Golpes de luz de Ledicia Costas, recensión de Andrea Chorén Plaza (1º Bach A)

Ledicia Costas consegue con Golpes de Luz que o lector vexa dende un lugar privilexiado as diferentes perspectivas dunha mesma historia. É unha novela escrita a tres voces, tres xeracións: avoa, filla e neto, que conviven nunha mesma casa, nunha mesma realidade con olladas diferentes.

Tras a lectura de Infamia e o golpe de realidade que nela se describe, con Sebas, Xulia, e Luz, Ledicia Costas transforma o cotiá nunha aventura para Sebas, un neno que afronta o divorcio dos seus pais cunha madurez e intelixencia abraiante e atopa na súa avoa "a superheroína"que necesita para ese delicado momento que está a vivir.

Teño que dicir que nesta personaxe se nota que Ledicia Costas é autora de libros infantís e xuvenís, o lector sente e entende os verdadeiros sentimentos do neno, a súa admiración por unha persoa pegada a un martelo e que a golpes de luz unhas veces, e golpes de misterio e escuridade outras, crea un universo onde pasado e presente se mesturan para crear un vínculo indestrutíbel entre avoa e neto.

Aínda que Sebas é unha personaxe atractiva pola claridade e enxeño co que describe e afronta a situación familiar, para min a auténtica protagonista é Luz, porque é o nexo, o fío condutor da historia; toda a novela xira arredor dunha muller forte, maltratada nun pasado e atormentada no presente.

Non é unha avoa normal, tampouco unha nai doada de levar, ten forza, é descarada, de aí o alcume da súa familia, Animala, co que experimenta unha relación diferente ao longo do tempo, pasa “de odialo durante anos, ata amalo con paixón". Así é ela, apaixonada no seu comportamento, xa sexa mantendo agochada a verdade sobre o seu home ou apaixonada facendo rir ao seu neto mentres describe arroutadas nun xogo de complicidade. Luz é a retranca, o enxeño, a rapidez e lucidez mental no final do camiño, despois dunha vida difícil, se ben, é merecedora dos agarimos e apertas dunha filla que terminará comprendéndoa.

Xulia representa nesta novela a ponte entre Sebas e Luz, por iso é a personaxe menos atractiva, representa a normalidade, o día a día cunha nai difícil, o día a día dunha muller sentimentalmente soa, chea de dúbidas e de bágoas agochadas.

Para finalizar, recomendaría esta novela a todas aquelas persoas que queiran desfrutar de historias cheas de emotividade, onde situacións cotiáns se envolven cunha simboloxía que arrepía, onde as flores de plástico se mudan a flores dos esquecidos e onde os golpes de luz da memoria dunha vella de oitenta anos lévana a reecontrarse con ela mesma, con Xulia e descubrir unha nova forma de ver o mundo con Sebas.