Ninguén morreu de ler poesía de Aldaolado, recensión literaria de Sara García Álvarez (1º Bach B)

Ninguén morreu de ler poesía é un libro poderíase dicir que autobiográfico en forma de diálogo interactivo co lector. Foi publicado en 2020 por María Lado e Lucía Aldao. Estas dúas poetas galegas formaron un dúo en 2005 e empezaron a dar recitais de poesía por toda Galicia. A súa poesía é coñecida polo humor que utilizan para introducila en todo tipo de xente; por exemplo, un dos seus recitais máis famosos recibe o nome de Onde Estea un Cubata, que se Quite un Soneto. Aínda que leven 16 anos unidas dando espectácuo, esta é a súa primeira obra escrita en conxunto.

O principio do libro é completamente autobiográfico e introdutorio; falan dos seus comezos, das primeiras veces, de como se coñeceron…

O resto do libro está dividido en capítulos que separan os distintos poemas. Como está formado por diálogos e algúns dos poemas son conxuntos, aparece a voz de María en cor vermella e a de Lucía en cor negra.

Hai poemas máis persoais e outros máis simbólicos, nos que atopei como monotema o desamor.

Nos poemas persoais ou autobiográficos falan de experiencias entretidas e amenas que se foron atopando ao longo da súa vida tanto profesional como persoal. Neste ámbito existen poemas dedicados aos distintos tipos de amores que se atoparon ao longo da súa vida, a confesións do seu público, a lembranzas da infancia nas décadas dos 80 e 90…

Eu persoalmente recomendo este libro a todo tipo de público, xa que me resultou moi ameno lelo e, como ás nosas idades non acostumamos a ler poesía todos os días precisamente, é unha moi boa maneira de introducila no noso día a día, como fan elas.