Memorias dun neno labrego de Xosé Neira Vilas, Sabela Pérez Fernández (4º ESO A)

VOCABULÁRIO DAS FESTAS EM PORTUGUÊS, Daniela Hermo (4º ESO A)

Cabeza da medusa de Marilar Aleixandre, Silvia Martínez Folla (4º ESO A)

 

A ladroa da biblioteca de Meirás de Eva Mejuto, Daniela Parga Verdía (4º ESO A)

 

Memorias dun neno labrego de Xosé Neira Vilas, Miguel Vaamonde (4º ESO A)

Memorias dun neno labrego é unha novela escrita por Xosé Neira Vilas, un autor galego que publicou o libro no ano 1961, mentres vivía en Arxentina. Esta obra está considerada como unha das máis importantes da literatura galega, xa que foi escrita nun momento no que o galego non se usaba apenas para escribir libros. 

O autor quixo darlle voz a un neno do rural galego, para contar como era a vida na Galicia máis pobre e esquecida. O protagonista da historia é Balbino, un neno que vive nunha aldea. El mesmo conta a súa vida, en primeira persoa, como se fose un diario ou unha carta. A través das súas palabras, imos coñecendo como é a súa familia, a escola, os amigos, os veciños e todo o que o rodea. Balbino é un rapaz curioso, soñador e algo triste, que pensa moito e se fai moitas preguntas. Moitas veces non entende por que a vida é tan dura, nin por que hai tantas inxustizas. El mesmo di unha frase que se fixo moi famosa: "Eu son Balbino. Un rapaz de aldea. Coma quen di, un ninguén". Esa frase resume moi ben como se sente: pequeno, sen importancia,esquecido pola sociedade. 

Un dos temas máis importantes do libro é a vida no rural galego. A novela describe moi ben como era a vida nas aldeas hai unhas décadas: moito traballo, pouca comida, poucas oportunidades. Os nenos e nenas tiñan que axudar nas tarefas da casa ou do campo, non podían xogar moito nin estudar todo o que querían. Balbino, por exemplo, vai á escola, pero non sempre pode asistir, e moitas veces sofre castigos ou humillacións. Os mestres non sempre trataban ben aos rapaces, e os pais tampouco mostraban moito cariño. Había moita distancia entre os adultos e os nenos. 

 A sociedade que aparece na novela é unha sociedade moi desigual. Había xente con terras e cartos, que mandaban nos demais, e logo estaban os labregos pobres, como a familia de Balbino, que apenas tiñan para comer. O protagonista vaise dando conta de que non todos son tratados igual. Sabe que, por moito que el queira estudar ou mellorar, a súa vida está xa case marcada polo lugar onde naceu. Isto dálle rabia e tristeza, pero tamén o fai pensar e soñar con outra vida diferente. Outro tema que aparece moito na novela é a emigración. 

Na Galicia daquela época, moitas persoas víanse obrigadas a marchar fóra, sobre todo a América ou a outras zonas de España, porque non había traballo nin futuro. A emigración aparece no libro como algo moi triste: a xente marcha por necesidade, non por gusto, e quedan atrás familias rotas, nenos sen pais, aldeas baleiras. Balbino escoita falar da emigración e mesmo pensa que algún día el tamén terá que marchar. A emigración, igual que o traballo duro ou a pobreza, forma parte da vida cotiá desa Galicia que se describe no libro. A novela tamén ten moitos momentos nos que Balbino fala da soidade, da incomprensión, da amizade ou da esperanza. Aínda que vive nun mundo difícil, el non perde as ganas de pensar, de imaxinar, de escribir. Gústalle observar o que pasa ao seu arredor e ten moita sensibilidade. Non é un neno calquera: é un neno que pensa por si mesmo, que se fai preguntas e que sente que a súa vida podería ser diferente. Por iso o lector se identifica tanto con el, porque todos nos sentimos algunha vez como Balbino: sós, tristes, ou con ganas de fuxir. A lingua do libro é outro dos aspectos máis importantes. 

Neira Vilas escribiu esta obra en galego, nun momento no que case ninguén publicaba nesta lingua. Usou un galego sinxelo, natural, moi parecido ao que falaban as ersoas nas aldeas. Iso fai que o texto sexa moi realista e que transmita moi ben as emocións. O feito de usar o galego tamén é unha maneira de defender a nosa cultura e a nosa identidade, e por iso esta novela tivo tanto valor. En canto á estrutura, o libro está dividido en moitos capítulos curtos, cada un cun título. Eses capítulos son como pequenas historias que Balbino recorda: unha discusión co pai, un día na escola, unha visita á feira, a marcha dun veciño que emigra... Non hai unha historia única con principio e final, senón unha suma de momentos que xuntos forman a vida do protagonista. Esa estrutura fai que a lectura sexa máis amena e permite que cada capítulo trate un tema distinto. 

O estilo do autor é moi directo e emotivo. Usa frases curtas, palabras sinxelas, pero con moito significado. Non fai falta empregar grandes palabras para facer boa literatura: Neira Vilas demostra que a emoción pode transmitirse con poucas palabras, se están ben escollidas. Ademais, ao estar narrado por un neno, o ton é moi humano, próximo, sincero. Non hai adornos nin mentiras: Balbino conta as cousas tal e como as sente. 

En resumo, Memorias dun neno labrego é unha novela que representa moi ben como era a vida na Galicia rural de hai décadas. A través dos ollos de Balbino, vemos un mundo duro, con moitas dificultades, pero tamén cheo de sentimento e dignidade. A obra fala da pobreza, do traballo, da escola, da familia, da emigración, da inxustiza... pero tamén fala da esperanza, dos soños e do valor de ser un mesmo. É un libro que axuda a comprender o pasado e que tamén nos fai pensar no presente. A pesar de ser unha historia sinxela, ten moita forza e moito fondo. Ademais, é unha obra fundamental para a literatura galega, porque foi das primeiras en contar unha historia realista, en galego, sobre xente común. Grazas a Neira Vilas, moitas persoas víronse reflectidas por primeira vez nun libro, e moitos rapaces galegos puideron ler sobre personaxes que falaban e vivían como eles. 

Por todo isto, Memorias dun neno labrego é un libro que segue a ser moi lido nas escolas e institutos, porque é sinxelo pero moi profundo, e porque axuda a valorar a nosa historia e a nosa lingua.

A esmorga de Eduardo Blanco Amor, Ainhoa Suárez Estalote (4º ESO A)

O señor Ibrahim e as flores do Corán de Eric Emmanuel Schmitt, Iago López García (4º ESO A)

O cemiterio de barcos de Francisco Castro, Claudia Rodríguez Miraz (4º ESO A)

Novo mundo. Isabel Zendal na Expedición da Vacina de El primo Ramón, Dimas Cadórniga Cachadiña (4º ESO A)

Tempo novo de Xosé Neira Vilas, traballo de Nicolás Fernández Cañás (4º ESO A)

Cartas a Lelo de Xosé Neira Vilas, Lucía Pérez Roca (4º ESO A)

Turbo de Miguel Suárez Abel, presentación de Irene Garea Crende (4º ESO A)

A praia dos afogados de Domingo Villar, presentación de Noa Burón Sánchez (4º ESO A)

Os lobos de Moeche de Manel Cráneo, presentación de Miguel Vaamonde León (4º ESO A)

Turbo de Miguel Suárez Abel, presentación de Paula Pérez Martínez (4º ESO A)

 

E agora que? de María M. Vassart , recensión de Miriam Ferreiro García (4º ESO A)

E agora que? foi o primeiro libro publicado pola autora María M. Vassart, na que mostra unha adaptación dun caso real, ensinando a vida dunha nena chamada Ana, que afronta unha vida chea de dificultades, e como estas lle fan sentir unha profunda incomprensión por parte de todos os que a rodean.

-Personaxes:

• Ana: A protagonista principal, unha nena de 15 anos nacida en Madrid, criada por un pai alcohólico e una nai que non se facía cargo dela, o que a levou a facer cousas terribles.

• Carme: A irmá pequena de Ana, que a pesar de vivir na mesma situación que ela sempre conseguía sacarlle o lado positivo ás cousas e que todo o que acontecera na casa non lle repercutise nas súas cualificacións, era unha nena moi aplicada e sociable.

• Lois: O antigo noivo e amigo de Ana, un neno de 16 anos que deixou os estudos para converterse en mecánico, este aínda a quería, pero era incapaz de dicirllo.

• Pai de Ana: Un home de nome descoñecido, alcohólico e violento que maltrataba as súas fillas e acostumaba a meterse en pelexas.

• Nai de Ana: Unha muller sumisa incapaz de plantarlle cara ao pai de Ana e Carme polo pánico que sentía cara el.

• Ana (psicóloga): A psicóloga do centro de menores no que estaba Ana, a única persoa que parecía preocuparse polo benestar dela.

• Miguel e Laura: Os dous amigos máis íntimos da protagonista.

Ana é unha nena de 16 anos que comeza a escribir os seus pensamentos nun diario por recomendación da súa amiga do centro de menores, Marisa.

Nel relata a súa vida na casa, na que ela e a súa irmá vivían nun verdadeiro inferno, no que calquera escusa era boa para poder chegar á casa o máis tarde posible.

Pasado un tempo Ana xa non podía máis, estaba farta da súa situación e acudiu ao seu amigo Lois, quen ao seu pesar, deulle a idea de ir cos seus tíos para escapar daquel inferno. Pero todo cambiou cando, de súpeto, unha noite, tras atoparse cunha das pelexas cotidianas, plantoulle cara ao seu pai, polo que acabou nun reformatorio.

Alí a súa vida era moi repetitiva, pero polo menos non tiña que aguantar as pelexas da casa.

Tras o accidente de tráfico do seu pai, os seus tíos por fin puideron acollela na súa casa, todo comezara a ir a mellor e Ana fixo moitos amigos e non se sentia tan soa, pero tras a súa recuperación de conciencia, reclamou a súa custodia.

Non queria volver a pasar polo mesmo, por aquel inferno do que tanto lle custou saír, pero pouco despois, o seu pai morreu por complicacións nunha operación, nada volvería ser o mesmo, pero por fin, as irmás puideron ser libres.

Os corpos invisibles de Emma Pedreira, presentación de Nicolás Fernández Cañás (4º ESO A)

A banda sen futuro de Marilar Aleixandre, recensión de Silvia Martínez Folla (4º ESO A)

Este libro fálanos dunha nena chamada Carlota a cal tivo que mudarse da súa cidade e polo tanto cambiar de instituto a idade de dezaseis anos. Esta nena ten moito medo polo comezo do instituto, máis concretamente de empezar o bacharelato, xa que ademais a nena ten o cabelo rapado durante un tempo porque ten un eccema de pel e iso provócalle moita inseguridade algo que reflexa moitas veces na historia.

Por esa situación ela pensaba que o colexio ía deixarlle faltar tres meses á clase. Entón, non estaba tan preocupada polo do cabelo, pero o seu titor falou cos seus pais e dixo que ao ser bacharelato era mellor que non faltase a clase tanto tempo polo que terá que comezar a escola ao mesmo tempo ca os demais.

Durante todo o curso unha nena da súa clase chamada Lidia vai encargarse de que Carlota o pase peor do que xa o está pasando.

Neste libro tamén vai experimentar o que é o amor non correspondido co personaxe chamado Miguel, un neno da súa clase, pero tamen vai poder vivir unha bonita historia de amor con Moncho un neno o cal levaba moito tempo namorado dela, cousa da que Carlota non se percataba ao estar namorada de Miguel.

Ela fala de todos estes problemas coa foto que ten do cantante Poch, o líder do grupo Derribos Arias, que ten colgada no seu taboleiro de cortiza da parede. A foto recortouna dun xornal no que contaba a morte do artista e dende entón ela e a foto de Poch falan e el dálle a razón dos seus problemas as veces, pero outras faina entrar en razón de que o fixo mal. Basicamente é a “persoa” coa que se desafoga.

A miña opinión deste libro é que está moi ben que fale tanto do punto de vista de Carlota, do que sente, pensa de si mesma e de como vive ela o eccema de pel. Está moi ben redactado e é un libro interesante e moi fácil de ler, mais a min non me gustou moito.

Memorias dun neno labrego de Xosé Neira Vilas, Lucía Pérez Roca (4º ESO A)

 

O cemiterio de barcos de Francisco Castro, traballo de Sara Otero Sánchez (4º ESO A)