A partir da Autopoética de Ronseltz
Vai un vangardista e dille a unha cantante de ópera: cántame esta bonita revolución.
Vai un poeta moderador e dille ao cobrador da luz: non cobres a miña lámpada que brilla sen luz.
Vai unha lavandeira e dille a un túmulo: onde está a túa roupa negra?
Vai un ce con cedilla e dille a unha tónica: ponme música.
Vai un solpor e dille a un rapaz feo: saca un sorriso que mañá estarás máis guapo.
Vai unha patria pequena e dille a un porteiro de discoteca: leva unha mensaxe para quen a entenda.
Vai o mariscal Pétain e dille a un porteiro de discoteca: deixaches pasar a musa?
Vai un leixaprén e queda colgado nunha sala X: agora non quere saír de aí.
Vai a alborada de Veiga e faise de noite, e entón dille ao cristián de base: atopamos refuixio na fe.
Vai a néboa dun verso, saise do poema e acata a Constitución: saíu da liberdade.
Vai unha musa e dille ao porteiro da discoteca de antes: onde está o mariscal Pétain?
Vai unha obra Hermética e dille a unha Asociación de Pais: o sincretismo dos nenos xrode da pureza das súas ideas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario