que, se ben é difícil de ler, tamén conta experiencias das que houbo moitas similares durante a guerra, que nunca están de máis coñecer para ser conscientes de saber a sorte que temos por vivir na época que nos tocou vivir.

Booktrailer A memoria da choiva de Pedro Feijoo, Sofía Rey Mirás (1º Bach A)

Recomendación do filme Matria de Álvaro Gago por Sofía Calderón Iglesias e Carla Souto Duro de 1º Bach B

Aire negro de Agustín Fernández Paz, booktrailer de Verónica Longueira Rouco (1º Bach A)

O cemiterio de barcos de Francisco Castro, Felipe Antonio Figueroa (1º Bach C)

Booktrailer de Santo Amaro de Antonio M. Fraga , Alba Neira Moroño (1º Bach B)

 

BOOKTRAILER DO FILME MATRIA, Carmela Archilla Fragueiro (1º Bach B)

 

Os fillos do mar de Pedro Feijoo, recensión de Alma Carneiro Medal (1º Bach B)

Novela negra escrita por Pedro Feijoo en marzo de 2012. A obra contén cinco actos, dedicando cada un a un dos personaxes máis importantes, e corenta e cinco capítulos. A obra pertence á editorial Xerais.

Un arquitecto,Simón Varela, de pouco recoñecemento, recibe de súpeto un encargo dunha das familias máis importantes e ricas da cidade, os Dafonte-Llobet. Este encargo consistía nunha obra dunha fonte do xardín do pazo da familia.

Simón descobre un cofre misterioso con anotacións, pero cando llo vai entregar á súa clienta, Isabel Llobet, aparece morta en estrañas circunstancias.

Simón e a filla de Isabel, Mariña, emprenden unha investigación para coñecer o misterio que agochan as dúas moedas de ouro que contiña o cofre e que depositara alí Eneas Dafonte, pai de Mariña.

A busca do misterio levaraos a poñer en risco as súas vidas, atopándose con asasinatos, enigmas, narcotráfico, lendas, unha historia de amor e, sobre todo, descubrirán quen eran realmente os Dafonte-Llobet.

A novela está escrita con vocabulario sinxelo e incluso, ás veces, emprégase un vocabulario coloquial dándolle máis realismo aos personaxes.

A trama está moi ben estruturada, enganchando o lector desde o inicio. O autor, ademais, é moi descritivo, polo que se poden imaxinar os escenarios á perfección.

En canto aos actos, o primeiro está dedicado a Simón, o arquitecto encargado da obra. O segundo, dedicado a Mariña, a filla de Isabel. O terceiro leva o nome de Daniel, o pai de Mariña. Ese era o seu nome ata que tivo que exiliarse, pasando a chamarse Eneas. O cuarto acto é Eneas, o mesmo personaxe que Daniel, pero agora nárrase a historia despois do seu cambio de identidade. O último acto é Troia, o nome da empresa tapadeira, xa que empregaban os barcos para axudar a fuxir aos perseguidos pola ditadura franquista.

Toda a trama desenvólvese en Vigo, dando unha visión moi actual da cidade, das rúas e da xente. Hai que destacar o argumento histórico da obra, achegándonos a unha das etapas máis escuras da humanidade, o franquismo e o nazismo. Outro trazo histórico é a Batalla de Randea, onde conta a lenda que naufragaron barcos cheos de ouro, de alí as moedas de ouro do cofre que atopou Simón.

É importante tamén a alusión ao cabalo de Troia da Batalla de Troia no que se agochaban no interior de animal de madeira soldados inimigos. Por iso, a empresa de Eneas levaba o nome de “Troia”, porque nos seus barcos levaba un dobre fondo onde se escondían as persoas perseguidas polo franquismo para buscar a liberdade.

O autor soubo dotar de misterio a cada personaxe e darlles relación a todos entre si, cando parecía que non tiñan nada que ver. Simón pasou toda a novela pensando que facía el envolto nesta familia que nada tiña que ver con el para ao final, arrigar que era sobriño e neto de Daniel.

Na miña opinión, o personaxe máis misterioso foi Daniel, xa que para os ollos de todos os cidadáns de Vigo non era máis que un fascista que fuxiu, mais en realidade era unha boa persoa cun gran corazón. Falando de Daniel e do seu cambio de identidade, podemos atopar un personaxe secundario chamado Lugo que tamén tivo que recorrer a un cambio de nome, pasando a chamarse Sr. Noemiña.

Nesta obra non todo é misterio, senón que tamén está presente o amor. Simón e Mariña, no medio das súas aventuras van namorándose acabando xuntos ao final da historia.

O autor toca moi por encima o tema do narcotráfico, aínda que penso que o introduce na novela por ser un problema en Galicia dende hai moitos anos. É unha forma de achegarlle realidade ao marco no que se desenvolve a trama, o sur marítimo de Galicia. Xulio Asúcano, o irmá de Mariña, é un narcotraficante coñecido xa pola policía e por todos os veciños.

Como crítica negativa, destacarei a desaparición dun personaxe, baixo a miña opinión, fundamental para a obra. Ernest Rovira, o secretario da familia Dafonte-Llobet, a unión entre Simón e a familia. Un home coñecedor dos segredos de todos os implicados, que non volve aparecer despois da lectura do testamento. Penso que debería ter máis protagonismo ata o final da novela, xa que tamén creará un vínculo de amizade con Simón.

Para concluír, pareceume unha novela que engancha, fácil de ler a pesar dos xiros e saltos no tempo e das falsas identidades. Tamén ten toques históricos nacionais e mundiais moi ven enlazados. As cousas moitas veces están escondidas diante nosa, e as persoas non sempre son o que parecen.

Booktrailer Ulf de Jacobusland. Os viquingos en Galicia de Alberto Varela Ferreiro realizado por Hugo Vázquez Pedreira (1º Bach B)

LÉXICO DA HABITAÇÃO. TURMA DE 1º ESO PORTUGUÊS

 

LÉXICO DA ROUPA. TURMA DE PORTUGUÊS 3 ESO