A boneca, relato de terror de Ana Mondelo Pena (2º ESO B)

A familia Sánchez comprou unha nova casa situada na Costa Da Morte. Foi unha familia de tres, cunha nena pequena chamada Uxía.

Uns meses máis tarde xa tiñan todo preparado para mudarse, pero mentres que estaban ordenando todo, atoparon unha boneca, levaba un vestido de cor azul cunha coleta alta e zapatos negros e déronlla á máis pequena da familia. Tempo despois a boneca convertérase na mellor amiga de Uxía. Cando xa acabaron de ordenar todo convidaron a súa familia para que visen todo o que fixera na súa nova casa. O día antes de que chegara a familia, Uxía díxolles aos seus pais:

-Lucía (o nome que lle puxera a boneca) díxome que mañá iremos a un lugar fermoso onde poderemos estar sempre xuntas.

Os pais ignorárono pensando que eran cousas de nenos. Ao seguinte día estiveron toda a tarde coa súa familia, co cal acabaron cansos e ata Uxía quedou a durmir co seu vestido favorito azul. Pola mañá a nai espertou e foi ver como estaba a filla, pero non a encontraba por ningures.

Despois dun tempo buscando a rapaza sen obter respostas decidiron mudarse debido aos momentos que lles recordaba esa casa. Comprouna unha familia de catro persoas cunha nena de nove anos e a súa irmá que xa era adolescente.

Mentres que a nova familia estaba colocando as súas cousas atoparon a boneca de Uxía, e déronlla como agasallo á meniña de nove anos. Días depois de estar xa cómodos na casa díxolles a cativa aos seus pais:

-Uxía, díxome que mañá me levaría a un lugar fermoso onde poderemos estar xuntas sempre.

"Todo comeza co sangue", relato de terror de Carla García Soto (1º C)

Hai unhas semanas mercamos unha casa nova e fomos vela o sábado desa mEsma semana. Estaba a unhas tres horas do noso fogar.

Cando chegamos vimos que non había ninguna sinaL de vida e que estabamos rodeados de árbores.

Na entrada da finca poñía: “Rúa da horta”.

Cando xa nos instalamos era de noite e fun ao meu cuarto coa miña irmá.

Enrima da cama había un armario tipo ponte, polo tanto ao deitarse víase a parte de abaixo do estante.

Durmímonos e, ao día seguinte, espertamos, o primeiro que vimos foi o armario todo ensanguentado cunha frase que dicía: “Unha gota máis”.

Coa desfeita que se armou non nos decatamos, ata que estivemos cos nosos paIs, de que os catro tiñamos unha ferida aberta no antebrazo.

Chamamos a policía pero non había cobertura. Collemos o coche pero, co medo, perdémonos. Puxemos o GPS. Este levounos outra vez á finca, alguén o hackeara!

Saímos do coche.

Esta vez había unha muller no centro da finca. Esta estaba despeiteada, como se non tivera fogar.

Pensamos. Como pasou a reixa? Como enganou as cámaras?

Esta muller veu xunta nós á velocidade da luz. Colleu o letreiro da “Rúa da horta” e quitoulle unha especie de pegatina, esta pegatina ocultaba unha parte, en realidade dicía “Rúa morta”.

Estabamos confundidos. A muller dixo:

--Dende que alguén merca esta casa nunca estará a salvo, senón todo o contrario. Esta casa era miña pero un mal día veu unha persoa... non se quen foi, o que sei é que cambiou todo. Non podo vivir sen matar...e sen vivir nunca estarei libre. Así que…

Nun parpadeo de ollos a muller encontrábase a un milímetro de nós.

Empezamos a correr pero, uns minutos despois atrapounos.

E aquí estou... meus pais xa están mortos e quen sabe cando me tocará a min. Se alguén encontra isto que teña coidado porque seguro que o estará vixiando…

Carla García Soto 1º ESO C 

De profundis, Carla García Soto (1º ESO C)

Estaba navegando no meu barco, o mar estaba moi tranquilo.

 

De súpeto encontrei unha casa. Tiña moitos cadros dentro. A casa era bela. Asomeime á terraza e vin que un montón de orcas viñan.

 

Despois xa non estaba na casa, estaba no meu barco mirando a fachada da casa. Nela estaba unha muller moi fermosa que tocaba o violonchelo. Namorámonos.

 

 

Ao día seguinte volvín co meu bisneto. El cantaba de marabilla. 

 

Nese momento foi momento cando comprendín. A muller non podía falar e comunicábase co instrumento.

 

Collín o meu bisneto e díxenlle:

-Ás veces polo amor hai que sacrificar cousas. Vouche quitar a voz. 

 

Tiven que obrigalo a que ma dera.

 

Cando o conseguín, púxose de lado, cantou unha canción e entregoume a voz. Eu deilla á muller.

 

Un tempo despois encontrábamonos no mar. Ela era unha serea e os dous fomos almas xemelgas.

Por fin encontrara a miña media laranxa.

 

"Unha simple noite", relato de terror gañador no Concurso de Samaín en 2º B, Alma Qing Ramas Corrales

UNHA SIMPLE NOITE

Alma Qing Ramas Corrales (2º B)

-Estou tranquilamente vendo a televisión soa. E preguntarédesvos varias cousas: ‘’Quen es?’’ ou ‘’Por que estás soa?’; etc... Ben, eu chámome Cristina, teño 10 anos e vivo na Coruña. Eu estou soa porque os meus pais saíron cear, xa que hoxe é o Día do Samaín, tamén coñecido como Halloween, en inglés. Tamén estaredes pensando: ‘’Por que non estás na rúa co teu disfraz e cos teus amigos?’’ Para que o saibades, eu non teño amigos porque pensan que estou louca, tan só porque me gustan as cousas ‘’creepys’’; e non levo disfraz porque non sabía que poñerme... Aínda que me gusta estar soa porque podo facer o que queira!

De repente, escóitase un ruído no corredor.

-Eh? Que será iso? Meh, non me preocupa.

A nena volveu mirar o televisor, pero este apagouse.

-Vale... Isto non me gusta nada, nada...

Ela colleu o mando do televisor e intentou encendela, mais non o conseguiu.

-Vale... Mellor vou á cociña comer algo...

Ela levantouse, algo nerviosa pero sen medo, dirixíndose á cociña ata que quedou inmóbil no corredor.

-Eh?! Por que?... Non podo... moverme?!

Cristina moveuse moitas veces, intentando soltarse do que parecía ser un agarre invisible.

-Agh! Non podo soltarme! Que pasa?!

De súpeto, as luces da súa casa apagáronse e o lugar cubriuse dunha aura vermella e tenebrosa.

-Eh... Ok.... Isto non se ve todos os días e...

Foi interrompida por outro ruído, producido polo chan. Del elevábase unha gran táboa de madeira, onde se situaba o corpo dunha nena de cabelos rizos e castaños. Non podería ser máis que Verónica, unha compañeira da súa clase.

-V-Verónica?! Por que pareces... Estar morta...? –preguntoulle a moza de cabelo roxo.

A outra non respondeu. Quedou alí, aínda que non só estaba naquela táboa, senón que os seus brazos, pernas e peito estaban cravados cunha astilla, dato que viu Cristina segundos despois.

-Meu deus! Que é iso?! –horrorizouse.

O seu corpo, o da protagonista, comezou a moverse involuntariamente, indo ata a cociña para coller un coitelo afiado. Regresou a onde estaba Verónica e comezou a apuñalala. Ao principio horrorizábase e botou a chorar, pero pouco a pouco ela facíao por vontade propia. Unha e outra, e outra, e outra vez...

-E agora que.....? Xa sei!

Ela comezou a dicir palabras malditas, palabras inomeables e os seus ollos tornáronse dun vermello forte.

-Jajajaja!!!-ri malvadamente.

Ao facer iso, escoitou un ruído, esta vez proveniente da porta. Ela volveu ao seu estado inicial e, sen saber nada, quedou paralizada. Invocou o demo... Só ela o podía ver... O demo achegouse a ela e....

-Aaaaahhh!!!

Todo... Todo foi só un soño.... Cristina observou o seu redor. Todo estaba igual, je... E, antes de que volvera durmir, mirou de reollo a súa man, que tiña un símbolo estraño.

-Que é ist----?!

Todo volveu estar en negro....

FIN

ou tal vez non....

INFERNO PERSOAL, relato de terror do Samaín de Alejandra Blas Otero (4º ESO A)

Desde que morrera, vira eses ollos suplicantes máis de cen mil veces. Vía o seu rostro reflectido nas súas bágoas unha e outra vez, dunha forma incesantemente dolorosa.

Xusto cando el entreabría os beizos como se quixese rogar pola súa alma, ela elevaba o coitelo e cravábao de forma ríxida no centro do seu peito, e nese intre unha dor comezaba a arder nas súas veas e queimaba o corpo deixándoa sen respiración e quebrando o seu ser en mil pedazos. Ela choraba, choraba sen remedio unha e outra vez, pero sabía que a súa expresión non retrataba os seus sentimentos, pois vía o seu rostro nas bágoas ao igual que vía a súa morte. Vía como a persoa que máis amara na súa vida, a persoa máis doce da súa amarga existencia, caía ós seus pés.

O peor desa morte non era o feito de perdela nas súas mans, non era o feito de que el vise a súa cara e non atopase no seu rostro o reflexo de todo o que estaba sufrindo. O peor, incluso, non era que ela non puidese evitar cometer acto tan atroz, posto que unha forza superior a sometía. Non. O peor de todo era saber que estaría condenada a facelo polo resto da eternidade.

O barco afundido de De Profundis, Helena Bermúdez Freire (1º ESO C)

Había unha vez un ancián que quedou viúvo e os seus fillos morreron, deixándolle en "herdanza"o seu neto.

O ancián era mariñeiro e vivía no mar, nun barco chamado Profundis.

Era o inverno de 1962. 

Ese mesmo día viu no medio do mar a súa muller, nunha casa de madeira. Onde esta o meu neto? preguntábase a si mesmo.

Buscando e buscando, non o encontraba, pero da nada saíu el, que de chegar sendo un neniño de seis anos, empezou a medrar e medrar ata chegar a un adulto de vinte e seis anos. O ancián non sabía como pasara iso...

Fíxose noite e arrefriou. O neto bocexou deixando un vapor, que ía cara o ancián, converténdose en moitas luceciñas que collía coa súa propia man.

Ao collelas notou como a auga lle entraba nos pumóns... era o barco que se inundara...

De profundis, Paula Rodeiro Iglesias (1º C)

DE PROFUNDIS

No medio do frío e bravo mar, hai unha casa. Unha casa baleira. Non baleira de obxectos, senón baleira de sentimento. Unha casa sen persoas, aparentemente fría.

Pero de súpeto, un barco sitúase diante da casa. Dese barco sae un home, que tamén semella triste. No xardín da casa hai unha muller vestida de negro que toca violonchelo con cara triste. O barco zarpa deixando atrás a casa, e con ela, a muller.

O home mira o neno que vai con el no barco. Intercambian un par de miradas, por suposto tristes.4

É noite, todo está escuro, pero pódese ver como caen unhas bágoas polo rostro do home. O ambiente é frío, moi frío. O neno abre a boca: ten sono. Da súa boca sae vapor que maxicamente se converte en tres preciosas pedras verdes que brillan. Con cara de ledicia, o home, ao ver as pedras que flotan cara el, abre os brazos e cólleas. Ao tocar as pedras, de súpeto, aparece con cara de máxima ledicia, nun fondo cheo de pedras que brillan da man da muller que tanto estrañara durante a viaxe.

Paula Rodeiro Iglesias 1º ESO C

Relato de Samaín gañador en 2º E

DESPOIS DA MORTE

GRETA GONZÁLEZ MANCEBO (2º E)

Un día no traballo o xefe comentounos que falara cun empregado e que non o notaba ben. Eu tampouco. Daniel estaba tenso, nervioso e na empresa notábase. Debiamos estar tranquilos con el. 

Á semana seguinte non viñera a traballar, sempre que iso pasa, e non mo xustifican teño que chamarlles para confirmar a causa. Como directora na oficina tiña que saber o que lle pasaba a todos os empregados. Daniel sempre foi sumiso, ata aquel día. 

Chamei á súa casa e contestou a muller desesperada. Daniel dixéralle que o seu fillo ía cun amigo e que el lle prepararía unha cea especial á muller. Fixo unha barbacoa con carne e chourizo. Ela preguntoulle que era e el respondeulle “carne de familia”. Chamou á casa do amigo co que estaba o neno, e non. Non estaba alí. Daniel mirouna cuns ollos abertos coma pratos e cun sorriso moi grande.

Despois da historia fun correndo á casa, e encontreina. Dixo que non sabía onde estaba Daniel pero que chamara á policía. Cando chegou rexistrou a casa ata chegar ao garaxe. E Daniel estaba roendo naquel corpo, frío e tirado no chan, con eses ollos e ese sorriso tan terroríficos. Ela pediu a separación, el foi ao cárcere, eu pasei un tempo sen entrar na oficina. 

Dende que ela vivía noutra casa, soa, encontrara un oco nunha parede cunhas cartas dentro. Eran a nome de Daniel. Ela vivía alí con medo, pero un día decidiu lelas, e encontrou mensaxes que dicían o que facía, o que levaba posto, ou que a vira moi ben. Como podía Daniel deixar esas cartas dentro daquela casa dos hábitos diarios dela. Sempre que durmía tiña pesadelos con aquela cara tan fea, os ollos abertos e o sorriso tan grande. 

A última carta que había na casa estaba na entrada, como se a botara por debaixo da porta, ela colleuna e dicía “Véxote, co noso fillo, vimos visitarte. Levamos moito tempo sen verte, estamos arriba.” 

Ela subiu sen facer ningún ruído e cando abriu a porta da habitación encontrou ambos corpos colgados do teito, aforcados cunha grosa corda. Ela botou un gran berrido e Daniel cortoulle o pescozo por detrás. Morreu. Aquela casa incendiouse, e a historia conta que nos matorrais aparece Daniel con aquela cara fea, eu sigo soñando con ela.

Inventar De profundis

O alumnado de 1º da ESO tivo que facer esta actividade de creación literaria que consistiu en ver uns minutos do filme De profundis baseado na banda deseñada de Miguelanxo Prado para inventar os diálogos ou a narración da historia.

A rapaza do circo de Carlos Casares

Nas aulas de 2º ESO para exemplificar o tipo de contos de autor, lemos o conto "A rapaza do circo" de Carlos Casares, publicado na obra Vento ferido. E para completar a lectura vimos estes vídeos elaborados por alumnado doutros centros educativos onde recrean con debuxos ou interpretacións orixinais este emotivo conto.

 

A vida das pingas de Paula Rodeiro (1º C ESO)

Plin, plin, plin !
-Ola! Son unha pinga de choiva e vouvos contar unha historia : a miña.

Caín da nube coas miñas irmás. Eu quería caer no cristal dunha fiestra, para poder facer carreiras coas demais pingas. A ver quen chega antes ao marco da ventá!

Esta vez, tocoume caer nun paraugas. Iso tamén me gusta, porque mentres me escorro pola tea, dou un paseo pola cidade. Non pasa nada, un paseíño nunca vén mal, á próxima vez xa tocará correr.

Para gañar unha carreira de pingas hai que conseguir moitos cómplices, porque cantos máis teñas, máis rápido vas.

Eu un día xunteime con cinco pingas, e fomos tan rápido que gañamos a carreira. A min gústame ser unha pinga, pero ás veces me pregunto por que a xente escapa de nós, se non facemos mal ningún.

As miñas irmás están de acordo comigo, por que a xente se mete na casa cando aparecemos? Parecerémoslles feas ? O que creo que pasa en realidade é que non saben apreciar a nosa beleza. Somos transparentes.

Hai algo mellor que iso ?

Conto popular: "O sapo e o raposo"

Para traballarmos a estrutura do conto popular, nas aulas de 2º da ESO vimos este vídeo baseado no conto "O sapo e o raposo" e traballamos os seguintes aspectos: 1. Argumento do conto. 2. Estrutura: introdución, nó e desenlace. 3. Caracterización das personaxes. 4. Referencias temporais e espaciais. 5. Tema do conto.