O
que máis me chamou a atención da narrativa da posguerra e da
Nova Narrativa Galega foron as novidades que achegaron. A presenza de
personaxes anónimos, o mundo do subconsciente, a ruptura da
linearidade temporal… parécenme moi interesantes. É como se os
autores quixeran expresar o caótico e o sen sentido.
Eu
creo que non lin ningunha obra completa deste período xa que os
únicos autores que xa coñecía son Celso Emilio Ferreiro e Xosé
Neira Vilas, e aínda así non lin ningunha obra completa deles. A
única obra que coñezo aínda que non a lera é Memorias dun
neno labrego porque
é unha das obras máis coñecidas da literatura galega.
Os
autores que máis interesantes me parecen son María Xosé Queizan,
xa que o seu propósito de sacar da escuridade a escrita feminina
paréceme moi importante e Xosé Luís Méndez Ferrín, porque me
chamou a
atención que fora presidente da Real Academia Galega e que fora
proposto ao Nobel da literatura en varias ocasións. Ademais, unha
das súas obras é Arnoia, Arnoia e
faime gracia xa que parte da miña familia vive en Arnoia,
Ourense e paréceme gracioso o feito de que escriba sobre Arnoia
Nmógadah, un dos príncipes Segredos das terras de Arnoia.
O
poema que me resultou máis entretido foi Deitado
frente ao mar de
Celso Emilio Ferreiro porque me parece un poema precioso cun
significado que resume como é percibido o galego en Galicia
hai bastantes anos, e en moitos aspectos, agora.
Celso
Emilio fala de que moitas persoas esquecen a súa lingua e a súa
terra por aparentar ser máis. Un non debe de deixar de falar galego
porque as altas esferas o xulguen, xa que nesas altas esferas non
está a túa familia e os teus antepasados.
Encántame
este poema porque faime sentir fachendosa da miña terra e do
galego Ademais paréceme unha forma moi bonita de explicar por
qué temos que falar galego. Temos que falalo porque queremos e
podemos e porque é a nosa lingua e a que fala a familia.
Ningún comentario:
Publicar un comentario