O período de literatura galega de posguerra paréceme
un período moi interesante xa que se producen grandes innovacións
na escrita que rompen cos marcos tradicionais, como son, por exemplo, o uso de avances e retrocesos no tempo en lugar de seguir unha
estrutura lineal e concreta; e outras técnicas novas como o
monólogo interior. Ademais algo que me chama a atención
especialmente é a inclusión do mundo do subconsciente e da
psicanálise nas obras, xa que é un tema que me gusta e que me
parece importante incluír nunha novela ou nun escrito para
achegarlle verosimilitude e profundidade aos personaxes.
Con
respecto á narrativa paréceme interesante a autora María Xosé
Queizán xa que foi unha firme defensora do feminismo e gustaríame
ler algunha das súas obras. Por outra parte, respecto á poesía,
gústame en particular Celso Emilio Ferreiro e o seu poema Longa
noite de pedra xa que é capaz de expresar a agonía do seu
encerro á perfección.
De
todas as obras que lin gustoume especialmente o poema de María
Mariño chamado Verba que comeza. Neste poema a autora cóntanos
como expresa os seus sentimentos e desata as súas emocións mentres
escribe nunha folla de papel á que se refire como “papel
trillado” numerosas veces durante o poema. A miña parte favorita
é a seguinte:
Papel branco,
trillado,
papel,
berra,
berra entre os fortes,
desde onde as miñas verbas che magoan.
Paréceme un fragmento moi suxerente que, con relación ao resto do
poema, interpreto da seguinte maneira: Creo que o que a autora está
a facer neste poema é falar de si mesma, definirse, e intentar
atopar quen é a través das palabras. Na miña opinión é moi
importante dedicarnos tempo a nós mesmos, a comprendernos e a
aceptarnos, pero tamén a admitir os nosos erros e aprender deles
aínda que moitas veces magoen. Nunca é fácil mirar cara un mesmo e
atoparse de fronte coa realidade simple e sen adornos, coas nosas
debilidades e cos nosos medos ou imperfeccións, pero é
imprescindible saber quen somos e a escritura creo que é un bo
método para descubrilo. Comparto a idea que a autora expresa non só
neste fragmento, se non en todo o poema, moitas veces as verbas
magóannos porque falan de partes de nós mesmos que descoñecíamos
ou que simplemente non nos gustan, pero é de vital importancia
comprender e aprender delas para poder crecer no respecto cara nós
mesmos e cara os demais.
Ningún comentario:
Publicar un comentario