Morrín hai moitos anos, pero unha parte de min quedou aquí, para coidar a miña neta, chámase Sofía e ten sete anos. Cando soupen que ía ir en barco por primeira vez, dinme conta de que algo non andaba ben.
Pero xa era demasiado tarde, Sofía e a súa nai xa embarcaran nun barco con destino a New York que non chegaría a ningunha parte.
Sofía nunca vira antes o mar, ela nacera nun sitio fora de perigo, nun sitio de interior. Nada máis embarcar a nai de Sofía estaba desfacendo as maletas mentres a nena corría corredor por corredor todo o barco na cuberta, vendo o mar...
Era a primeira vez que o vía, rompendo contra o barco, a brisa impactando contra a súa cara e o sol que se ía poñendo lentamente.
Sofía ía en segunda clase. O que tiña non era precisamente o mellor, pero algo tiña. Aquela tarde sentinme mal, por min, por Sofía e pola súa nai, tiña unha visión de futuro moi mala e non todos poderían salvarse.
Pero Sofía non sabía nada, ela era unha alma inocente, non tiña idea das cousas horribles que estaba por vivir. Simplemente ría e corría polo barco adiante como se fose o mellor día da súa vida.
Eu vía dende arriba, esperando aquel momento que acontecería tan axiña que non daría tempo nin a reaccionar. Esa tarde Sofía ceou coa súa nai, nun restaurante de segunda clase vendo os ricachóns que durmían entre billetes camiñando ata a sala de fumadores. A fumar e falar. Un luxo que non podían alcanzar, pero eles non me tiñan a min. Non tiñan unha alma protectora. Sofía si que a tiña aínda que fose de segunda.
Pola noite uns durmirían, os do servizo limparían e outros con máis cartos xogarían fortunas na sala de pócker. A nai de Sofía mandou a nena para durmir ao camarote. Eu púxenme aos pés da súa cama, flotando sobre as mantas, Sofía durmía, a súa nai tamén. O camarote estaba en silencio, só se escoitaba o son das ondas que impactaban contra o Titanic, na planta de arriba os fumadores fumaban e os xogadores perdían fortunas, estarían así toda a noite, estarían porque esa noite non ía ser como calquera outra, esa noite pasarían cousas que cambiarían a mente de Sofía para sempre. Ás once da noite tentei salvar a Sofía, quixen penetrar no seu subconsciente, facer que tivera un pesadelo e así espertala. Para que fuxa, para que lle dea tempo a salvar a súa vida. Unha vez Sofía espertou empezou a vomitar, a nai da nena levantouse para atendela, pero Sofía estaba afogando no seu propio vómito, a súa nai correu con ela en brazos ata a enfermería que estaba na parte de arriba do barco. Ás once e dez Sofía xa rematara de vomitar, estaba máis ou menos estabilizada e medicada. Eu sabía que se volvía agora para o camarote íase durmir e morrería coa sua nai.
Eu non podía abrir portas, nin facer cousas pero podía utilizar todas as miñas forzas para facela volver vomitar, así expulsando a medicación que era un anestesiante que a faría durmir o resto da noite. Ás once e media Sofía voltou estar estabilizada, agora estábanlle medindo a tensión. Sabía que faltaba pouco para a traxedia, so tiven que esperar uns minutos, cando todo estaba comezando, cando comezaban a mandar mensaxes de auxilio, pouco despois enteirouse a tripulación de que o barco chocara contra un iceberg, todo era pánico e xente berrando mentres o barco se levantaba cada vez máis, aínda que Sofía e a súa nai xa estaban arriba aínda lles quedaba traballo por facer. Nese momento xa levaban dous botes volcados no mar e os burgueses subindo para salvarse eles e tamén os seus cans de bolso que supoño que non sentirían as pernas. So tiña que facer algo rápido que parecera insignificante.
Unha corrente, unha onda, algo que achegase a barca cara ela. Algo que non era complicado se se facía correctamente, so tiña que usar a cabeza. Sabía facelo e fíxeno.
Ningún comentario:
Publicar un comentario