Literatura galega de posguerra, Lydia Sandá Celeiro (4º ESO A)

O que máis me chamou a atención deste período literario da posguerra e da Nova Narrativa galega, foron as novidades que estes autores achegaron á literatura galega, elaborando unha narrativa moito máis realista e crítica, sobre todo cara a situación de Galicia naquela época. Entre as novidades que máis destacan para min está a presenza deses personaxes anónimos, desorientados, e que en moitos casos sofren de loucura ou delirio. Tamén o uso do mundo do subconsciente, dos soños e pesadelos, así como o predominio dos monólogos internos, onde se reproducen os pensamentos dos personaxes tal e como flúen da conciencia.

Os autores que me gustaron máis foron Xosé Neira Vilas, pola súa forma de falar da Galicia da época desde un punto de vista moi diferente ao de épocas anteriores, tratando os temas da emigración, da opresión e os prexuízos sobre todo no mundo rural... Tamén me pareceu moi interesante María Xosé Queizán, pola súa implicación no movemento feminista, moi reprimido na época, e pola súa loita por sacar á luz a escritura feminista.

Penso que non lin ningunha obra completa deste período literario, aínda que si coñecía algunhas como Memorias dun neno labrego ou A orella no buraco, pois estes dous autores, Xosé Neira Vilas e María Xosé Queizán, ademais de Carlos Casares, son os únicos aos que coñecía desta etapa.

O poema que máis me gustou destes autores foi Deitado frente ao mar, de Celso Emilio Ferreiro, porque fala da necesidade e do gusto que é falar galego, de que el fala esta lingua porque quere e porque lle gusta. Di que hai xente que esquece a súa terra e a súa lingua porque pretende ser máis, pero que está perdendo así a súa orixe e afastándose dos seus devanceiros.

Eu fáloa porque sí, porque me gosta

e quero estar cos meus, coa xente miña,

perto dos homes bos que sofren longo

unha historia contada noutra lingoa.

A miña estrofa favorita do poema é esta, porque expresa o bonito que é facer as cousas porque ti queres sen importar o que pensen os demais, sen ter en conta o “que dirán”. Gústame a forma en que expresa o importante que é o apoio dos que realmente te queren por como es e non por como aparentas ser, e dos que te respectan.

Ademais o poema en xeral encántame porque me fai sentir galega e orgullosa de selo, feliz por falar galego porque quero e porque é a miña lingua, e así demostra que non hai que avergoñarse diso nin sentirse inferior a ninguén, xa que estas son as nosas raíces e é o que temos que defender.