Xusto
cando el entreabría os beizos como se quixese rogar pola súa alma,
ela elevaba o coitelo e cravábao de forma ríxida no centro do seu
peito, e nese intre unha dor comezaba a arder nas súas veas e
queimaba o corpo deixándoa sen respiración e quebrando o seu ser en
mil pedazos. Ela choraba, choraba sen remedio unha e outra vez, pero sabía que a súa expresión non retrataba os seus sentimentos,
pois vía o seu rostro nas bágoas ao igual que vía a súa morte. Vía como a persoa que máis amara na súa vida, a persoa máis doce da
súa amarga existencia, caía ós seus pés.
O
peor desa morte non era o feito de perdela nas súas mans, non era
o feito de que el vise a súa cara e non atopase no seu rostro o
reflexo de todo o que estaba sufrindo. O peor, incluso, non era que
ela non puidese evitar cometer acto tan atroz, posto que unha forza
superior a sometía. Non. O peor de todo era saber que estaría
condenada a facelo polo resto da eternidade.
Ningún comentario:
Publicar un comentario