O sorriso da princesa, Daniela Hermo Picallo (1º ESO A)

 -De acordo miña filla- dixo o pai- este é o príncipe dunha aldea moi cercana. Chámase Berto.

-Ola princesa,- díxolle el. Ela respondeulle e o príncipe intentou facela rir, pero non tivo bo resultado.

Despois duns dez homes, sen éxito coma Berto, entrou unha muller habitante da vila disposta a facerla rir coma nunca, o pai non a deixaba, pero a princesa díxolle que si.

-Grazas, princesa, chámome Lia e veño facerte rir coma nunca antes.

-De nada Lia, e iso espero, podes empezar.

Lia empezou cuns chistes moi graciosos que facían sorrir a princesa, despois cunhas adiviñas graciosas e por último cunhas piruetas que aprendera nunha escola da vila.

E esta muller tivo éxito e fíxoa rir de novo coma nunca.

Pero o pai non cumpriu a súa promesa e non a deixou casar coa muller, pero a princesa quería casar con ela así que para conseguilo deixou de rir durante uns días máis, ata que o pai, canso, decidiu que podían casar e ser felices.

Así que riron como nunca antes riran e foron felices xuntas ata a morte.