Estaba navegando no meu barco, o mar estaba moi tranquilo.
De súpeto
encontrei unha casa. Tiña moitos cadros dentro. A casa era bela.
Asomeime á terraza e vin que un montón de orcas viñan.
Despois
xa non estaba na casa, estaba no meu barco mirando a fachada da casa.
Nela estaba unha muller moi fermosa que tocaba o violonchelo. Namorámonos.
Ao día seguinte volvín co meu bisneto. El cantaba de marabilla.
Nese momento foi momento cando comprendín. A muller non podía falar e comunicábase co instrumento.
Collín o meu bisneto e díxenlle:
-Ás veces polo amor hai que sacrificar cousas. Vouche quitar a voz.
Tiven que obrigalo a que ma dera.
Cando o conseguín, púxose de lado, cantou unha canción e entregoume a voz. Eu deilla á muller.
Un tempo despois encontrábamonos no mar. Ela era unha serea e os dous fomos almas xemelgas.
Por fin encontrara a miña media laranxa.
Ningún comentario:
Publicar un comentario