domingo, 31 de maio de 2020
LETRAS GALEGAS 2020: Haiku e poema de Carlos Cabrera Maduro (4º ESO C)
- Os seus ollos son azuis coma a auga
- O pelo dourado como os raios do sol
- Cada vez que escoito a túa voz
- Soa como unha bonita canción
- Canción tan bonita que sacode o meu corazón.
sábado, 30 de maio de 2020
venres, 29 de maio de 2020
xoves, 28 de maio de 2020
LETRAS GALEGAS 2020: POEMA de Iago Vázquez García (2º ESO B)
Ai este galego,que o aprendera
cando era neno.
Ensináramo o meu pai,
e un pouquiño a miña nai.
Son dos que quero
que non desapareza,
porque é unha lingua
que representa beleza.
mércores, 27 de maio de 2020
martes, 26 de maio de 2020
luns, 25 de maio de 2020
NARRATIVA CONTEMPORÁNEA: MONCHO VILAR LANDEIRA LE UN PEIXE NO PARQUÉ
María Fieira Muíño de 4º ESO B realizou un traballo sobre o escritor de Cerceda, Moncho Vilar Landeira, quen amabelmente accedeu a enviarlle este vídeo no que le un fragmento da súa última novela Un peixe no parqué desde o seu confinamento en Ordes.
LETRAS GALEGAS 2020: "Nunca digas nunca" de Adrián Parra Pérez (2º ESO B)
Nunca
digas nunca,
nunca
digas sempre,
nunca
digas quérote,
se
en verdade non o sentes
Meus
ollos son negros,
os
teus son café,
os
meus quérente, os teus non o sei
No
río hai peixes,
na beira caracois,
na
túa boca e na miña,
espellos
en bombóns
Meus
olliños cos teus,
fórmanse
catro espellos,
un
amor cando se quere,
non
importa que vivan lonxe
venres, 22 de maio de 2020
LETRAS GALEGAS 2020: Esquecémonos ás veces do que somos, Icía Díaz Kirk (4º ESO C)
Esquecémonos ás veces
do que somos.
Vivimos rápido e
fuxindo, buscando modos de escape dunha realidade composta por
ficción.
Os meses vánsenos das
mans e nós nin nos decatamos.
Xa pasamos a maior
parte da nosa mocidade, uns anos os cales non voltarán e non
poderemos facer outra cousa que laiarnos por non telos vivido.
Por non estar presentes
no que de verdade importaba.
Algunhas das persoas
que nos viron crecer, rir, chorar, que nos coidaron e nos converteron
no que somos, quizais non estarán por moito tempo.
E mentres nós
seguiremos na nube.
Seguiremos vivindo sen
preguntarnos como queremos facelo, esperando atopar a felicidade
tras cumprir os pasos dun guión que nós non escribimos.
Para vivir de verdade
hai que lembrar e ter presente quen somos, e para isto ás veces
necesitamos voltar a persoas, lugares, ou incluso linguas.
Ti e eu temos a sorte
de ter unha que nos recorde de onde vimos e de a onde poderemos
sempre regresar.
Oxalá viva por moitos
anos e sirva como vehículo de volta para moitas xeracións e persoas
esquecidas.
Agora é o noso
momento, así que lembremos a sorte que temos e coidémola como o
fixeron os que coidaron de nós.
xoves, 21 de maio de 2020
LETRAS GALEGAS 2020: Ariadna Jarazo canta Lela de Castelao
A alumna Ariadna Jarazo Vasquez de 4º ESO C fai a súa particular homenaxe ás Letras Galegas poñendo a súa bonita voz nesta versión da canción Lela que musica unha letra de Castelao da peza Os vellos non deben de namorarse.
"Un poema das Letras Galegas", Lucía Yu Lorenzo Castañeda (2º ESO E)
Un
poema das Letras Galegas
é o que eu quero facer
moita alegría e poucas penas
a xente debería de ter.
O galego é unha lingua bonita
que moitos non saben amar
a xente que vive a vida
de verdade a saben falar.
Este ano é de Carvalho Calero,
un gran escritor,
que seguro, tiña moito saleiro.
a
xente debería de ter.
O
dezasete de maio,
celebramos este día tan especial
e aínda queimando o tallo,
o verán está a piques de chegar.
mércores, 20 de maio de 2020
martes, 19 de maio de 2020
LETRAS GALEGAS 2020: CARICATURA DE RICARDO CARVALHO CALERO, Antía Conde Ferreiro (2º ESO B)
 |
| Versión dunha caricatura de Juan J. Veiga |
Ricardo Carvalho Calero, Andrea Ansede Varela (4º ESO A)
A
historia da literatura galega contemporánea estableceu o noso
canón literario. Marabilloume a súa entrega a Galicia, xa que lle dedicou todo a traballar por esta terra, sendo o mellor polígrafo.
Desde unha localización como era Ferrol tratou unha universalización da cultura galega,
ademais de pertencer á Revista Nós e tamén
pertenceu ao Partido Galeguista.
A súa defensa do republicanismo fixo que na ditadura fora un dos primeiros
perseguidos e un dos que buscaron calar, e impresionoume moito.
Outra faceta súa que me interesou foi que despois de ser inhabilitado como profesor, marchou a Lugo a dar conferencias e
charlas nun colexio.
A súa tentativa de escribir como se escribía
en portugués, foi unha das cousas que me gustou e interesou máis del.
Pareceume interesante a súa importancia na literatura galega xa que a súa obra foi moi importante.
Interesoume que foi o
primeiro catedrático da Universidade de Santiago, sendo como dicían
unha persoa moi cercana e que mostraba o seu gran amor cara a lingua
galega transmitindo isto ao seu alumnado.
Para el o galego non
debía separarse do portugués, como estiveran antes xuntas, xa que
ofrecía a posibilidade pola súa similitude de ser falada ou
entendida ao redor do mundo. El defendía a utilización dunha mesma ortografía unificada pero que cada fala tivese as súas peculiaridades.
Parece interesante que o problema que el
vía en Galicia era ser propiamente, el mesmo. Interesoume que como
defensor da República co estalido da Guerra Civil e atopándose en
Madrid, se convertera en miliciano. Tamén que cando acabou a guerra fose encarcerado durante doce anos, aínda que cando levaba dous anos saíu do cárcere, pero sen poder exercer como profesor nin ningunha profesión.
Mostra perfectamente nun dos seus poemas as consecuencias da
Guerra Civil e das represalias. El defendía a utilización dunha mesma
ortografía unificada pero que cada fala tivera as súas
peculiaridades, esta idea foi moi destacada na súa vida.
DEBUXO DE MANEL CRÁNEO para Daniel Mourelle Saavedra (4º ESO A)
O alumno de 4º ESO A Daniel Mourelle Saavedra realizou un traballo sobre o debuxante coruñés Manel Cráneo que tivo a amabilidade de lle dedicar este debuxo de Lopo de Ferreiro, un dos protagonistas da banda deseñada O lobo de Moeche.
luns, 18 de maio de 2020
Lúa de Senegal ilustrado polo alumnado de 1º ESO C
Este libro é unha pequena homenaxe a todo o grupo de 1º ESO C que tan ben está traballando no confinamento nas súas casas e para compensar que un virus non nos deixou rematar de desfrutar da lectura deste fermoso libro nas nosas aulas do Monte das Moas.
Con moito cariño xuntei todos os vosos traballos para crear este pequeno libro.
Poema "A fala" de Manuel María, Brenda Ramírez Vicente (4º ESO A)
Un dos poemas que máis me transmiten dende que coñecín a literatura galega e puiden profundizar máis nela foi o poema de "A fala", as sensacións que me transmite son de liberdade e de loita, de transmitir a raíz e o poder que ten a orixe, que aínda que se estea lonxe da patria, sempre estará algo, a fala.
O poder da fala, de transmitir, de cambiar, de sentir, o verso que sempre destaco e o de
"O idioma é o tempo,
É a voz dos avós
É ese breve ronsel
Que deixaremos nós.
E tamén o de:
" O idioma é forza
Que nos xuntos e sostén.
Se perdemos a fala,
Non seremos ninguén!
Son dúas partes moi importantes que mostran como un pobo pode manterse firmes través do tempo e como co tempo pode fortalecerse, tanto como na lingua como na cultura, na música, na arte, que transmite e fai que o seu pobo se sinta orgulloso da súa cultura, orixe e idioma.
OBRA DE CARVALHO CALERO
BOOKTRAILER DE SCÓRPIO
POEMAS DEL
"Futuro Condicional"
"Ferrol"
"Esquecida vivía"
"Se Ávalon e a ilha das maçãs"
A MINHA EMBALA. MARÍA SILENCIO
POEMAS DE UXÍO NOVONEYRA
"Cousas do lobo"
"Vietnam canto"
"Poema"
"Do Courel a Compostela"
"Porta xorda"
"Letanía de Galicia"
Uxío Novoneyra fala de Os eidos
Caligramas de Novoneyra
POEMAS MUSICADOS E VIDEOPOEMAS DE MANUEL MARÍA
MANUEL MARÍA
"O CARRO"
"O BANDO"
"GALICIA"
"A FALA"
"TERRA CHÁ"
"O ARCO DA VELLA"
"VERBAS A UN IRMAO"
"A CIDADE"
XERACIÓN DAS FESTAS MINERVAIS
MANUEL MARÍA
UXÍO NOVONEYRA XOSÉ LUÍS MÉNDEZ FERRÍN AVILÉS DE TARAMANCOS BERNARDINO GRAÑA XOHANA TORRES
UXÍO NOVONEYRA XOSÉ LUÍS MÉNDEZ FERRÍN AVILÉS DE TARAMANCOS BERNARDINO GRAÑA XOHANA TORRES
domingo, 17 de maio de 2020
A protesta do cacto, Alberto González Aller (1º ESO C)
Eu
estaba en 5º de primaria nun día normal coma outro calquera.
Estabamos en clase e todo ía ben, ata que o meu amigo Luis, un neno
que segue no cole, tivo a idea de facer unha manifestación durante o recreo por un cacto que tiñamos na clase, xa que outra
compañeira miña, Enara, non deixaba a ninguén o seu cacto e só
podían tocalo as súas amigas.
Cando soou a música para saír ao
recreo fomos Luis, eu e outros nenos a protestar. Empezamos a
protestar e ao principio ninguén nos facía caso ata que outros
nenos e nenas se foron xuntando e conseguimos reunir a todo o
colexio, menos os de Infantil e os de Sexto. Protestamos durante todo
o recreo e os mestres non se daban conta, ata que un neno nos acusou e tiveron que chamarnos a atención e paramos. Os profes dicían que
nos ían poñer un parte, pero nunca pasou.
Sen
ningún tipo de dúbida esta foi unha das experiencias máis
inolvidables da miña etapa no colexio.
sábado, 16 de maio de 2020
O meu primeiro día en Infantil, Carla García Soto (1º ESO C)
Eu
antes de ir ao colexio fun á gardaría e moitos dos meus compañeiros
do colexio non foran a ningunha escola infantil. Entón todos os nenos
estaban chorando e collendo os seus pais polas mans e intentando
saír para fóra do colexio. Os pais estaban sufrindo por eles no
primeiro día de infantil. Iso era unha toleira, entre os nenos
rañando para escaparse, os pais cun río feito de bágoas na cara e
as profesoras tirando dos nenos para despegalos dos pais.
Eu,
ao ver todo o panorama, mirei con cara de preocupada a miña nai. Ela
díxome que a miña cara era de “Porque todos están chorando?, eu
tamén teño que facelo”
COPLAS DOS MAIOS, Candela González Portas (2º ESO E)
Os
maios comezaron
e
o inverno esgotamos.
As
gargalladas e sorrisos
invadiron
o noso fogaríño.
Os
maios comezaron
as rúas pecharon.
Este
ano tocan os maios na casa
e
iso ten moita guasa
Unha actuación no colexio, Paula Rodeiro Iglesias (1º ESO C)
Unha
anécdota divertida que recordo do colexio foi
o último día de sexto, no que fixen cun grupo de amigos unha
actuación na festa de final de curso.
Tocamos
unha canción de Queen, e levabamos bastante tempo ensaiando. Para o
día da actuación, acordamos que cada un tiña que traer un atril da
súa casa para poder poñer as partituras. Ao chegar ao colexio, só
eu tiña o atril, e como eramos seis persoas, tres apoiaron os seus
papeis nunhas cadeiras e nós tivemos que coller pinzas para a roupa
e estivemos media hora intentando poñer todas as partituras no
atril.
Cando
chegou o momento da actuación, estaba todo o colexio esperando,
entón nós puxemos as cadeiras e o atril coas pinzas da roupa que
tanto nos custara colocar e que tiña un aspecto bastante ridículo.
Cando
empezamos a tocar, ninguén tiña espazo para moverse porque había
que mirar do atril, que era moi pequeno, pero o que foi realmente
gracioso foi que xusto cando empezamos a actuación, empezou a soprar
o vento bastante forte.
As
pinzas soltáronse e os papeis comezaron a voar polo patio. A
actuación saíu bastante mal, pero pasámolo moi ben e despois
rímonos moito.
COPLAS DOS MAIOS, Paula Rodeiro Iglesias (1º ESO C)
Chegan as flores
neste mes de maio.
E chegan as alegrías
e o sol a diario.
Vaise abril e chega maio.
e a xente ri
porque maio xa está aquí.
O mes de maio e
as súas marabillosas flores,
chegan para ofrecernos
todas as súas bonitas cores.
Lembranzas da escola, Ainhoa Otero López (1º ESO C)
O que eu máis boto
de menos da miña escola son os meus profesores porque sempre o
pasaba ben con eles/as e cos seus chistes, o seu sentido do humor, e a
atención que nos prestaban a cada un. Era como se lle puideses
contar todo o que che ocorreu porque sempre nos escoitaban.
Tamén
ansio as nosas antigas aulas, porque tiñan os nosos debuxos que xusto o ultimo día na escola a profe nos ensinou que os gardaba todos
nunha carpeta (sobre todo o debuxo que ocupaba tres follas de Lucas) e
os nosos casilleros, e isto é algo raro, pero o que máis me gusta das
aulas son as columnas, aínda que non o pareza, porque son moi cómodas e
están frías para apoiar a cabeza cando vés da clase de ximnasia.
Pero tamén aos nenos pequenos que entraron o último ano que
estivemos na escola, porque todos os luns tiñamos que ir facer
actividades con eles despois do recreo.
Despois a comida do comedor é outra historia porque tiña un
sabor horroroso, excepto a pizza claro, pero as mulleres que a
servían eran moi amables aínda que moitas veces tiñan que castigar
a algún neno ou nena. Eu creo que era unha desas persoas que só a
castigaban cando era colectivo o castigo porque era moi tímida e
sempre estaba calada, sempre que niguén me fixera unha pregunta ou
iniciaramos una conversa.
Helena Bermúdez Freire fala do Club de Lectura do Anxo da Garda (1º ESO C)
O ano pasado ía no
colexio Anxo da Garda e formaba arte dun club, o Club de lectura. Estar no club de
lectura, era moi divertido.
A miña parte favorita
era cando faciamos grupos pequenos, elixiamos un libro e o
escenificabamos.
Ao acabar de facer o
decorado e ensaiar os diálogos, tocaba ensinalo en público.
Non só actuabamos
para o alumnado do colexio, senón que iamos a máis sitios, como, por exemplo, o centro de día de Eirís ou a escola infantil
Carricanta.
A mín encantábame ir
a Carricanta, porque pasabamos de aula en aula e aos nenos pequenos
encantáballes vernos.
Tamén me gustaba ir ao
centro de día, dado que cando estabamos actuando viamos a xente
maior sorrir e pasalo moi ben. Ademais, despois de actuar todos os
grupos, quedabamos un anaco cos señores maiores.
¡Que tempos aqueles!
venres, 15 de maio de 2020
Literatura galega de posguerra, Lydia Sandá Celeiro (4º ESO A)
O que máis me chamou a atención deste período
literario da posguerra e da Nova Narrativa galega, foron as novidades
que estes autores achegaron á literatura galega, elaborando unha
narrativa moito máis realista e crítica, sobre todo cara a
situación de Galicia naquela época. Entre as novidades que máis
destacan para min está a presenza deses personaxes anónimos,
desorientados, e que en moitos casos sofren de loucura ou delirio.
Tamén o uso do mundo do subconsciente, dos soños e pesadelos, así
como o predominio dos monólogos internos, onde se reproducen os
pensamentos dos personaxes tal e como flúen da conciencia.
Os autores que me gustaron máis foron Xosé Neira
Vilas, pola súa forma de falar da Galicia da época desde un punto
de vista moi diferente ao de épocas anteriores, tratando os temas da
emigración, da opresión e os prexuízos sobre todo no mundo
rural... Tamén me pareceu moi interesante María Xosé Queizán,
pola súa implicación no movemento feminista, moi reprimido na
época, e pola súa loita por sacar á luz a escritura feminista.
Penso que non lin ningunha obra completa deste
período literario, aínda que si coñecía algunhas como Memorias
dun neno labrego ou A
orella no buraco, pois estes dous
autores, Xosé Neira Vilas e María Xosé Queizán, ademais de Carlos
Casares, son os únicos aos que coñecía desta etapa.
O poema que máis me gustou destes autores foi Deitado frente ao mar, de Celso Emilio Ferreiro, porque fala da necesidade e do gusto que é falar galego, de que el fala esta lingua porque quere e porque lle gusta. Di que hai xente que esquece a súa terra e a súa lingua porque pretende ser máis, pero que está perdendo así a súa orixe e afastándose dos seus devanceiros.
Eu
fáloa porque sí, porque me gosta
e
quero estar cos meus, coa xente miña,
perto
dos homes bos que sofren longo
unha
historia contada noutra lingoa.
A miña estrofa favorita do poema é esta, porque
expresa o bonito que é facer as cousas porque ti queres sen importar
o que pensen os demais, sen ter en conta o “que dirán”. Gústame
a forma en que expresa o importante que é o apoio dos que realmente
te queren por como es e non por como aparentas ser, e dos que te
respectan.
Ademais o poema en xeral encántame porque me fai
sentir galega e orgullosa de selo, feliz por falar galego porque
quero e porque é a miña lingua, e así demostra que non hai que
avergoñarse diso nin sentirse inferior a ninguén, xa que estas
son as nosas raíces e é o que temos que defender.
COPLAS DOS MAIOS, Brais López Ferro (1º ESO C)
Os rapaces do Monte das Moas,
O maio celebramos,
E con ilusión,
cantamos unha canción
Xa chegou o Maio,
Florido e colorido,
Xa chegou o Maio,
E eu estaba durmido.
Maio compañeiro,
Estrañábate moito,
As túas cores
E as túas flores
María Mariño, Sara Sanz Fonta (4º ESO A)
O período de literatura galega de posguerra paréceme
un período moi interesante xa que se producen grandes innovacións
na escrita que rompen cos marcos tradicionais, como son, por exemplo, o uso de avances e retrocesos no tempo en lugar de seguir unha
estrutura lineal e concreta; e outras técnicas novas como o
monólogo interior. Ademais algo que me chama a atención
especialmente é a inclusión do mundo do subconsciente e da
psicanálise nas obras, xa que é un tema que me gusta e que me
parece importante incluír nunha novela ou nun escrito para
achegarlle verosimilitude e profundidade aos personaxes.
Con
respecto á narrativa paréceme interesante a autora María Xosé
Queizán xa que foi unha firme defensora do feminismo e gustaríame
ler algunha das súas obras. Por outra parte, respecto á poesía,
gústame en particular Celso Emilio Ferreiro e o seu poema Longa
noite de pedra xa que é capaz de expresar a agonía do seu
encerro á perfección.
De
todas as obras que lin gustoume especialmente o poema de María
Mariño chamado Verba que comeza. Neste poema a autora cóntanos
como expresa os seus sentimentos e desata as súas emocións mentres
escribe nunha folla de papel á que se refire como “papel
trillado” numerosas veces durante o poema. A miña parte favorita
é a seguinte:
Papel branco,
trillado,
papel,
berra,
berra entre os fortes,
desde onde as miñas verbas che magoan.
Paréceme un fragmento moi suxerente que, con relación ao resto do
poema, interpreto da seguinte maneira: Creo que o que a autora está
a facer neste poema é falar de si mesma, definirse, e intentar
atopar quen é a través das palabras. Na miña opinión é moi
importante dedicarnos tempo a nós mesmos, a comprendernos e a
aceptarnos, pero tamén a admitir os nosos erros e aprender deles
aínda que moitas veces magoen. Nunca é fácil mirar cara un mesmo e
atoparse de fronte coa realidade simple e sen adornos, coas nosas
debilidades e cos nosos medos ou imperfeccións, pero é
imprescindible saber quen somos e a escritura creo que é un bo
método para descubrilo. Comparto a idea que a autora expresa non só
neste fragmento, se non en todo o poema, moitas veces as verbas
magóannos porque falan de partes de nós mesmos que descoñecíamos
ou que simplemente non nos gustan, pero é de vital importancia
comprender e aprender delas para poder crecer no respecto cara nós
mesmos e cara os demais.
xoves, 14 de maio de 2020
Breve análise de Penélope de Xosé María Díaz Castro e de Celso Emilio, Alejandra Blas Menéndez (4º ESO A)
O
poema que me resultou máis suxerente foi "Penélope", de
Xosé Mª Díaz Castro. Pode que fose polo feito de que este poema o
representamos xuntos no meu colexio en primaria. Foi no 2014, cando
lle dedicaron as Letras Galegas e tráeme moi
bos recordos. O poema en si gústame moito porque me transmite
sensacións que eu relaciono con Galicia, entre
elas, cariño. Fala da chuva, do campo, dos bois... E fala da
esperanza de que volvan aqueles que marcharon así como recuperar
paso a paso a nosa terra. Polo menos así o interpreto eu, con certa
melancolía e esperanza.
Gustariáme
comentar un verso dun poema de Celso Emilio.
Eu
fáloa porque si, porque me gosta
e
quero estar cos meus, coa xente miña,
perto
dos homes bos que sofren longo
unha
historia contada noutra lingua.
Este
verso transmíteme moitas sensacións coas que me identifico. A
necesidade que perseguir aquilo no que cres sen necesidade de buscar
nin dar explicacións. A necesidade da cercanía dos teus, dos que entenden e respectan quen
es. Buscar ter algo que dicir para que quen o merece o
escoite e se sinta identificado con quen realmente é. Esta é unha
sensación á que o home aspira constantemente e as veces
é tan complicada de alcanzar como a mesma felicidade.
Alejandra
Blas Menéndez 4ºA
Longa noite de pedra de Celso Emilio Ferreiro, similitudes coa situación actual, Claudia Vidal Otero (4º ESO B)
 |
| Cela do Mosteiro de Celanova onde estivo preso Celso Emilio |
Un poema que me gustou moito foi o de Celso Emilio, “Longa noite de pedra”, e o meu fragmento preferido foi:
O corazón dos homes que ao lonxe espreitan, feitos están tamén de pedra.
Este poema chamoume moito a atención, porque sinto as verbas do autor coma as miñas, a monotonía do que nos rodea, que o autor simboliza coa pedra, coa prisión, a realidade dura e inquebrantable coma a pedra mesma.
O feito de estar pechados nun espazo (xa sexa físico, coma as nosas casas na corentena, ou psicolóxico, coma o sinto eu ás veces) e estar sometidos ao poder dos nosos pensamentos e condenados a ver como a xente vai perdendo a súa humanidade a medida que a vida transcorre.
Este poema, sendo máis ben sinxelo é capaz de transmitir moitas sensacións que son aínda máis relatables neste período das nosas vidas, e é por iso que o elixín.
Este poema, sendo máis ben sinxelo é capaz de transmitir moitas sensacións que son aínda máis relatables neste período das nosas vidas, e é por iso que o elixín.
COPLAS DOS MAIOS, María Rioboo Vidal (2º ESO E)
Acabou abril
entramos en maio
deixémolo ir
só caían raios.
Só caían raios
na miña Galicia
chegaron os Maios
con moita ledicia.
Con moita ledicia,
xa case rematamos
temos unha mala noticia
xa non viaxamos.
Xa non viaxamos
estamos en risco
agora só durmimos
comeremos un trisco.
Comeremos un trisco
mentres nos despedimos
cultivando un penisco
sempre nos rimos.
mércores, 13 de maio de 2020
Unha experiencia que nunca esquecerei no colexio, Nerea Xenevra Caridad Brión (1º ESO C)
Unha experiencia que nunca
esquecerei do meu colexio é cando en 3º e 4º curso fixemos un
mercado. Para o mercado fixemos teares, coxíns, xabóns,
portalapis, cactus (falsos) marcapáxinas e máis cousas (entre os
dous mercados e cursos).
Antes de comezar o mercado, tivemos
que elixir un/unha presidente/a, secretario/a e tesoureiro/a, eu por
medio dunha votación, cheguei a ser vicesecretaria, no primeiro mercado. Os dous mercados que fixemos nestes cursos foron
sempre no Obelisco. Todos ao longo dos mercados fomos cambiando
o que faciamos: uns repartían folletos (a min era o que máis me
gustaba facer, a verdade), uns estaban
ao cargo de vender os produtos e outros paseando e ollando os demais
postos (doutros nenos).
Despois do primeiro mercado (3º curso),
fixemos unha excursión á Casa do Mel, e estivo moi interesante e
entretida, no segundo mercado tamén fixemos unha excursión,
pero esta vez vimos unha película (vamos, fomos a un cine).
Desta
experiencia gardo dous recordos: un é un tear (agora un pouco enrugado e feo), e o outro é unha funda de coxín debuxada por min.
COPLAS DOS MAIOS, Lucía Gómez Varela (2º ESO E)
Chegaron Os maios
imos
celebralos
coas nosas coplas
imos ir queixarnos,
Imos ir queixarnos
destas inxustizas
que non comprendemos
na nosa
Galicia,
Na nosa Galicia
xa non comprendemos
esta violencia
non toleraremos,
Non toleraremos
que nos traten mal,
que nos fagan dano
e non deixen falar
E non deixen falar
esta a nosa lingua,
nós somos galegos,
non
nolo restrinxan,
Non nolo restrinxan,
porque xa nos imos
protexe a túa patria,
moitos agarimos!
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
LÉXICO DO CARRO EM PORTUGUÊS. TURMA DE 4º ESO
Daniela Naya Torreiro (4º ESO C) Lucía Varela Janeiro (4º ESO B) Ainhoa Varela Gómez (4º ESO B)
-
Tres catorce dezaseis é unha novela da autora ceense Rocío Leira Castro, coa que chegou a ser finalista na última edición dos premios Jules... -
Para introducir o tema do Agrarismo e da poesía cívica de comezos do século XX, escoitamos este poema de Ramón Cabanillas versionada por Na...
-
Se nos remontamos a centenares de anos atrás, poderiamos atopar o sentido a moitas das cousas que forman parte do noso día a día. Quizá ...
