Análise de "Deitado frente ao mar" de Celso Emilio, Andrea Ansede Varela (4º ESO A)

O poema que me resultou máis entretido ou suxerente de Longa noite de pedra de Celso Emilio foi "Deitado frente ao mar". A voz lírica achéganos á “lingua proletaria” do pobo, “a fala nai” , a dos “devanceiros” que é o galego. “Eu fáloa porque si” di o eu lírico dende unha 1ª persoa central que expresa as razóns polas que decide falar en galego, razóns que máis ben son sentimentos, “que lle saen de dentro” mentres critica a todos aqueles que a rexeitan, “os soberbios, ruíns e poderosos, inchados, baleiros e estúpidos. Neste último verso, ese “estúpido”.

A defensa do idioma serve ao mesmo tempo para denunciar a situación do pobo, a dos “mariñeiros e labregos” e, en xeral, a de “todos os que sofren neste mundo”.Define a clase dos traballadores e deixa ver o fondo marxista da ideoloxía do poeta.

Atopamos unha postura subxectiva por parte da voz lírica coa que expresa as súas intencións “eu fáloa porque si, porque me gusta”, “porque me sae de dentro”, ideas que dan conta das íntimas razóns que elixe para xustificar a súa opción lingüística. Estes son os argumentos que el emprega para denunciar a situación do idioma galego e a opresión que padecen os máis desfavorecidos. Os versos describen os seus sentimentos “tristura aceda que me abrangue” e denuncian as consecuencias que ten para o pobo galego o feito de que a súa historia estea “contada noutra lingua”. Reivindica o seu uso mediante un ton case combativo.

A defensa do idioma galego é, polo tanto, o tema central do poema, tema que conta cunha ampla tradición na literatura galega xa que sempre houbo autores que loitaron pola súa significación. Ao mesmo tempo, podemos falar dunha especie de subtema porque, ao carón da denuncia lingüística, atopamos unha denuncia social, a da situación de “tódolos que sofrenneste mundo”. A reclamación da dignidade non é só para o idioma, senón tamén para os falantes e para todos aqueles que son oprimidos polos “soberbios, ruíns e poderosos”, mostrando así a voz unha estrutura solidaria. Mostrando as veces o espazo marítimo que era o camiño que seguiron moitos galegos para fuxir da miseria na que vivían converténdose así na ilusión dun futuro mellor.