Os nenos da varíola de María Solar, recensión de Daniel Varela Cacharrón (1º Bach B)

Os nenos da varíola, novela escrita por María Solar, trata do desenvolvemento da vacina contra a varíola e a súa expansión polo mundo ata chegar a ser erradicada en 1980. O libro céntrase no que pasou na Coruña durante o século XIX. A pesar de que algúns sucesos redactados no libro son ficticios, a maioría non o son. É unha historia baseada en feitos reais.

Na historia participan algún personaxes, algún interesantes e otros non tanto, os personaxes son:

Ezequiel: É un dos nenos orfos da Coruña que partiron do porto da Coruña cara un futuro incerto e perigoso, que deixaban o seu fogar para emprender unha longa viaxe que prometía novas oportunidades para eles.

Inés: É outro dos menos orfos da Coruña que tivo que facer o mesmo que Ezequiel para mellorar a súa calidade de vida.

Clemente: É outro dos menos orfos da Coruña que fixo o mesmo que todos os menos. Estes nenos merecen ser recoñecidos pola súa valentía ademais do esforzo mental e físico que tiveron que facer ao longo da viaxe coa vacina nos seus corpiños, pero tristemente non son tan recoñecidos.

Isabel Zendal: A única muller que formou parte da expedición, ela era nai solteira, o cal non era moi ben visto naquela época. Esta muller tivo un papel moi importante na historia, era para moitos dos nenos orfos a nai que nunca tiveran, ademais de ser intelixente e axudar na expedición cos seus coñecementos, sendo enfermeira. Paréceme unha muller que prefire loitar e resistir fronte aos problemas que deixarse vencer polos demais. Podemos decatarnos disto dende o principio da historia cando en vez de abandonar o seu fillo, decidiu crialo soa e traballar duro para mantelo. Morreu na expedición e non puido regresar a España.

Posse: Era o doutor da expedición. Quedeime en shock cando coñecín a gran bondade do doutor Posse cos nenos e o respecto que tiña cara os demais sen importar os prexuízos. Cando pensamos nesa época na que as mulleres eran sometidas, a sociedade estaba dividida por clases e había moita tensión social, pensamos en persoas que só pensan no seu benestar propio. Por iso o carisma amable do doutor Posse e os grandes xestos que tivo co protagonista ao ofrecerlle un traballo no seu hospital.

Balmis: Era o médico real que participaba na expedición. Durante a travesía, Balmis practicaba nos nenos unha incisión cunha lanceta e inoculáballes o virus. Ao cabo de dez días, aparecían uns grans dos que saía o valioso fluído que servía como vacina. Os grans secábanse, polo que o médico tiña que ir infectando nenos, sucesivamente. Ao longo de máis de dous anos, a expedición de Balmis foi vacinando nenos ao longo de América. Para facelo, seguiu recrutando rapaces de orfanatos, para que transportasen a vacina nos seus corpos. Pouco se sabe do destino daqueles heroes forzados, aínda que algúns foron acollidos por familias. Mentres outros remataron en hospicios, ante a incomprensión dalgunhas autoridades e o receo da Igrexa, contraria á vacinación.

Balmis chegaría ata Filipinas e Macao. E a súa historia merecería unha desas películas inesquecibles, de incribles aventuras. Cando chegou a España foi recibido con honra.