DE PROFUNDIS
No medio do frío e bravo mar, hai unha casa. Unha casa baleira. Non baleira de obxectos, senón baleira de sentimento. Unha casa sen persoas, aparentemente fría.
Pero de súpeto, un barco sitúase diante da casa. Dese barco sae un home, que tamén semella triste. No xardín da casa hai unha muller vestida de negro que toca violonchelo con cara triste. O barco zarpa deixando atrás a casa, e con ela, a muller.
O home mira o neno que vai con el no barco. Intercambian un par de miradas, por suposto tristes.4
É noite, todo está escuro, pero pódese ver como caen unhas bágoas polo rostro do home. O ambiente é frío, moi frío. O neno abre a boca: ten sono. Da súa boca sae vapor que maxicamente se converte en tres preciosas pedras verdes que brillan. Con cara de ledicia, o home, ao ver as pedras que flotan cara el, abre os brazos e cólleas. Ao tocar as pedras, de súpeto, aparece con cara de máxima ledicia, nun fondo cheo de pedras que brillan da man da muller que tanto estrañara durante a viaxe.
Paula Rodeiro Iglesias 1º ESO C
Ningún comentario:
Publicar un comentario