Axiña
esquecedes!
Disque
as cousas morren cando deixamos de lembralas.
A
morte é parte da vida. Que paradoxo que hoxe semelle que xa non hai
mortos, convertidos en simples números para así poder
(sobre)vivir.// evitar ese (mal)vivir.
Na
miña rúa xa non sae ninguén ás xanelas e “as oito” son una
hora máis no reloxo na que o balbordo é moito menor. Xa non hai
sorrisos ou, polo menos, xa non se ven porque perdemos a metade da
faciana e o verde parece natural. As prazas son quirófanos e
seguimos sen ver nenos nos parques.
Pero
que axiña esquecedes que o xeo foi depósito de cadáveres, que o
pazo foi hospital. Que axiña esquecedes que chamastes superheroes a
aqueles que non teñen máis superpoderes ca o seu traballo, nin máis
legado ca os recortes... E xa non os lembrades, porque no 5ºB vivía
unha enfermeira que agora xa non ten casa, nin coche, nin razóns
polas que brindar…
E
axiña esquecedes. Que os virus non entenden de historia e que todos
cometemos erros, que os mortos doen máis cando non hai ninguén a
quen culpar. E axiña esquecedes os días das rúas en silencio, a
Gran Vía afogada na penúltima cervexa ou a boina que por fin
desapareceu da cabeza de Madrid.
Queredes
que vos digan que xa non fai falta recordar a curva.
Os
mortos doen máis cando non queda ninguén a quen culpar.
Axiña
esquecedes que as bandeiras non poden curar.
Ningún comentario:
Publicar un comentario