Longo camiño, Ana Isabel Díaz López (4º ESO A)

O tempo,
efémera ilusión
 que nos aborda continuamente.

Reloxo que se iniciou,
 e non para,

Cada decisión,
cada lágrima,
cada abrazo,
afástanos do comezo
e lévanos máis cerca da meta.

A búsqueda errónea
que nos fai perdelo.

A esperanza dun minuto máis.

Cando chegas anhelas tempo,
o teu mundo remata,

Querer adiantar o reloxo,
para despois,
tratar de fuxir del.

Tensos por un peso,
que nós mesmos ideamos,

Porque precisabamos razóns,
precisabamos unha historia,
algo que contar ao futuro.

Xa que é esa,
a existencia humana,
a cal precisa unha escusa
para ser o centro de todo.

A cal creou o tempo,
o seu medo infinito.

E a pesar de todo isto,
sabemos que non o temos,
e escollemos malgastalo.

Non rexistramos os momentos,
ata que miramos atrás.

Porque ao final
só somos pasaxeiros,
e vivimos no vagón da festa,
ignorando as vistas
ata que un día chegue
a revisora...