Isto
aínda non rematou pero parece que todo o mundo esqueceu como era ao
comezo. Centos de casos diarios, moitas mortes, non se podía saír
da casa.
Agora
a todos nos dá igual, non? Xa podemos ir ao bar cos amigos ou á
praia, que máis dá que aínda non acabaramos co virus e que siga por
aí. Un virus moi contaxioso que nalgúns casos pode ser moi
perigoso. Como a xente non mantén a distancia, eu tampouco.
Pero
e se unha persoa dese bar o da praia, ten coronavirus? E se logo vas
ver aos teus avós? Paréceme que nesas circunstancias xa non che dá
tan igual, verdade? Por esa mesma razón que non queres que os teus
familiares o pasen mal, non debes facer que o pase o resto do mundo.
Por moito que queiras abrazar a xente e che custe gardar as
distancias, pensa que se o fas podemos vencer o virus, e todo isto
rematará e poderás estar todos os días cos teus amigos e darlles
todos os abrazos que queiras.
Eu
aprendín que por moitos obstáculos que teñamos por diante, temos
que superalos o mellor posible e con moita esperanza. A miña irmá
ten 5 anos e o seu aniversario foi o 1 de abril. Ela quería ver os
seus amigos, pero explicámoslle que non se podía porque era
perigoso. Estou moi orgullosa dela porque o entendeu á primeira e na
rúa cando ve a alguén ela apártase para non contaxiarse. Xa sei
que ao principio parecía que nos íamos a aburrir moito pero non
está tan mal. Volvín facer moitas cousas que me gustan e incluso
probei algunhas novas, como, por exemplo, tocar o piano.
Aínda
creo que todos estamos de acordo en que os deberes e os traballos son
o peor, vexo que estamos demostrando moi ben que somos uns alumnos/as
excepcionais, verdade? Na miña opinión, cada un afronta esta
situación de maneira distinta, pero estou segura de que todos o
facemos o mellor posible.
CANDELA
RODRÍGUEZ FERNÁNDEZ 1º ESO B
.jpeg)
Ningún comentario:
Publicar un comentario