"Unha simple noite", relato de terror gañador no Concurso de Samaín en 2º B, Alma Qing Ramas Corrales

UNHA SIMPLE NOITE

Alma Qing Ramas Corrales (2º B)

-Estou tranquilamente vendo a televisión soa. E preguntarédesvos varias cousas: ‘’Quen es?’’ ou ‘’Por que estás soa?’; etc... Ben, eu chámome Cristina, teño 10 anos e vivo na Coruña. Eu estou soa porque os meus pais saíron cear, xa que hoxe é o Día do Samaín, tamén coñecido como Halloween, en inglés. Tamén estaredes pensando: ‘’Por que non estás na rúa co teu disfraz e cos teus amigos?’’ Para que o saibades, eu non teño amigos porque pensan que estou louca, tan só porque me gustan as cousas ‘’creepys’’; e non levo disfraz porque non sabía que poñerme... Aínda que me gusta estar soa porque podo facer o que queira!

De repente, escóitase un ruído no corredor.

-Eh? Que será iso? Meh, non me preocupa.

A nena volveu mirar o televisor, pero este apagouse.

-Vale... Isto non me gusta nada, nada...

Ela colleu o mando do televisor e intentou encendela, mais non o conseguiu.

-Vale... Mellor vou á cociña comer algo...

Ela levantouse, algo nerviosa pero sen medo, dirixíndose á cociña ata que quedou inmóbil no corredor.

-Eh?! Por que?... Non podo... moverme?!

Cristina moveuse moitas veces, intentando soltarse do que parecía ser un agarre invisible.

-Agh! Non podo soltarme! Que pasa?!

De súpeto, as luces da súa casa apagáronse e o lugar cubriuse dunha aura vermella e tenebrosa.

-Eh... Ok.... Isto non se ve todos os días e...

Foi interrompida por outro ruído, producido polo chan. Del elevábase unha gran táboa de madeira, onde se situaba o corpo dunha nena de cabelos rizos e castaños. Non podería ser máis que Verónica, unha compañeira da súa clase.

-V-Verónica?! Por que pareces... Estar morta...? –preguntoulle a moza de cabelo roxo.

A outra non respondeu. Quedou alí, aínda que non só estaba naquela táboa, senón que os seus brazos, pernas e peito estaban cravados cunha astilla, dato que viu Cristina segundos despois.

-Meu deus! Que é iso?! –horrorizouse.

O seu corpo, o da protagonista, comezou a moverse involuntariamente, indo ata a cociña para coller un coitelo afiado. Regresou a onde estaba Verónica e comezou a apuñalala. Ao principio horrorizábase e botou a chorar, pero pouco a pouco ela facíao por vontade propia. Unha e outra, e outra, e outra vez...

-E agora que.....? Xa sei!

Ela comezou a dicir palabras malditas, palabras inomeables e os seus ollos tornáronse dun vermello forte.

-Jajajaja!!!-ri malvadamente.

Ao facer iso, escoitou un ruído, esta vez proveniente da porta. Ela volveu ao seu estado inicial e, sen saber nada, quedou paralizada. Invocou o demo... Só ela o podía ver... O demo achegouse a ela e....

-Aaaaahhh!!!

Todo... Todo foi só un soño.... Cristina observou o seu redor. Todo estaba igual, je... E, antes de que volvera durmir, mirou de reollo a súa man, que tiña un símbolo estraño.

-Que é ist----?!

Todo volveu estar en negro....

FIN

ou tal vez non....