CALIGRAMAS DE 2º BACH C

 

Ollos de auga de Domingo Villar, recensión de Alejandro Zekios Sánchez (1º Bach C)

PERSONAXES SECUNDARIOS DA NOVELA OLLOS DE AUGA :

Inspector Leo Caldas: É o protagonista da historia, un inspector de policía que traballa na cidade de Vigo. É un personaxe reflexivo e observador, comprometido co seu traballo e cunha personalidade introvertida. Leo Caldas enfróntase ao caso da desaparición de Mónica Andrade e penétrase na investigación mentres loicha coas súas propias inquietudes.

Rafael Estévez: É o compañeiro e amigo de Leo Caldas no corpo de policía. Rafael é un personaxe extrovertido, en contraste coa personalidade máis reservada de Caldas. Xuntos forman un equipo na resolución do caso.

Mónica Andrade: É a nova desaparecida que desencadea a trama da novela. Mónica é unha estudante universitaria cunha vida aparentemente normal, pero a medida que se desenvolve a historia, descóbrense aspectos ocultos da súa vida que xeran interrogantes sobre a súa desaparición.

Emma Caldas: É a nai de Leo Caldas e xoga un papel importante na historia. Emma ten unha relación próxima co seu fillo e convértese nunha figura de apoio emocional para el durante a investigación.

PERSONAXES PRINCIPAIS DA NOVELA OLLOS DE AUGA:

Carmen Valverde: É unha amiga de Mónica Andrade e tamén estudante universitaria. Carmen é unha figura importante na vida de Mónica e a súa desaparición aféctaa profundamente. A súa participación na historia revela aspectos relevantes sobre a vida de Mónica.

Xulia Pardo: É unha xornalista e antiga amiga de Leo Caldas. Xulia traballa nun xornal local e colabora na investigación do caso. A súa relación con Caldas é complexa e achega un elemento adicional de intriga á historia.

Elías Lavandeira: É un ancián que vive preto da zona onde desapareceu Mónica. Elías convértese nun personaxe crave na trama, xa que ten información valiosa relacionada co caso.

Carlos Varela: É un psicólogo e antigo profesor de Mónica Andrade. Carlos xoga un papel importante na historia, xa que a súa relación con Mónica revela aspectos máis profundos da súa personalidade.

Isabel Castro: É a inspectora xefa de Leo Caldas. Isabel supervisa a investigación do caso e proporciona apoio e dirección ao equipo de policía. A súa presenza é fundamental no desenvolvemento da trama.

Ruído, relatos de guerra de Miguel Anxo Murado, recensión de Brais Fernández Blanco (1º Bach C)

Dragal de Elena Gallego Abad, recensión de Nicolás Otero Bouza (1º Bach B)

Booktrailer Aire negro de Agustín Fernández Paz, Alejandra Pérez García (1º Bach B)

O vixía no centeo de Salinger, recensión de Rubén Carril Blanco (1º Bach B)

O vixía no centeo é unha novela escrita por J.D. Salinger e publicada en 1951. A historia está narrada en primeira persoa por Holden Caulfield, un adolescente de dezaseis anos que foi expulsado da súa escola preparatoria e atópase nun punto de inflexión na súa vida.

Holden, cheo de cinismo e descontento coa sociedade, decide escapar do seu fogar en Nova York e pasar uns días na cidade antes de enfrontarse aos seus pais. Durante a súa estancia, Holden atópase con diferentes personaxes e experimenta unha serie de encontros e situacións que reflicten o seu conflito interno e a súa loita por atopar un sentido no mundo.

Ao longo da novela, Holden reflexiona sobre a súa infancia, a súa familia e as súas experiencias pasadas. Mostra un profundo desprezo cara á hipocrisía e a superficialidade da sociedade, e busca a autenticidade e a conexión humana xenuína. Aínda que se mostra rebelde e desilusionado, tamén mostra momentos de vulnerabilidade e mostra o seu desexo de protexer a inocencia dos nenos, personificado no seu desexo de ser o "O vixía no centeo".

A medida que a historia avanza, Holden enfróntase á súa soidade e a súa incapacidade para relacionarse de maneira significativa cos demais. Aínda que busca a compañía doutras persoas, atópase constantemente decepcionado polas expectativas non cumpridas e a falsidade que atopa ao seu redor.

O vixía no centeo é unha exploración profunda da adolescencia, a perda da inocencia e a angustia existencial. Salinger captura habilmente a voz e a psicoloxía dun adolescente confundido, e a través de Holden, cuestiona as normas sociais e os valores convencionais.

A novela termina con Holden nunha institución psiquiátrica, narrando as súas experiencias desde alí. Aínda que se sente alienado e confundido, tamén se albisca un raio de esperanza mentres reflexiona sobre o seu futuro e a posibilidade de atopar un lugar no mundo.

En resumo, O vixía no centeo é unha novela que aborda os desafíos e as loitas emocionais da mocidade, a procura da autenticidade e a necesidade de atopar un sentido nun mundo aparentemente caótico. É un retrato conmovedor dun adolescente en crise e unha obra literaria que segue sendo relevante e cativadora na actualidade.

Na miña opinión, paréceme unha boa novela que lle recomendaría a máis xente debido a que moita xente ten enfrontamentos internos consigo mesmo e nesta novela ese é o tema principal e probablemente a moita xente lle poida axudar nos seus problemas.

Atranco no banco de Manuel Núñez Singala, recensión de Nerea García Fandiño (1º Bach C)

O club da calceta de María Reimóndez, infografía de Andrea Lamas Rivera (1º Bach C)

O club da calceta de María Reimóndez, recensión de Aarón López Sánchez (1º Bach C)

Seis mulleres moi diferentes xúntanse nun club de calceta e cóntanse as súas vidas. Deciden axudarse unhas ás outras e todas acadan esa forza que necesitaban para sentirse libres e contentas consigo mesmo.

Para facer este traballo, primeiro explicarei o libro, para poñer en situación do acontecido e logo farei unha comparación coa película. Ao final darei a miña valoración.

O libro comeza cun home na comisaría denunciando, cunha serie de artigos de xornal na man, que esoe accidentes foron en realidade asasinatos e que seis mulleres eran as culpables. O policía non o cre e tómao por tolo. Non leva probas. Así, o libro comeza amosándonos o final, aínda que non deixa claro quen é ese home.

Divídese en sete capítulos, un dedicado a cada muller e o derradeiro describe as súas vidas na actualidade.

Cada capítulo comeza co anuncio dun accidente escrito no xornal e a causante de tal accidente é a protagonista dese capítulo.

Elástico

Morre un home dun accidente na construción (era o que acosaba a Anxos)

Matilde é unha muller moi grande, casada con Manuel, que é un home pequeno que traballa nunha gasolineira. Ela pasa o día traballando limpando casas e locais e á súa vez fai todas as tarefas do seu fogar. Manuel é moi machista, sempre quere ter a comida a súa hora e se non, enfádase moito. Sempre está a rifar con Matilde, aínda que ela plántalle cara ou pasa del.

Matilde ten visións da súa tía avoa Davinia e fala con ela. Dende que era pequena vai con ela a todos os sitios. A tía avoa quere que Matilde faga algo coa súa vida, que plante cara a todos os que se meten con ela, pero é moi boa e cala. Davinia dille que se apunte a unhas clases de calceta e, despois de pensalo, decide ir, porque é nun dos locais que limpa. Alí xúntanse seis mulleres (Elvira Matilde, Anxos, Rebeca, Luz e Fernanda) todos os xoves.

Matilde entra nunha tenda de roupa porque lle gusta un top, pero o encargado métese con ela polo seu corpo e vaise. Outro día volta e, de forma educada, pídelle que pida un da súa talla, pero este dille que se vaia a unha tenda de tallas grandes, pretende humillala, pero ela vaise coa cabeza alta.

Vai a casa da súa nai para buscar cousas de Davinia e alí atópase cunha veciña (A Tola) que a confunde coa súa tía avoa, e dille que dende que a viu correndo cara ó río non soubo dela. Foi interrompida pola súa nai, pero a Matilde quedáronlle ganas de saber o que acontecera. Cóntalles esta historia ás de calceta e Rebeca dille que busque cando morreu, que ela pode acadar información.

Dianteira

Morre un home que se dedicaba a recrutar xente para unha empresa (o que humillaba a Rebeca)

Ángeles é unha moza universitaria moi reivindicativa e involucrada na defensa do feminismo. Ela, mais Bea e Ana, (compañeiras) xúntanse nunha asemblea para axudar na campaña electoral do rector, que nese ano gaña as eleccións e ela consegue un traballo na universidade. Coñece a Damián, un mozo moi involucrado, coma ela, nos seus ideais, e acaban casando. Ángeles decide chamarse Anxos.

Está cansada da súa vida, considera que todo o que loitou de xove quedou no olvido, ao fin sempre é o mesmo. Escribe artigos feministas para a universidade e forma parte dun partido político, onde tamén está Damián, ao principio buscaban a igualdade de xénero en todo, pero ao fin non é así, sempre poñen escusas para xustificar a presenza dos homes por riba das mulleres. Nunha xuntanza do partido, recrimina a todos polos seus ideais, que aínda que din que axudan nas tarefas do fogar, se non o fan, contratan a mulleres para facelo. Din que buscan a igualdade, pero poñen por riba os intereses das empresas para xustificar que non é o momento de loitar pola muller. Acúsana de agresiva e dimite. Ao final sepárase de Damián, porque dáse de conta de que non teñen nada en común, falan das cousas do partido e que teñen ideais moi diferentes. Non os une nada.

Todo isto cóntallelo ás compañeiras de calceta.

Mangas

Morre o padre Serafín mentrEs estaba confesando a unha loura (trama de Elvira)

Rebeca é unha moza moi fermosa, que é secretaria de dirección. O seu mozo, Antón, engánaa coa súa xefa e dille que quere estar coas dúas.

Vive cos seus pais e un irmán. A nai o único que quere é que busque traballo de modelo e coide o seu corpo, porque coa súa beleza ten que acadar bos traballos e un bo marido. Non ten amigas, xa que as da universidade a deixaron de lado, porque non estaba ao seu nivel (tiñan mais cartos e mellor posición social). Ela considérase coma unha loura tonta, a xente vea coma unha Barbie, fermosa, e cun mozo con cartos que a pode manter.

Vai a unha entrevista de traballo para xerente dunha empresa e o entrevistador dille que xa lle conseguira o de secretaria que era acorde a ela, xa que pola súa beleza é o que ten que ser. No outro hai unha xefa e non levaría ben que houbera outra muller, e por riba tan fermosa. Hai unha situación de acoso sexual.

Rebeca ten unha coñecida, Mariana (bibliotecaria) que consegue a información de Davinia. Matou un home (ilustre da villa) en vinganza pola violación da súa amiga (que resultou ser A Tola) e despois tirouse ao río. O anuncio poñía “dubidoso caso de honra” porque non crían a súa versión, xa que o home tiña boa reputación.

Rebeca atopa a Antón e a súa xefa no despacho e dálle unha labadaza e vaise.

Busca un piso de aluguer para saír da casa dos seus pais.

Colo

Morre un home no roubo da súa tenda (era o encargado da tenda que humillaba a Matilde)

Elvira é a profesora de calceta, aínda que ao principio faise pasar por unha alumna mais.

É unha muller maior que dedicou a súa vida a axudar na Igrexa. Nunca casou e non tivo fillos. De xove, os seus pais buscábanlle marido, pero ela rexeitaba a todos (un chegou a ameazala, pero ela resistiuse). Non a deixaron estudar, pero aprendeu a ler na Igrexa, xa que o cura ensinoulle porque ela dixo que quería poder ler a Biblia. Querían metela para monxa, pero tampouco era o seu lugar. Ela quería ser libre, non casar con ninguén, ir a axudar na Igrexa, estar cos seus santos e coser. Fíxose costureira e con iso conseguiu sobrevivir cando morreron os seus pais. Vivía na casa familiar, que era moi grande e tíñaa moi descoidada, xa que non tiña moitos cartos.

Era moi observadora e sabía a vida de todos os que pasaban pola Igrexa. Un día viu a Pitusa cos ollos morados e díxollo ao padre Serafín, e este contestoulle que seguro que fora dun accidente limpando, non quixo recoñecer o evidente, xa que o marido era un home que colaboraba moito coa Igrexa. A Elvira deulle moito noxo.

Desfrutaba moito do grupo de calceta, xa que falaban da situación das mulleres, da explotación que sufrían, do capitalismo e buscaban solucións. Todas sentíanse libres alí e falaban dos seus medos. Elvira ao fin deuse conta de que o que sempre quixo ser foi cura, falar do testamento. Non acudía a Igrexa porque lle gustara mantela limpa, senón que a súa vocación era outra.

Na Igrexa había outra muller, Antonia, que tamén estaba por alí todos os días axudando. Tampouco casara nunca, pero nunca falaban das súas vidas. Un día Serafín anunciou que levaba a Virxe a outra parroquia e Elvira enfadouse moito. Antonia púxose a chorar e contoulle a Elvira o verdadeiro motivo de estar alí. Serafín e ela estiveran xuntos de mozos e ela quedara embarazada, el obrigouna a abortar porque non quería perder a súa reputación. Quedou na Igrexa como vinganza, para que a tivera que ver todos os días. Agora que quería levarse a Virxe, que tanto a axudou nos momentos malos, odiábao máis. Decidiron roubar a Virxe e levárona a casa de Elvira.

Traseira

Morre nun accidente o condutor dun bus (o buseiro que amolaba a Fernanda)

Luz é unha moza tímida moi calada. A súa nai é prostituta e dende pequena vive con ela nese mundo. No colexio metíanse con ela por iso. Nunca quixo estudar e aos 14 anos a súa nai díxolle que tiña que comezar a prostituirse que ela xa estaba cansa. Aos 16 obrigouna. A súa nai era dona dun bar onde se exercía a prostitución, chamábanlle a vella e todas facían o que ela mandaba. Non quería ese mundo pero non sabía como saír, xa que non sabía facer outra cousa. Ao bar ían mulleres dunha asociación e monxas para axudalas, pero ela non confiaba en ninguén. Levábase moi mal cunha compañeira, Mariví, ollo dereito da súa nai. Ao bar sempre ía un home que quería sacala da prostitución, pero a quería para el, coma se fora o seu dono, ela resistiuse e el pegoulle.

Sentíase ben na calceta, alí escoitaba as demais, comentaba e non a xulgaban. Un día Mariví comentou que a súa nai a mandara seguir e sabía o que facía e ameazouna de que lle contaría ás dos grupo o que realmente era; enfadouse tanto que a colleu polo pescozo. Entón decidiu contarlles a verdade o seguinte xoves. Esa mesma noite escribe o que ela pensa que puido ser a historia de Davinia.

Puños

Morre un traballador do porto afogado ao axudar a unha discapacitada (o que quería sacar a Luz da prostitución)

Fernanda estaba casada e tiña dúas fillas. Faltáballe unha perna. De pequena non quería ir ao colexio porque se mofaban dela ou a trataban con pena, e cando tivo a idade deixou de ir. Os seus pais querían que estudara para que conseguira un traballo ou que casara, porque se non, que sería dela? Ela non quería relacionarse con ninguén. Foi a unha entrevista de traballo para coidar dun neno de seis meses, pero a nai non a contratou pola súa condición. Así que, dedicouse a cociñar e coidar dos animais; traballaba no curral e así podía sobrevivir.

Casou con Xan, un amigo da súa irmá. Namorouna porque estivo unha semana cunha perna atada para poder vivir no seu lugar e comprendela. El sempre a  axudou en todo, confiaba nas súas posibilidades e animábaa a enfrontarse ao mundo; ela era a que non quería. Na calceta sentíase ben, non a trataban con pena, nin se metían con ela.

Cóntalles que ten problemas cun buseiro. Sempre paraba 100 metros máis lonxe para que tivera que ir á presa e metíase con ela por tardar e insultábaa. Presentou unha reclamación e non lle fixeron caso.

Sempre soñou con ser condutora de bus.

Rebeca foise a vivir soa; Anxos foi vivir con Elvira e Fernanda dille ao marido que quere sacar o carné de bus e poñerse a traballar.

Xersei

Capítulo que resume a situación de todas na actualidade.

Fernanda saca o carné de bus e consegue o traballo nun bus adapatado.

Anxos segue vivindo con Elvira, arranxoulle a casa e deixou de traballar tantas horas na universidade e dedícase a axudar a Luz e Rebeca na súa empresa. Decide buscar a Ana, a súa mellor amiga da facultade e xuntas crean unha revista.

Rebeca e Luz teñen unha consultoría de mulleres onde dan asesoramento empresarial, para que poidan montar as súas empresas (deulles os cartos iniciais Antonia). Ao principio custoulles arrincar, pero despois foilles ben.

Luz namórase de Laura, traballadora social que lles dá asesoramento gratis. Cando a nai se enterou de que deixaba a prostitución mandou que lle deran unha paliza, que a levou ao hospital. Alí as do grupo axudárona e as da asociación, que ían polo bar, buscáronlle un piso tutelado, unha desas era Laura. Despois, Luz tamén foi vivir con Elvira e Anxos.

Matilde decidiu montar a súa tenda de la. Manuel ao principio opoñíase e discutían moito. Ela deixou de cociñar para el e farto de berrar tivo que facelas. Manuel axudou a Matilde a facer unhas figuras de madeira, como as que facía Davinia, e voltaron a levarse coma antes.

Elvira e Antonia devolveron a Virxe, porque chegou un cura novo e era moi bo. Mandaron unha carta simulando ser os secuestradores dicindo que a devolvían coa condición de que non a levaran a outra parroquia.

Hai tres anos que deixaron de ir á calceta, aínda que a clase non a pecharon, por se querían ir outras. Reuníanse todos os xoves na casa de Elvira, Luz e Anxos e calcetaban e ceaban.

Un deses días, falaron dos anuncios de accidentes e que en realidade había moitos, que debería haber mais mulleres que pensaban coma elas. E brindaron polo club da calceta.

COMPARACIÓN COA PELÍCULA

Ao comezo da película vese unha das diferenzas máis salientables. Presenta as protagonistas, unha a unha, na súa vida, pero falta Fernanda. Este personaxe non aparece na película, e é unha das seis protagonistas do libro.

O que é a trama en si respéctana. Xúntanse no club de calceta e cóntanse as súas vidas, axudándose unha ás outras. A loita feminista e as reivindicacións do libro poden verse ao longo da película, nas conversas delas sobre a explotación das mulleres, o abuso dos homes, do sistema patriarcal, etc.

A vida de Anxos e Dámaso aparece reflexada coma no libro. Ela cansada de vivir así, non conforme aos seus ideais. Sepárase de Damián, pero o que se vai da casa é el, polo que ela queda nela e non vai vivir con Elvira. Deixa o partido e ao final monta unha empresa para axudar a mulleres traballadoras, xunto con Rebeca e despois meten a Luz. No libro a idea parte dela, pero a empresa a montan Luz e Rebeca e ela axúdaas colaborando.

No libro Anxos ten problemas cun obreiro, que sempre se mete con ela, acósaa, pero na película non aparece este personaxe en ningún momento. Aprece reflectido noutro home, Alberte, que a segue e resulta que é un compañeiro da facultade que está obsesionado con ela e discuten. Ese home resulta ser o marido de Pitusa, que a maltrataba.

Anxos e Rebeca bícanse e nun momento da película están xuntas, ata que Anxos dáse de conta de que fixo mal e ten que aclarar as súas ideas. No libro Anxos non está con ningunha persoa despois de separarse. Decide buscar a súa amiga Ana (que na película aparece como Bea, a outra do grupo da universidade).

Anxos é a que busca a información sobre Davinia, porque é avogada (no libro traballa na universidade). No libro a información a acada Rebeca.

Ao final da película todas se reúnen en casa de Anxo, no libro é na de Elvira.

Rebeca vive coa súa nai, no libro ten os dous pais e un irmán. A nai aparece reflectida coma no libro, busca para a súa filla o que ela non acadou, que por ser fermosa ten que ter unha boa posición. Traballa nun supermercado, non de secretaria. Damián, o seu mozo, engánaa con outra persoa, pero non é a súa xefa. A xefa de Rebeca é unha tirana, que a amola por todo e tamén é a dona dunha das casas onde limpa Matilde (resulta ser tamén cuñada de Serafín). Tamén é unha antiga amiga de Anxos, da época da universidade. Todo isto no libro non aparece.

Vai a unha entrevista polo posto de xerente e o señor ofrécelle un de secretaria (no libro xa o é) e non o quere; el dille que é o adecuado pola súa beleza. Volve a outra entrevista e é acosada, coma no libro. Ese señor resulta ser amigo da súa xefa.

Rebeca acaba namorada de Laura, a traballadora social. No libro é Luz a que acaba con Laura.

Matilde aparece reflectida coma no libro, coa historia da súa tía avoa Davinia. Manuel é un machista e pode verse o maltrato que hai, no sentido que é un tirano e esixe que faga as cousas para el. Parece que na película preséntase un pouco mais cercano, porque cando ela chora fai o amago de consolala, aínda que non o fai.

No tema da tenda de roupa, vese coma no libro, o encargado métese con ela, aínda que na película a bota da tenda de malas formas. Decide montar a súa tenda (xunto con Pitusa, cousa que non é no libro). Manuel axúdaa facendo o cartel e mirando o local (que resulta ser o da tenda onde ía ver o top). Na película vese como Manuel se enfada pola idea da tenda, pero despois aparece moi cercano a Matilde. Parecen namorados e un matrimonio feliz, cousa que no libro non é así.

No libro o encargado da tenda morre, pero na película vese coma ten a tenda destrozada e a el ferido na cara.

Elvira aparece axudando na Igrexa coma no libro. Na película non aparece o personaxe de Antonia, danlle protagonismo a Pitusa (no libro só aparece mencionada no tema do maltrato). Elvira faise moi amiga de Luz, no libro non amosan tanta cercanía. Estando un día na casa de Elvira, esta lle confiesa o que lle pasou con Serafín (que no libro é o que lle acontece a Antonia).

O tema da Virxe é igual, o rouban elas (Antonia non). Pero Elvira na película ten pouco protagonismo, xa que morre (no libro non). A raíz de aquí súmase ao grupo de calceta Pitusa. O seu marido é o acosador de Anxos e sepárase del e o denuncia. No libro non acontece nada diso.

Trala morte de Elvira reúnense todas e deciden facer algo na súa honra e de aí saen as tres mortes (no libro decídeno por honrar a Davinia). Rebeca vai xunto Serafín. Luz ten un encontro co entrevistador de Rebeca e Anxos a axuda. Matilde queda co acosador de Luz e tamén vai Pitusa. No libro aparecen seis mortos, na película tres. O que si é verdade que tanto no libro coma na película non aparecen os actos en si. Non amosan a violencia, nin como foi. A fin é a loita das mulleres, non a violencia.

Luz é a que aparece mais reflectida na película. Podemos ver a súa vida na prostitución, tal e como se narra no libro. A súa nai é a dona do bar, pero aquí aparece un home ruso, sempre ao carón da nai, axundándoa co negocio. O home que a quere sacar da prostitución aparece na película mais violento e obsesivo, búscaa na rúa, ameázaa, lévaa á súa casa (cousas que no libro non acontecen).

O marido de Pitusa vai ao bar e abusa de Luz e pégalle. Ao día seguinte faise a enferma e non quere traballar, pero a súa nai obrígaa. No lbro quen lle pega é o que a quere sacar da prostitución e a nai permítelle non traballar ao día seguinte, cre que está enferma.

Luz e Mariví lévanse mal e iso é igual nos dous sitios. Pero, na película aparece a figura doutra prosituta, como amiga de Luz, no libro non. Aparecen falando de que o vai deixar e nese intre entra a nai (porque Mariví lle conta o da calceta e que quere irse) e dálle unha paliza. Entran tamén o ruso e Mariví e os tres mallan nela (no libro manda a alguén darlle a paliza). Cando está no hospital están todas con ela e chega a outra prostituta, coa cara mancada e cóntalle que foi a que chamou a ambulancia e denunciou a situación e agora a nai está detida (no libro non aparece esta moza e non deteñen a súa nai).

Ao final da película están en casa de Anxos reunidas (Pitusa, Luz, Rebeca, Matilde, Laura e a outra prostituta amiga de Luz). Brindan polo club da calceta e saen ao balcón, alí está o ex marido de Pitusa que as mira e vaise con medo. De aí vai á comisaría a denunciar que os tres accidentes foran en realidade asasinatos, pero non o creron porque tiña antecedentes. No libro non se menciona quen é o que vai á comisaría.

VALORACIÓN PERSOAL

Valorando a película por separado, pode dicirse que está ben. Ten unha boa trama e amosa a idea que se quere recalcar, o abuso cara a muller, o machismo e o culto ao corpo feminino, coma se coa beleza todo se acada.

Pero se hai que comparar o libro e a película, claramente prefiro o libro. Xa non porque no se respecte o argumento orixinal (non aparece Fernanda ou morre Elvira), senón porque profundiza máis na vida de cada unha, podendo poñerse no seu lugar, coñecer os seus pensamentos. Algo a favor da película é que entrelaza os personaxes, xa que durante o filme pódese ir fiando unha trama con outra. Ao comezo aparece Luz tomando algo nun bar, onde a miran mal por como vai vestida e nese bar están Rebeca e Antón falando. Cando saen, Antón mira mal a Luz (aí comezan a entrelazarse as vidas de Rebeca e Luz). Noutra escea, cando Luz e Elvira camiñan pola rúa, pasa unha parella de namorados e el é un asiduo do bar onde traballa Luz. O marido de Pitusa é un antigo amigo de Anxo e o seu acosador. O que humilla a Rebeca é amigo da súa xefa e para esta tamén traballa Matilde. É dicir, na película entrelázanse as vidas de todas, como se estiveran destinadas a xuntarse. Isto tamén o fan para chamar a atención do espectador, que non perda fío e se involucre na acción.

Se soamente ves a película quedas cunha boa sensación. É unha película realista, que pretende denunciar a situación de moitas mulleres. Pero se les o libro, entendes que vai mais alá, que non é amosar soamente a vida de certas mulleres, senón que é a denuncia de todo un colectivo, que toda a vida leva sendo considerado inferior e que en cada acto que unha fai hai sempre un contexto imposto pola sociedade.

Na miña opinión, creo que Fernanda non forma parte do filme porque a súa historia non ten tanto impacto coma as das demais. O seu marido é bo, sempre ao seu carón, enténdea e axúdaa, e, sobre todo, confía nas súas posibilidades. É o único home bo que hai no libro. Quen ten os impedimentos é ela na súa cabeza, xa que fai da súa condición un problema. Cando consegue verse coma as demais é cando busca acadar os seus soños. En lugar de amosar este personaxe, búscase recalcar máis a Pitusa, muller maltratada. No libro pasa moi por enriba, pero na película cobra protagonismo, tanto ela coma o marido (xa que é tamén o acosador de Anxos). O impacto de ver un home como maltratador, acosador e sen rumbo, cala máis nos espectadores. Podemos tomar máis conciencia do que quere transmitirnos a película. A loita das mulleres por ser elas mesmas, sen ter que depender dun home, de non ter que aparentar o que non queren, nin loitar por algo que lles corresponde. Na fin, a igualdade cos homes, como persoas que son.

Gústame que ao principio poidamos velas como mulleres reprimidas que, moitas veces, elas mesmas o xustifican (Matilde sempre defende que o marido a quere, aínda que a ten de criada), pero despois de falar entre elas abren os ollos de verdade, ao ver a realidade na vida das demais e collen as súas vidas polas mans. Hai unha gran evolución en todas elas.

Na película, a que máis protagonismo ten é Luz, pasa o mesmo que con Pitusa, sempre causa maior impacto a vida que leva unha prostituta, obrigada dende nena pola súa nai, mallada polos homes a diario que, ao mellor, Rebeca que, aínda que vive marcada pola súa beleza, parece que non sofre tanto. Para facer unha película o guión ten que ser visual, que chegue á sensibilidade dos espectadores; de aí que haxa moitas esceas sobre a vida de Luz no bar. Pola contra, no libro hai que especificar máis todo para que o lector poida facerse unha idea.

O final paréceme que queda aberto. Non pechan as clases de calceta, simplemente ceden o sitio para que outras mulleres poidan xuntarse e acadar o que elas conseguiron. Con isto queren dicir que a loita pola igualdade nunca termina.

Os vellos non deben de namorarse de Castelao, recensión de Ramón Fernández Antezana (1º Bach B)

Ámote Leo A de Rosa Aneiros, recensión de Nuria Gándara (1º Bach B)

Pippi Medias Longas de Astrid Lingren, recensión de Ángel Lorenzo Castañeda (1º Bach B)

A novela Pippi Mediaslongas non conta unha soa historia, senón unha serie de aventuras que viven Pipi e os seus amigos.

Pippi Mediaslongas é unha orfa que se muda a unha fermosa casa chamada Villa Villekula despois de caer, por desgraza, do barco do seu pai. Leva consigo unha maleta chea de moedas e o seu mono mascota, o señor Nielsson, que foi un agasallo do seu pai.

Na casa do lado vive unha familia con dous fillos, Annika e Tommy. Os tres fanse amigos rápidos. Ao día seguinte da súa reunión con Pippi, esta convídaos a que a acompañen nunha caza de lixo, de volta á casa, atópanse cun neno que chora porque está a ser pechado por uns matóns. Pippi usa a súa forza desmesurada para lanzar os acosadores na cima dunha árbore próxima antes de continuar coa súa casa.

Por suposto, os adultos da cidade non están contentos de que Pippi viva soa, polo que deciden que vaia  vivir a un orfanato. Esquiva os policías que veñen á súa casa para acompañala ao orfanato, e séntense tan parvos que aseguran á xente do pobo que non é apta para vivir nunha casa de nenos e que estará ben vivindo soa na casa. Annika e Tommy, crendo que a escola sería moito máis divertida con Pippi nela, convéncena para que asista ás clases, pero pronto se fai evidente que tampouco está en condicións de estar na escola, polo que deixa de asistir.

Despois de moitas máis aventuras, o libro remata con Pippi celebrando o seu aniversario cunha festa, con Tommy e Annika como convidados. Na festa, Pippi anuncia que quere ser pirata cando sexa maior.

Cando sangren os lobos de Adrián Gómez Ramos, recensión de Álvaro Estévez Feijoo (1º Bach B)

É unha novela policial de Adrián Gómez Ramos. Conta a historia dun policía (Fernán), que é un lobishome, ten a obrigación de descubrir un caso, no que un neno se atopou morto con graves feridas, que non podían ser causadas por un animal ou humano. Pero el sospeitaba que se podía tratar doutro lobishome. Nesta aventura Fernán e o seu irmán Xandre van descubrir os segredos dos lobishome.

Fernán Malvís:

Traballa como policía en Santiago de Compostela. A súa vez, é un lobishome que se transforma só en lúa chea, e que para non causar incidentes encerrase nun armario blindado. Seus pais eran igual ca el e ensinábanlle vagamente os segredos dos lobishomes. Pero Fernán só se vía a si mesmo coma un monstro e detestaba selo. Por iso nunca quixo aprender da súa descendencia nin ter nada que ver con iso. Esa tamén é a razón pola que non quería unha relación con alguén.

Xandre Malvís

É o irmán menor de Fernán, que foron separados despois da morte dos seus pais, e foi coa súa tía, acaba volvendo con Fernán en Santiago. A súa tía estaba escandalizada porque era homosexual, por iso non lle di nada a Fernán, por medo a que tamén o bote. Pero un día atópao con Breogán e Fernán dille que non se preocupe. Ao contrario que Fernán, el non é un lobishome, e interésalle moito ese tema, sempre intentando aprender máis sobre eles e elaborando esconxuros. Parécelle que Fernán desperdicia unha oportunidade, encantaríalle ser un lobishome. Chega un punto no que lle pide ao seu irmán que o morda para converterse nun, este traumatizado négallo, máis tarde descóbrese que se unha persoa que rexeita os xenes de lobishome é mordida por un, convértese nunha criatura a medio camiño entre lobishome e humano para sempre. É un rapaz curioso que quere ser alguén máis, non quere depender dos demais como cando a tía a abandonou e quedouse só.

Ana Xil

É a compañeira de traballo de Fernán, os dous estaban ao cargo da investigación do caso no neno morto ata que o xefe declarou que era caso cerrado, pero non deixaron de investigar. Ao final descobre a verdadeira identidade de Fernán e pídelle que non lle volva falar, que non quere un amigo coma el. Case morre a mans de Alicia. É unha muller intensa e nunca se rense ante un obstáculo.

Pedro Garrido

Un rapaz que está atrapado sendo metade humano e metade lobishome para sempre, é o irmán de Alicia.

Alicia Garrido

É a irmá de Pedro, pero esta si que é un lobishome, e está protexendo ao seu irmán e cre que non é a súa culpa ser así. Ameazou a Fernán se non deixaba a investigación, pero este seguiu. Por iso Alicia intentou matar a Xandre no piso de Fernán, pero este logra defenderse cun conxuro; nese momento chega Ana e Alicia atacouna e case a mata. Ela só quere protexer o seu irmán, pero fai dano aos demais cando non o pode controlar, pero tampouco pode facer nada para salvalo.

Os pais de Fernán e Xandre.

Intentaron darlles unha boa educación sobre os lobishomes, pero a Fernán só aumentaban a súa idea de ser un monstro, por iso afastouse deles. Mentres que Xandre só vía o positivo e desexaba ser un deles.

Vento ferido de Carlos Casares, recensión de Carla Amenedo Carrillo (1º Bach B)

Vento ferido é unha novela escrita por Carlos Casares Mouriño, un recoñecido autor vigués que revolucionou a literatura contemporánea da nosa terra, no ano 1967. Foi a primeira obra que publicou e comezou a súa vida como escritor (tamén tocou a poesía, o ensaio e o teatro).

Carlos Casares destacou polo seu estilo literario evocador e a súa capacidade de retratar a paisaxe rural e urbana de Galicia, como é o caso deste libro, afondando en temas como a identidade, a historia, a cultura e a tradición desta rexión. En especial durante a posguerra española e a ditadura franquista.

Aparte disto, tamén foi un destacado defensor da lingua galega e activista cultural. Participou na promoción da literatura galega e na preservación da identidade da zona.

O seu legado perdura coma unha parte importante do panorama literario a nivel rexional e nacional.

Esta novela está considerada como unha das obras máis significativas de Carlos Casares. O libro recibiu recoñecemento polo seu punto de vista crítico e por ser capaz de captar a realidade social da época.

O sexto capítulo é titulado como “A Capoeira”. O protagonista, chamado Gonzalo, encóntrase con Perucho nunha das veces que foi á taberna do Alambrista. Perucho foi o home que matou ao burro de Gonzalo, según él lembra perfectamente, mais o outro parece que andaba borracho e non entendía nada.

O bo burro de Gonzalo era coma un can, facéndolle caso sempre. Unha noite na que este saíra por aí, apareceu Perucho no portal de Gonzalo, dicíndolle que o animal comera sen querer uns repolos da súa horta, e terminou por atacalo mortalmente cun sacho. Isto foi o motivo polo que o protagonista terminou por xurárllela a aquel home.

Gonzalo repetiulle se se acordaba do que fixera, pero non conseguía ningunha resposta válida.

Terminou pot preguntarlle se se sabía a capoeira, ao que Perucho dixo que sí. Foron botar unha, na que este último caiu na espalda cara arriba. Levantouse e pediu outra. Gonzalo acercouse e cravoulle unha subela, arrastrándoa no seu interior ata sentir a sangue nas mans. Así termina a historia.

O noveno capítulo chámase “O Xudas”. Así chamaban ao personaxe principal da historia. Un señor que bailaba se lle pedían que bailara, que cantaba se llo decían, ou que contaba sempre os dous mesmos contos; o do crego e a pita e o do neno parvo. Ao final sempre pedía esmola, e sempre lla daban.

Eses contos polos que pedía unha peseta ou un peso ensinárallos Tomás, o vello zapateiro que vivía na beira do río e que tiña unha barca. Dicíase del que era un bruxo, pero non era certo, e todos o odiaban por ser republicano.

Todos, Xudas incluído, pensaban que Tomás xa ía morrer, xa que non tiña a enerxía do pasado. Saía moi poucas veces coa barca e pasaba moitas horas á porta da súa casa, cavilando, e o protagonista o acompañaba en silencio ao seu lado.

Unha vez que o vello non podía erguerse da cama, chamou a Xudas e díxolle que ía morrer, e así o fixo.

Tres días despois, era un día de moita choiva e mal olor. O rapaz meteuse nun bar cheo e empezou co seu show. Volveu a cantar, a bailar, e a contar as súas historias. Bebeu de máis e acabárono botando do local, quedando na rúa. Encontrou a un can sen dono e mollado, acercouse e fuxiu. Logo, empezou dicir que él era un can e empezou a ladrar. Entrou nun portal abandoado e intentou durmir sen éxito. Un medo raro chegou ao seu corpo, saiu e tiña gañas de gomitar e de mexar. Tras iso, levantouse o vento que anunciaba que o verán ía terminar.

O libro en cuestión resultoume sumamente interesante pola súa brevidade e intensidade. A pesar da súa curta duración, conseguiu transmitir emocións e captar a miña atención dun xeito impresionante. A súa concisión fixo que cada páxina fose un golpe, creando unha experiencia de lectura intensa e memorable.

O corazón de Xúpiter de Ledicia Costas, recensión de Martín Rivera Vázquez (1º Bach B)

Esta novela transcorre en dous espazos diferentes: Por unha banda na antiga vida de Isla (da cal descoñecemos) e a parte que todos coñecemos que é cando se muda ao barrio que todos sabemos. Nese lugar cambiaralle a vida por completo como xa dixen antes. Polo que puiden ler da novela describe moi ben unha vila galega: coas súas tabernas, os faros e esas características que as fan únicas no mundo deixando de lado os crimes que se cometen. 

Á parte de todo isto pódese dicir que a novela esta escrita en 1ª persoa, xa que conta e di en todo momento o que pasa nese instante en que ou viven tanto a protagonista como os personaxes secundarios.

Non foi nada doado para Isla, a protagonista da obra, cambiar de cidade e empezar de cero nun novo instituto. Ela ansiaba pasear polo espazo, era o seu maior desexo desde que era unha simple nena, xunto a visitar planetas. Todo iso facíao a través do seu telescopio, utilizando toda a súa gran imaxinación . 

Casiopea, o nome da esposa de Cefeo de Etiopía e nai de Andrómeda, era o nome que utilizaba nos foros sobre astronomía nos que adoitaba participar e pasar todo o tempo do mundo. Alí foi onde coñeceu a Xúpiter, un mozo que parecía saber moito sobre os elementos atmosféricos, en especial, as estrelas. As longas conversacións que ambos mantiñan durante o día e gran parte das noites, acenderon entre eles dous unha conexión moi especial. Entre eles existía unha maxia que traspasaba as fronteiras do ciberespazo, como ben recoñecía Isla ao longo da novela. Ela sentía a necesidade de sabelo todo sobre a vida Xúpiter: onde vivía, a que instituto ía, o seu nome real… Ata que os dous deron o paso de citarse para coñecerse unha noite de San Xoán, de grandes fogueiras e dun mar revolto. Foi entón, cando Isla, despois de despedirse da súa gran amiga Mar, precipitouse na escuridade sen saber o que lle ocorrería. A súa vida estaba a piques de cambiar para sempre despois de saber a dura verdade sobre Xúpiter.

É unha magnífica novela que nos mostra dunha forma brutal unha realidade con moito máis perigo do que cremos. O desenlace é canto menos sorprendente, valente, sublime, pero sobre todo necesario para darnos conta da realidade que está á orde do día . E por último, dicir que ademais fai referencia a cantidade de libros marabillosos, algunha que outra película de anime... Onde ademais, sabe meter na novela datos interesantísimos sobre a mitoloxía grega e astronomía de forma sinxela e preciosa como o facía Isla. 

O libro é unha verdadeira xoia. 100% recomendable para reflexionar e aprender. Eu creo que para nenos de máis de 12 anos deberíano ler xa que aprenderán que a vida non só son risas

O club da calceta de María Reimóndez, Lucía Gómez Varela (1º Bach C)

O señor Ibrahim e as flores do Corán de Eic- Emmanuel Schmitt, recensión de Martín Vázquez Cebral (1º Bach B)

O señor Ibrahim e as flores do Corán,  unha viaxe emocional á busca do sentido da vida.

O señor Ibrahim e as flores do Corán é unha novela escrita polo talentoso autor francés Éric-Emmanuel Schmitt. Esta obra, traducida ao galego, mergulla os lectores nunha viaxe emocional que explora temas como a fe, a amizade e a busca do sentido da vida.

A trama desenvólvese no París dos anos 60, onde coñecemos a Momo, un mozo xudeu de trece anos que vive co seu pai nun ambiente marcado pola falta de afecto e de sostén emocional. A súa vida cambia radicalmente cando se achega á tenda de ultramarinos do señor Ibrahim, un home árabe cuxa sabedoría e bondade resultan cativantes.

A relación que se establece entre Momo e o señor Ibrahim vai máis alá dun simple comerciante e cliente.

O señor Ibrahim converteuse nun guía espiritual para Momo, ensinándolle o verdadeiro sentido da vida e da fe. A través dos seus encontros, descubrimos unha amizade que trascende as fronteiras relixiosas e culturais, e que ofrece unha visión esperanzadora de convivencia e comprensión.

A escrita de Schmitt é tan doce como as flores que adornan a historia. O seu estilo envolvente e emotivomergúllanos nas vidas dos personaxes, permitíndonos conectar emocionalmente con eles. A través da súa prosa lírica, o autor reflexiona sobre as grandes cuestións da existencia e a nosa busca de sentido, sen esquecer o humor que ás veces se agocha nas pequenas anécdotas da vida cotiá.

Un dos elementos máis impactantes da novela é a metáfora das flores do Corán. O señor Ibrahim comparte coa Momo a súa interpretación personal destas flores, que simbolizan a beleza, a tolerancia e a compaixón. A súa presenza na historia leva consigo unha mensaxe universal de esperanza e reconciliación.

O señor Ibrahim e as flores do Corán é unha novela que toca a fibra sensible do lector. A través da relación entre Momo e o señor Ibrahim, Éric-Emmanuel Schmitt fala dunha procura de identidade e desentido, amosando como a amizade e a bondade poden abrir camiños insospeitados na vida. Unha obra profunda e emotiva que nos convida a reflexionar sobre a nosa propia existencia e a importancia de atopara beleza e a comprensión nas pequenas cousas da vida.

Os nenos da varíola de María Solar, recensión de Daniel Varela Cacharrón (1º Bach B)

Os nenos da varíola, novela escrita por María Solar, trata do desenvolvemento da vacina contra a varíola e a súa expansión polo mundo ata chegar a ser erradicada en 1980. O libro céntrase no que pasou na Coruña durante o século XIX. A pesar de que algúns sucesos redactados no libro son ficticios, a maioría non o son. É unha historia baseada en feitos reais.

Na historia participan algún personaxes, algún interesantes e otros non tanto, os personaxes son:

Ezequiel: É un dos nenos orfos da Coruña que partiron do porto da Coruña cara un futuro incerto e perigoso, que deixaban o seu fogar para emprender unha longa viaxe que prometía novas oportunidades para eles.

Inés: É outro dos menos orfos da Coruña que tivo que facer o mesmo que Ezequiel para mellorar a súa calidade de vida.

Clemente: É outro dos menos orfos da Coruña que fixo o mesmo que todos os menos. Estes nenos merecen ser recoñecidos pola súa valentía ademais do esforzo mental e físico que tiveron que facer ao longo da viaxe coa vacina nos seus corpiños, pero tristemente non son tan recoñecidos.

Isabel Zendal: A única muller que formou parte da expedición, ela era nai solteira, o cal non era moi ben visto naquela época. Esta muller tivo un papel moi importante na historia, era para moitos dos nenos orfos a nai que nunca tiveran, ademais de ser intelixente e axudar na expedición cos seus coñecementos, sendo enfermeira. Paréceme unha muller que prefire loitar e resistir fronte aos problemas que deixarse vencer polos demais. Podemos decatarnos disto dende o principio da historia cando en vez de abandonar o seu fillo, decidiu crialo soa e traballar duro para mantelo. Morreu na expedición e non puido regresar a España.

Posse: Era o doutor da expedición. Quedeime en shock cando coñecín a gran bondade do doutor Posse cos nenos e o respecto que tiña cara os demais sen importar os prexuízos. Cando pensamos nesa época na que as mulleres eran sometidas, a sociedade estaba dividida por clases e había moita tensión social, pensamos en persoas que só pensan no seu benestar propio. Por iso o carisma amable do doutor Posse e os grandes xestos que tivo co protagonista ao ofrecerlle un traballo no seu hospital.

Balmis: Era o médico real que participaba na expedición. Durante a travesía, Balmis practicaba nos nenos unha incisión cunha lanceta e inoculáballes o virus. Ao cabo de dez días, aparecían uns grans dos que saía o valioso fluído que servía como vacina. Os grans secábanse, polo que o médico tiña que ir infectando nenos, sucesivamente. Ao longo de máis de dous anos, a expedición de Balmis foi vacinando nenos ao longo de América. Para facelo, seguiu recrutando rapaces de orfanatos, para que transportasen a vacina nos seus corpos. Pouco se sabe do destino daqueles heroes forzados, aínda que algúns foron acollidos por familias. Mentres outros remataron en hospicios, ante a incomprensión dalgunhas autoridades e o receo da Igrexa, contraria á vacinación.

Balmis chegaría ata Filipinas e Macao. E a súa historia merecería unha desas películas inesquecibles, de incribles aventuras. Cando chegou a España foi recibido con honra.

Recensión de Morning star de Xosé Miranda, Daniel Felípez Eirín (1º Bach C)

Presentación de Os vellos non deben de namorarse de Castelao, Alma Qing Ramas Corrales (1º Bach B)

Recensión de Romeo e Xulieta de Shakespeare, María Hilario Gestal (1 º Bach B)

Recensión de Memorias dun neno labrego de Xosé Neira Vilas, Óscar Juanatey Orol (1º Bach B)

Recensión de Illa Decepción de Berta Dávila, Anna Sofía Zamora Rodrigues (1º Bach B)

ACRÓSTICO DE XABIER GÓMEZ ROMERO (2º Bach C)

Público non hai suficiente para o teu talento.

Arriba non subas que hai formigas.

Non me digas como teño que lavar.

Dominante secundaria para esta canción.

Eiii que andas mirando que me empeoras.

Rompe os estereotipos e fai país.

Entra a plebe hoxe tamén.

Inda non me golguei e xa estás chorando por min.

Tesme que acender o candil que non vexo.

Arredemo con este libro tan grande.

Durmo no coche, iso considérase plebe ou?

Aprende cultura e déixate de tonterías.

Poema de Xabier Gómez Romero (2º Bach C)

           

Aluméame luniña aluméame luar

Baixa lúa que clareas aló polo fondo do mar,

Camiñando serpenteas as ondas que fas brilar

Durmindo as estrelas que ti bicarás.

Entrando no amencer comezas a desbuxar

Falando co sol a ver quen mandará,

Grandando o Sol máis pequena te farás

Halterofilia darase de forma natural.

Illas de San Simón mirando para o Sol

Lamben nas beiras ondas con moito sabor,

Morren de mágoa e tamén morren de amor

Nace unha meniña, que alegría no corazón.

Orfeo xa está na casa

Pepiño aínda no bar,

Quique anda durmindo

Rosiña que mal acompañada estás.

Sara é a meniña que anda no berce coa nai

Teodisia anda con Rosa pra nena cuidar,

Unto vello na pota que boa pinta o xantar

Vai mirar a pota Rosa non se che vaia queimar.

Xabi xa está ao chegar,

Zampar nunca lle sentou mal.

Igualdade, poema de Daniela Lafuente Lorenzo (2º Bach C)

 

IGUALDADE

Mortes causa a guerra

ninguén quere loitar

todos queren gritar.

Que inxusta a guerra!

Aequad omnes cinis, 

remateremos no mesmo lugar.

 

Ante a morte

todos iguais somos

rico ou pobre

cinsa seremos