Gregorio, coñecedor da súa situación, fuxiu á serra, sendo Sara a que lle proporcionaba os recursos que precisase. Ela foi avisada varias veces de que entregara o seu marido, pero ante a negativa desta, levárona con eles. Levárona á aldea da Touza, onde xa non vivía ninguén, e tivérona durante cinco días con eles, someténdoa a verdadeiras torturas. Tíñana atada a un carballo baixo o sol, en pleno agosto, e falaron en múltiplas ocasións de fodela, pero nunca o chegaron a facer. Como Gregorio non aparecía, ao quinto día, Manuel, que noutro momento estivera namorada dela, apuntou co seu fusil ao seu brazo e disparou, e despois dun instante de incredulidade seguírono os outros. Cada vez a zonas máis sensibles, ata que a pobre mestra caeu morta. Os homes fuxiron entón da Touza, e, mentres marchaban, Manuel encontrou a Gregorio morto entre uns fentos.
Agora vou facer unha pequena valoración persoal. Considero que o libro non é fácil de ler, porque hai varias situacións que son certamente desagradables. Unha delas é evidentemente a escena na que se conta como asasinan a Sara, xa que o autor pon moito esmero en describila, do mesmo xeito que cando describe o seu aspecto despois de cinco días ao sol atada á árbore. O autor tampouco ten ningún interese por facer uso de léxico sexual que se podería considerar indebido, como é o caso de foder, “leite”, cascala...
Tamén me gustaría facer unha mención ao narrador, que ao principio vese que é algún habitante de Abades, pero ben é certo que co transcorrer da historia vaise transformando nun narrador omnisciente, xa que en múltiplas ocasións relata os soños de Sara e os seus pensamentos, entre moitas outras cousas.
En resumo, o libro paréceme que, se ben é difícil de ler, tamén conta experiencias das que houbo moitas similares durante a guerra, que nunca están de máis coñecer para ser conscientes de saber a sorte que temos por vivir na época que nos tocou vivir.
Ningún comentario:
Publicar un comentario