Sofren os adolescentes o machismo dos seus compañeiros? Lydia Sandá Celeiro, 1º Bacharelato A

Os casos de maltrato entre adolescentes creceron un 30% nun ano. Os expertos aseguran que este incremento se debe a que os mozos reproducen roles que xa se crían superados, patróns nos que o home é o dominante que controla a muller submisa e atenta. Ademais afirman que en máis da metade das situacións, non se identifica isto como violencia ata que xa é grave.

O sexismo e os estereotipos de xénero persisten entre os adolescentes españois, pero ademais, os estudos realizados sobre os seus patróns de comportamento mostran que non son conscientes disto. Un de cada cinco adolescentes ve correcto que un mozo saia con moitas mulleres, pero non ao revés. O 21% está de acordo coa afirmación de que os homes non deben chorar. E un dato máis preocupante aínda, un 12% non considera como maltrato condutas como que un rapaz lle diga á súa noiva con quen pode falar, que facer ou a onde ir.

Así mesmo, vese que os comportamentos machistas se intensifícan aínda máis coas redes sociais, nas que inconscientemente moitas vítimas permiten actitudes que poden chegar a converterse en armas contra elas.

Para solucionar estes conflitos, todos coincidimos en que a educación e o máis importante. Pero os rapaces revelan que máis dun 50% deles nunca traballou na clase contidos relacionados con como corrixir o machismo, e outro tanto afirma que na súa casa non se fala abertamente destes temas.

Como conclusión, quero resaltar o dato de que dúas de cada cinco vítimas da violencia cren que a súa historia se podería evitar con prevención. Opinan que falta educación afectiva e en igualdade nos colexios, e tamén implicación das familias nestes ámbitos. En definitiva, é crucial o coñecemento e a concienciación para acabar dunha vez cos comportamentos e actitudes sexistas, para descartar a idea de que os celos demostran amor, e para aprender a identificar os signos antes de anotar un novo caso de violencia de xénero.

Os videoxogos como unha arte, Brian Veiga Bueno (1º Bacharelato A)

É aínda bastante común o pensamento de que os videoxogos son nocivos, causan violencia ou illan os xogadores, e mesmo que podería haber algo de certo, na maioría dos casos son prexuízos en contra dos videoxogos.

Os videoxogos, coma outras forma de ocio, poden ser aditivos ou negativos. Por exemplo, se unicamente te dedicas a ir á praia, perdes oportunidades doutro tipo de ocio e interacción, prexudicas o teu corpo polo efecto negativo dos raios de sol e o feito de ir tanto á praia acaba sendo prexudicial.

A mala fama dos videoxogos parte dos seus inicios, ao igual que antes aconteceu con outras novidades que causaban na xente desconfianza e medo, como foi o caso da televisión. “Os videoxogos causan violencia”, pero diversos estudos científicos din que os videoxogos non teñen por que incitar á violencia, ou non máis que un relato ou unha película.

Eu considero os videoxogos coma unha forma de arte propia. Os videoxogos poden ter visuais achegados aos do cinema en canto ao estilo e á animación. Tamén poden ter bandas sonoras incribles, como as de Halo, Hollow Knight ou NieR Automata. Pero, a diferenza do cine, o xogador é un personaxe activo na historia, e incluso hai xogos que interactúan con el (como ‘UnderTale’) .

Así que volvo á miña pregunta inicial, son os videoxogos unha forma de arte? Si, son unha forma de arte como outras e diferenciada dos demais medios artísticos en que o xogador pode ser á vez espectador e creador da súa propia historia.

O abandono dos animais de compañía, Daniel Mourelle Saavedra, 1º Bacharelato A

O abandono de animais é un tema que é tratado en moitas partes do mundo, xa que é unha “práctica” que se fai en moitos países, sobre todo nas grandes cidades, dado que a xente merca as súas mascotas e logo abandónaas porque xa non lle gusta ese animal, ou porque se fixo vello, ou porque xa non ten tempo para ela. 

Como dicía, as principais causas do abandono de mascotas son: falta de tempo, que dá “demasiado” traballo, porque molesta ó barrio ou ós veciños, ou por traslados de domicilio. Estas causas traen tamén consecuencias; algunhas delas son o trauma psicolóxico  para o animal que sofre, a desnutrición e o estrés, e as mortes ou accidentes que provoca e que a maioría das veces sofre o animal. 

Para evitar isto ou para previlo tamén existen unhas leis, que a maioría das veces non se poden cumprir, xa que non se encontra o dono do animal afectado. Na miña opinión, estas leis deberían de ser máis duras, xa que aínda así a xente abandona o seu animal igual. Tamén penso que os donos, antes de abandonar a súa mascota, deberían valorar a idea de regalala ou de entregala a unha sociedade protectora de animais, xa que así este podería vivir unha vida mellor que a que viviría se se encontrase de súpeto na rúa ou no campo, sen ninguén ao redor e sen encontrar o seu dono por ningures. 

Esta é a miña opinión sobre o abandono de animais, e espero que sirva para concienciar a xente para que, antes de abandonar a súa mascota, pense en que esta pode pasalo moi mal, ou que é algo que seguramente non llo recomendaría a ninguén.

O problema do sistema educativo, Mateo Negreira Racedo (1º Bacharelato A)

O sistema educativo, polo menos en España, ten como obxectivo formar os seus estudantes en moitas materias diferentes para que adquiran coñecementos xerais de todos os ámbitos posibles. Pode parecer un sistema moi bo a simple vista, xa que así consegues que os alumnos atopen as súas paixóns e o que de verdade lles gustaría estudar, pero a realidade é moi diferente. 

Neste sistema educativo, un profesor explica unha parte da materia na aula, deixándonos unha idea xeral aos alumnos para a posterior memorización da mesma pola nosa conta. Con eses coñecementos memorizados facemos un exame sen ningún obxecto de consulta, así asegúranse de que realmente aprendiches o marcado polo programa educativo. 

Seguramente estaredes pensando que non hai nada de malo niso, que é un método eficaz para puntuar o coñecemento dos estudantes, pois todo o contrario, este sistema é o menos efectivo que existe. Isto débese a que os conceptos memorizados para un exame rara vez son traballados de novo en profundidade, porque xa tes que aprender de memoria outras 15 follas para o seguinte, así que rematas esquecendo todo, excepto o máis xeral. 

Lembrades iso? O coñecemento xeral xa o tiñamos aprendido das explicacións do profesor nas aulas, entón de que serviu o exame? Para absolutamente nada. Un exame é eficaz cando se traballan conceptos superficiais, xa que serve para fixalos na memoria, pero non serve para traballar cousas tan específicas como as que estudamos nas aulas hoxe en día, é literalmente unha perda de tempo. 

En resumo, eu cambiaría a forma na que se empregan os exames no sistema educativo actual deixando as cousas máis concretas para traballos de investigación ou exposicións orais e esixiría nun exame as cousas máis superficiais da materia. Todo isto para aproveitar de verdade as horas de estudo e facer máis amena a aprendizaxe.

O racismo en España, Juan Sebastián Ángel Morales, 1º Bacharelato A

O racismo, ‘práctica’ na discriminación de distintas etnias ou culturas entre elas, entre a que destaca a  "suposta supremacía" dos brancos sobre os negros, é algo que existe desde sempre e só causa dano á sociedade e por isto é algo inaceptable. 

O racismo leva existindo dende a Idade Media e é inevitable que exista, xa que forma parte da natureza humana repudiar a outras persoas por distintas razóns. Mais, grazas aos esforzos de moita xente logrouse reducir esta maneira de pensar dunha forma xigantesca. Porén hai un par de meses atrás ocorreu en Estados Unidos o asasinato de George Floyd, un civil negro que morreu estrangulado debido á actuación abusiva dun policía branco. O mundo enteiro reaccionou a aquel acontecemento e entre todos denunciaron e condenaron aqueles actos racistas nese país. 

Pero, algunha vez pensastes no racismo do voso pais? En España os inmigrantes son poucos aceptados nalgunhas partes do país, por exemplo, en Cataluña o 32% dos casos racistas non son denunciados segundo a Federación S.O.S racismo, sendo máis dun centenar de persoas as cales sofren de ‘abusos’ físicos ou mentais. Iso só contando Cataluña, sen contar ningunha das outras comunidades de España coma Andalucía, no que está o foco de chegada de inmigrantes ilegais que chegan de África. 

O racismo español cara os inmigrantes é algo moi discutido e que xera moitas opinións diferentes do tema sobre todo se se destacan as reaccións cara a inmigración ilegal. As actitudes racistas en España non están tan extendidas coma nos Estados Unidos, no entanto, é algo que ten que desaparecer para poder ofrecer unha visión xusta, igualitaria e razoable sobre a situación deste colectivo de inmigrantes. Dime, que pensas ti?

O ensino, un dereito para todos? Iván Couto Pintor, 1º Bacharelato A

O ensino básico é obrigatorio e gratuíto. Iso di o artigo 27 da Constitución Española. En España afírmase que o ensino é gratuíto polo feito de que non hai que pagar unha matrícula ou unha cota mensual para acceder á escolarización. Esa educación pública é gratuíta e está sufragada polos impostos de todos os cidadáns, pero cando chegas á escola ou ao instituto, o concepto de gratuidade, perde o seu significado. 

Os libros ou o material escolar entran dentro do obrigatorio da educación, pero non do gratuíto. E supoñen un gran desembolso para as familias. O comedor, transporte escolar ou as clases de apoio tamén supoñen un gasto engadido para as familias, sen importar a situación económica das mesmas. Nestes tempos de recortes, o investimento do goberno en educación tamén diminuíu considerablemente. España gasta en educación o 3,97% do PIB, mentres que países coma Islandia ou Suecia roldan o 7% ou Francia e Portugal gastan o 5%.

Na peor época para as familias, estas están máis desprotexidas polo goberno. Un terzo da infancia vive en risco de exclusión e pobreza e estes gastos fan que sexa máis difícil que teñan as mesmas oportunidades ca o resto en materia educativa. Moitas veces a familia ten que elixir entre comer ou mandar o seu fillo a clases de apoio. E é aí onde o goberno ten que facer un esforzo, incrementando os orzamentos en bolsas e axudas ao estudo para que o dereito á educación sexa un dereito que alcance a todos por igual, e que eses custos indirectos derivados da educación como o comedor ou o transporte escolar, non fagan que o sistema educativo sexa cada vez menos equitativo.

A educación é a principal contribución que ten un país para formar unha sociedade mellor e é o estado quen ten que garantir que todos teñan acceso a esa oportunidade en igualdade de condicións,e poderlles garantir un futuro laboral de calidade a partir desa formación.

O avión, o método de transporte máis seguro, Jorge Franco Pan, 1º Bacharelato A

Os inicios da aviación comercial remóntanse no 1919, tras a Primeira Guerra Mundial, coa fundación de “Deutsche Luft-Reederei”, cunha flota de avións bombardeiros adaptados para transportar a unha ou dúas persoas, nun rango duns 50 km. e a unha altitude duns 500 m., ata hoxe en día, con centos de aeroliñas, con avións capaces de levar a máis de 500 pasaxeiros, dar a volta ao mundo e voar a 12 km de altitude. A pesar disto, hai xente que non é capaz de subir a un avión, ou á que lle resulta moi difícil voar con total tranquilidade. 

Ben é certo que, pese aos accidentes automobilísticos diarios, incluídas as mortes, a xente non lle ten tanto respecto a viaxar en avión, e isto débese a unha desinformación xeral. Primeiro, imos falar de estatística; segundo AESA (Axencia Estatal de Seguridade Aérea), a probabilidade de ter un accidente de avión é de unha por 5,4 millóns, mentres que a de morrer nun accidente de coche é de unha por cada 6700. Aínda non cres que sexa máis seguro ca viaxar en coche? Xeralmente, un avión é tripulado por dous pilotos, e ás veces dous pilotos e mais un enxeñeiro, mentres que un coche unicamente pode ser tripulado por un condutor. Os pilotos, teñen que aprobar un certificado médico cada ano, e sen contar a cantidade de exames psicotécnicos e psicolóxicos. Un condutor, ten que aprobar unicamente un ou dous exames psicotécnicos na súa vida, polo que non hai un control regular das capacidades físicas e mentais dos condutores, isto significa, risco. Un piloto, antes de poñerse aos mandos dun Boeing 737, ten que ter centos de horas nun simulador, recreando situacións de emerxencia e perigo, ten que pasar moitísimos exames teóricos e prácticos, coñecementos de como é exactamente o avión que voa, e a capacidade de reacción ante calquera acontecemento, mentres que para conducir un coche é suficiente con pasar un exame práctico e un par de teóricos. 

Entón, por que a xente segue collendo máis o coche para viaxes longas? Pois ben é certo, que non todo o mundo pode permitirse un billete de avión, e os gastos que implica coller un taxi no aeroporto, para ir ao hotel... A fin de contas, o billete amortízase mellor ca encher o depósito de gasóleo; moito máis rápido, seguro, etc... 

E se tan seguro é, por que hai avións que se estrelan? O 99,9% dos accidentes de avión (porque non me atrevo a dicir o 100), son debidos a fallos humanos, xeralmente de mantemento. Por exemplo, o voo 236 de Air Transat, un Airbus A330, que quedou sen combustible na metade do Atlántico, debido a un desprendemento dun latiguillo do sistema de combustible (fallo de mantemento). Pois este avión chegou planeando dende a metade do Atlántico ata as Azores, con 0 vítimas mortais e un par de rodas rotas. 

En conclusión, se queres chegar a un lugar dunha forma rápida, sen preocupacións e barata, viaxa en avión.

As vacinas, Joel Pérez Fuciños, 1º Bacharelato A

Actualmente, debido ao COVID, voltou á escena o debate sobre as vacinas. As vacinas son un dos maiores avances científicos e médicos da Humanidade. Como dixo Carl Sagan:” Se queres salvar ao teu fillo da polio, podes rezar ou podes vacinalo”. 

Unha vacina é un preparado destinado a xerar inmunidade contra unha doenza estimulando a produción de anticorpos. O nome de vacina débese a que Edward Jenner, un médico inglés, utilizou en 1796, unha mostra de virula bovina para tratar a varíola. Dende a primeira vacina a finais do século XVIII, introducíronse vacinas para moitas doenzas, como a polio, a rabia, o cólera, o tétanos, o tifo, etc. As vacinas conseguiron diminuír grandemente a mortalidade e os efectos secundarios destas doenzas e tamén, en moitos casos, chegar a erradicalas case por completo. Ata hoxe, as vacinas evitaron máis de 700 millóns de casos de doenzas e 150 millóns de mortes. Se non nos vacinamos, expoñémonos á reaparición destas doenzas.

Por outra banda, a inmunidade que xera a vacinación, axuda a crear unha inmunidade de rabaño. A maior proporción de individuos inmunes, menor probabilidade de que unha persoa entre en contacto cun individuo infectado. A vacinación actúa coma un cortafogos que frea a diseminación da doenza. 

Porén, xa dende a súa aparición, as vacinas tiveron os seus detractores. En 2019, a Organización Mundial da Saúde catalogou os movementos antivacinas como unha das principais ameazas para a saúde mundial. 

As vacinas non son perfectas, e algunhas poden ter efectos secundarios, mais os seus beneficios sobrepasan estes posibles problemas. O mellor que se pode facer é informar sobre o seu funcionamento, os seus beneficios e a súa importancia.

O fanatismo polos grupos musicais, actores e actrices e políticos, Nerea López Picos (1º Bacharelato A)

O fanatismo... Que é verdadeiramente? Unha pregunta que moi poucos se fan e que deberían comezar a facerse.

Segundo  a Wikipedia o fanatismo é a afección ou paixón que ten unha persoa por unha relixión, grupo musical, deporte... E que manifesta de maneira irracional, esaxerada e desmesurada. A persoa fanática é aquela que defende unha idea ou opinión con tenacidade e total seguridade, tamén é aquel que se preocupa por algo ou alguén en demasía.

Na miña opinión, o fanatismo é moi negativo, porque ese tipo de persoas que o padecen poden chegar a facer moito dano (non só físico, senón tamén psicolóxico). Nalgúns casos non só saen prexudicados os artistas, tamén as persoas que os rodean.

Temos que comezar a diferenciar quen o padece e quen non, xa que non é un tema que se poida tomar á lixeira. É máis serio do que semella ser.

O fanatismo non é unha enfermidade mental, pero asóciase a distintos trastornos mentais, sobre todo de tipo relixiosos, e que poden chegar a extremos perigosos como perseguir, acosar ou asasinar seres humanos por ser alguén importante ou porque creen nunha ideoloxía distinta.

O fanatismo divídese en distintos grupos, por exemplo, fanatismo cultural, artístico, político, relixioso... Os máis coñecidos soen ser o fanatismo artístico e o deportivo, xa que son os máis populares entre as persoas.

Como dicía Voltaire, ‘’Cando o fanatismo gangrenou o cerebro a enfermidade é incurable’’ Ti que pensas? Coñeces a alguén así?

O uso dos móbiles nas aulas, María Fieira Muíño, 1º Bacharelato B

O uso do móbil é un tema que sempre creou debate entre alumnado, profesorado e pais e nais, xa que unha parte desta xente amósase en contra da súa utilización, pero, polo contrario, hai outra gran parte que se amosa a favor. En xeral, o uso das novas tecnoloxías, onde, ademais dos móbiles, tamén engadimos os ordenadores e as tablets, é algo moi habitual nas novas xeracións e no noso día a día. 

Pero, por que os institutos se amosan tan inseguros e refrean o uso das novas tecnoloxías? Os mozos da miña idade, pertencentes a unha xeración tecnolóxica, cremos que o uso dos móbiles nas aulas podería ser algo beneficioso para nós, xa que é algo no que sabemos desenvolvernos e poderiamos sacarlle moito proveito no ámbito escolar. Deste xeito, sería unha boa chave para a realización de traballos e proxectos que nos axudarían no noso futuro. No caso de que non puidésemos utilizar os móbiles, como é o noso caso actual, poderiamos recorrer aos ordenadores e ás tablets, onde tamén atopariamos unha nova forma de traballo, que na miña opinión, penso que se faría máis amena porque sería algo co que nos gustaría traballar. 

En definitiva, o uso das novas tecnoloxías é algo inevitable co que conviviremos toda a nosa vida. Polo tanto, estaría ben un cambio no sistema educativo que incluíse novas chaves que nos axuden a formarnos nun ámbito tecnolóxico completando o emprego dos libros que xa utilizamos.

A caza de bruxas, Aldara Bergondo García (1º Bacharelato B)

A bruxería é o grupo de crenzas, coñecementos e actividades atribuídos a certas persoas chamadas bruxos ou bruxas que, supostamente, estaban dotadas de certas habilidades máxicas. Agora ben, coñécese como caza de bruxas a un fenómeno sucedido principalmente en Europa e América entre os séculos XV e XVII, no cal decenas de miles de persoas (principalmente mulleres) eran executadas por bruxería.

Incluíanse nestas actividades perseguidas que podían facer unha ampla serie de actos, dende medicina practicada por mulleres, a elaboración de beberaxes ou medicamentos, condutas en contra da relixión, a adiviñación e a maxia en si.

Poremos como exemplo un moi coñecido, a queima das bruxas de Salem, para explicar un pouco mellor de que se trataba o asunto. Na cidade de Salem (colonia británica no territorio norteamericano), nesta época van sucedendo unha serie de xuízos contra a xente acusada de facer bruxería e tamén a quen se relacionara con estes. Neste lugar todo comeza cando dúas nenas empezan a ter comportamentos estraños e din estar posuídas polo demo. Pero a cousa non quedou alí, tempo despois, empezábase a acusar a calquera. Por poñer un exemplo, se a túa veciña poñía en dúbida algo por costume da época ou vivían libremente a súa sexualidade, xa eran acusadas.

Eu a conclusión que saco é que isto era unha barbaridade e que se aproveitou para que o medo fixera non só ás mulleres máis caladas e acorde a unha serie de  supostos ideais de feminidade e domesticidade, senón que tamén se potenciou o capitalismo.

A clonación, utopía ou distopía? Ana Isabel Díaz López (1º Bacharelato A)

O director Michael Bay no ano 2005 levou a cabo a produción da película A illa, a cal narraba a historia de como sería o mundo se todos tivésemos un clon. E a Real Academia Galega recolle a definición de clonar como: “Reproducir [un xene, célula ou organismo] dando lugar a outro idéntico, desde o punto de vista xenético, a partir dunha única célula orixinaria”. Dito así soa a ciencia ficción, pero ata que punto o é?

En primeiro lugar, falaremos do caso con máis sona no mundo: a ovella Dolly. Este experimento foi realizado no 1994, con pleno éxito, xa que os científicos lograron clonar á perfección o mamífero ovino (aínda que só é posible clonar o 98% de material xenético, segundo o investigador Lluis Montoliu). E sen sabelo, este feito comezaría a carreira da clonación. A consecuencia disto, os investigadores seguiron intentándoo con outros animais, coa meta de chegar á clonación humana.

Por conseguinte, a reprodución dun ser idéntico, neste caso animal, xa foi empregada en varios casos. A maioría deles con fins científicos, pero tamén temos casos como o de Barbara Streisand que decidiu clonar a súa cadela xa falecida. É, neste momento, cando as dúbidas sobre a clonación afloran.

Por un lado, temos a clonación empregada para a reaparición de especies en perigo de extinción, como poden ser o tigre de Tasmania, extinto xa hai 65 anos, ou a recreación do ADN dun mamut laúdo, inda que seguen traballando niso. Polo outro lado, temos os fins terapéuticos. Debido a que a esperanza de vida humana incrementou, temos como consecuencia un aumento, case directamente proporcional, de enfermidades prexudiciais cara órganos do corpo humano. Mais, coa clonación terapéutica, acádase a reprodución idéntica do órgano danado mediante células nai. Chegados a este punto, é cando comeza a loita ética e legal do tema a tratar.

Como xa dixen, a clonación é algo relativamente novo e inda, por dicilo dalgunha maneira, non está claro ata que punto é moralmente correcto. Como consecuencia, organizacións como a ONU, que no ano 2005, propuxo aos países prohibir todo tipo de clonación, inda que foi unha decisión un tanto cuestionada. Por exemplo, en España esta actividade é ilegal. Decidiron tomar esta medida en vista de que se facían a pregunta: cales son os limites da clonación? Esta pregunta chega á mesa despois de considerar que os clons que fagan terán conciencia e sentidos como calquera outro ser humano. É neste punto onde se pode volver comentar a película A illa pois, a trama consiste na fabricación de clons humanos para a extracción de repostos para a persoa orixinal. Daquela é cando se abre o debate moral pois demóstrase que as réplicas senten e teñen conciencia propia. Polo tanto preséntasenos a cuestión ética de se sacrificar un clon, se consideraría un asasinato... E xa que logo, estarías a violar un dos dereitos humanos fundamentais que é a vida?

Como se pode observar, a clonación é un terreo un tanto complicado pois ninguén ten claro cales son os límites, se habería que contemplalos como humanos ou como simples experimentos dun laboratorio. Pero o que si é certo é que é algo co que se avanza moi rápido, e de feito se nos baseásemos no tempo de discurso da película, xa o teriamos moi superado pois a acción sucede no 2019. Polo tanto, non é posible dicir se a clonación está ben ou mal, pois ninguén o sabe, en principio poderíase dicir, que ata certo punto é unha das mellores solucións que temos contra moitas das enfermidades actuais.

Para concluír, cómpre facernos unha pregunta para a que todo o mundo busca resposta: sería posible ter un clon para ir á clase?

A invisibilidade do deporte feminino, Andrea Ansede Varela, 1º Bacharelato A

O deporte feminino tivo unha evolución evidente ao longo da historia. Pero é unha historia de loita contra as trabas e prexuízos, que aínda no século XXI seguen vixentes na nosa sociedade, xa que as mulleres seguen sendo invisibles.

Hoxe en día somos conscientes da importancia dos deportistas, xa que se converten en referentes de nenos que buscan parecerse a eles. Se pensamos, todos somos capaces de dicir algún deportista e case sempre serán homes. Porque para que unha nena teña un referente de muller as dificultades son inmensas. Deportistas como Mireia Belmonte ou Carolina Marín comezan a superar eses muros e barreiras que poñen, pero realmente estamos facendo o necesario para facer visible o deporte feminino?

Os medios de comunicación seguen exercendo un papel moi importante na nosa sociedade, pero a pesar dos logros alcanzados nos europeos, mundiais e olimpíadas, as mulleres seguen ocupando unha pequena columna do xornal, uns poucos segundos de televisión, facendo que o deporte feminino sexa invisible. Desta maneira, o que estamos mostrando ás nenas é que aínda que se esforcen ou teñan constancia nunca van chegar a conseguir os seus logros.

Por sorte, a presenza de deportistas femininas non fixo máis que crecer dende entón e a diferenza entre mulleres e homes reduciuse notablemente.

En conclusión, todos xuntos debemos de seguir loitando por un deporte sen etiquetas e por facer as mulleres deportistas máis visibles ca nunca. A pregunta é: estamos a tempo e podemos cambialo? A resposta só a temos nós.

A Tauromaquia, ¿arte ou asasinato? Eva Peña Porto, 1º Bacharelato A

A Tauromaquia é unha práctica que forma parte da historia de España. O touro e o toureiro son símbolos internacionais de España. Pero, está realmente ben esta práctica que para moitos é considerada medieval? Con este texto penso defender que a tauromaquia non debería de ser considerada arte. A pesar desta posición, tamén existen algunos pros e contras que mencionarei, así coma os puntos de vista dos dous bandos, taurinos e antitaurinos por igual.

A Tauromaquia está presente na nación española dende a Idade de Bronce, aproximadamente no 3.000 a.C, é dicir, que a tauromaquia é unha práctica prehistórica. Porén, esta facíase pola necesidade de cazar, pero comezou a ofrecerse coma espectáculo a público aberto no século XII, sete séculos despois de que o circo se extinguise en Roma pola súa crueldade. Pese a non ser o único lugar onde se practica España, é no noso país onde é máis popular.

Os datos recollen que ao redor de 53.000 touros son asasinados en corridas por esta “arte” en España e levan gastados 2800 millóns de euros de diñeiro público só nas corridas dos últimos cinco anos. No entanto, no último século morreran 136 especialistas, tan só 36 deles matadores. Isto é porque a día de hoxe para asegurar con maior eficacia a supervivencia do toureiro, o touro entra na praza debilitado fisicamente.

Tamén cabe mencionar que pese a todo o diñeiro que gasta achega recursos económicos aos comercios autónomos ao redor das prazas de touros, polo cal beneficia a economía particular, un dos puntos a favor que ten. En todo caso o diñeiro que fornece ao estado segue sendo aproximadamente un 25% menos do que consome.

Unha familia promedio gasta entre 60 e 80 euros anualmente dirixidos unicamente á tauromaquia, sen posibilidade de elixir sobre a opinión de non pagalo porque non está incluido nos seus ideais.

Falando máis profundamente da crueldade que é para o animal, o touro está clasificado como animal pacífico. Obviamente, o touro ataca cando considera que está en perigo. A explicación biolóxica confirmada do comportamento dun touro na praza é que quere fuxir, pero non pode, ergo ataca.

Outra incoherencia que se suscita é a reflexión de por que torturar e matar un gato ou un can é un delito legal grave, e facelo cun touro non? En Roma, lugar tan famoso polo seu extinto circo, o máis cruel do mundo, a tortura a calquera tipo de animal é un delito pagado con multas de entre 500 e 1000 euros.

Un dos principais argumentos que aplican os taurinos é que se se acaba a tauromaquia, extínguese a especie. Isto é mentira, pois o denominado “touro bravo” tan só é unha variedade do Bos Taurus, que habita en todo o planeta.

Tamén falando das manifestacións antitaurinas consisten en entrar á praza e demostrar que o touro é manso, non obstante nesas circunstancias o único que fará posiblemente sexa atacar, de modo que moitas veces ambas partes acaban mal.

Tras estes datos, temos dúas posicións. Unha que defende a posición de que é unha arte popular e respectable, que leva sendo unha tradición dende antes da historia, e a outra é que é un maltrato animal normalizado.

A maioría da xente moza do século XXI opina de forma común que a tauromaquia xa non debería de ser considerada arte. Ademais, os datos confirman que asisten as persoas de 50 anos cara enriba como media, de modo que nuns 30 anos o público das prazas de touros estará practicamente extinto.

Que opinas ti?

O noso corpo, a nosa decisión, Ariadna Alcalde Mahía (1º Bacharelato A)

Cada ano prodúcense aproximadamente 56 millóns de abortos en todo o mundo e de todos eles, ao redor do 45% feitos de maneira insegura.

A legalización sobre o aborto no mundo é moi diversa, dende o libre acceso ao aborto inducido en servizos públicos ata a penalización con anos de prisión para as mulleres e practicantes. Este tema leva a debate entre os movementos pro-elección e pro-vida. O primeiro salienta o dereito da muller a decidir se terminar o embarazo, mentres que o segundo defende o dereito do embrión a xestar e nacer, cualificando de asasinato a práctica que estamos a comentar cando, en realidade, se trata dun embrión en fase inicial que aínda non está formado.

Que dereito temos para opinar e incluso impoñer prohibicións nun corpo alleo? Todas as mulleres deberían ser libres de decidir en calquera circunstancia, non só en casos de risco ou violación. Acaso é mellor obrigar a alguén a ter un fillo non desexado? Igual por pensar na importancia da vida non temos en conta a calidade que pode ter a mesma. Está demostrado que a non legalización non evitaría o uso deste método, unicamente o faría máis perigoso.

Moita xente argumenta que a legalización do aborto baixo calquera circunstancia ofrece a posibilidade de deixar a un lado os métodos anticonceptivos, pero se ese fose o problema, por que non impoñer unha materia de educación sexual nas escolas?

En conclusión, o aborto é unha decisión propia das mulleres que debería ser legal en todas partes e non verse influída por ninguén que non sexa a propia embarazada.

A ESMORGA de Eduardo Blanco Amor

Guías de Lectura da Esmorga

"A esmorga", de Blanco Amor from Bibliotecas Municipais de A Coruña

Guía para a lectura de A ESMORGA from Marlou

Roteiro da Esmorga en Ourense

Roteiro da esmorga from Marlou

Un percorrido xeolóxico a partir da lecutra da Esmorga

4.exemplo. actividades bioloxia a esmorga from victorefisica1