Aqueles ollos cor de mel quedáronlle gravados, e cada vez que pechaba os seus propios aparecía aquela ollada.
Buscou e rebuscou na xente aquelas pupilas que a encandilaran, tiña a necesidade de descubrir o seu dono e coñecelo.
Non sabe, non recorda o lugar, non ten idea de onde os atopou por primeira e última vez, iso faina tolear.
Cansa de buscar e non atopar nada, rendeuse, deixou (máis ben intentou deixar) á marxe da súa vida aquelas pupilas.
Coñeceu mil persoas, pero ningunha coincidía con aqueles ollos, uns asemellábanse máis ca outros, pero ningúns eran os mesmos.
Aquela ollada transmitía tanto... Esa persoa estaba quebrada e triste, dende que a viu entroulle a necesidade de axudala; foi algo que se prometeu a si mesma.
Pero, non... decatouse de algo..., e importante... Os ollos que tanto ansiaba atopar eran os seus, e por estar tan centrada en axudar e estar para os demais... esqueceuse de si mesma...
Ningún comentario:
Publicar un comentario