A mitoloxía e a Metamorfose na Cabeza da medusa de Marilar Aleixandre, análise de Laura Riveiro Paz (1º Bach C)

Vou falar do libro de A Cabeza de Medusa, escrito por Marilar Aleixandre. É un libro que fai moitas referencias á mitoloxía, á Biblia ou incluso aos anacos de revistas, xornais ou outro tipo de textos. Todos estes fan referencia a abusos ou violacións, pero eu voume centrar nas referencias á Metamorfose, é un libro que está lendo a protagonista na súa escola, nas clases de latín. Tanto Medusa coma ela comparten unha característica común, ambas foron violadas. A Sofía debíalle recordar esta historia á súa, xa que despois do ocorrido non quixo volver falar da Metamorfose na clase.

Unha das cousas que máis me chamou a atención foi a forma na que a xente miraba e trataba a Sofía e Lupe despois dese terríbel acontecemento, algúns mirábanas apenados, é normal compadecerse das persoas que sofren, pero outras tantas non as entendían, máis ben as deprezaban. Iso mesmo foi o que lle ocorrera a Medusa, quen á parte de ser culpabilizada foi castigada e pasou de ser alguén ao que a xente admiraba a un monstro, ao que non se lle podía nin mirar, porque se non, perderían a súa vida, quedarían atrapados e convertidos en pedra, ademais os mais valentes loitaban por cortarlle a cabeza como trofeo.

Esas miradas foron unha das peores cousas para esquecer e poder pasar páxina. Estas mulleres tiveron un antes e despois na súa vida a raíz desa traxedia.

En ambos casos os agresores era xente aparentemente de ben, da que ninguén esperaba un comportamento así. No caso das dúas rapazas eran dous mozos, universitarios, viñan de familias con principios pero sobre todo diñeiro e todo o seu círculo tanto amigos, familia como veciños ou simples coñecidos, todos eles quedaron sorprendidos. No caso de Medusa foi un deus quen se encargou de arruinarlle a vida; ela era unha moza moi bela, de cabelo louro, e quería manter súa honra, para formar parte dese templo, que pertencía a Atenea, unha deusa que lle encantaba, Medusa rexeitou a todos os homes que ían vela.

Atenea sentía celos dela, xa que a xente visitaba o templo por vela, tiña a todo o mundo namorado, ata a Poseidón, que non aceptara ser rexeitado por unha mortal tan bela e violouna. Ambas inxustizas cometéronse pola noite, baixo a luz da lúa e acompañados das estrelas.

Medusa foi castigada por ser violada, xa que o home non tiña culpa, era seu instinto. Isto tamén aparece no libro, xa que o grupo de Mauricio pensaba que a culpa a tiveron as dúas rapazas, que saíron en minisaia ás tantas da noite e provocaban os homes. Os agresores tamén lle dixeran iso mentres as forzaban, que se eles o facían, era porque elas ían provocando, pero o peor era que ata elas mesmas replanteábanse a súa culpa polo feito de subir ao coche dun descoñecido. Ambas tiveron un castigo por algo do que non tiñan culpa, xa que Medusa non podía mirar a ninguén aos ollos e as rapazas ían ter que aguantar as caras de pena e incluso a da xente que opinaba na súa contra. Ademais diso, ese recordo formaría parte da súa vida sempre, é un medo que non ían superar, pero elas polo menos tiñan o apoio da súa familia. En ambos sucesos o home acaba ben.

Outras das cousas que tiñan en común era a virxindade, xa que eran rapazas que nunca bicaran.

Na miña opinión persoal, esas nenas seguen tendo honra, seguen sendo doncelas, que no caso de Medusa era algo moi importante, xa que foi un requisito para entrar no templo, a diferenza no outro caso, no das dúas nenas non era algo tan importante manter ou non a virxindade, xa eran dúas mozas maiores de idade. Na miña forma de pensar todos os casos de violación son igual de graves, xa sexa con penetración ou sen ela, xa que o problema non é só a violencia física, senón os trastornos psicolóxicos, o temor no momento no que coñeces a alguén nunha situación que che faga volver ao pasado. É un pesadelo que te acompañará durante toda a vida con maior ou menor presenza depende do momento no que te atopes.