Esta obra, titulada Un animal chamado néboa, consiste nunha serie de relatos sobre a II Guerra Mundial desde diferentes perspectivas.
No primeiro relato cóntanos como estaba nese momento a cidade de Leningrado dende a perspectiva de Katarina, agora recordándoo de vella, da fame que pasaban e as pésimas condicións nas que ela e a súa familia tiveran que vivir.
No segundo temos a Svetlana e Iván, unha próxima parella de pais e as graves condicións que tiñan que pasar as mulleres embarazadas, neste caso desde a perspectiva de Svetlana, vivindo naqueles sotos.
Neste terceiro relato falanos da historia do USS Indianapolis, un barco que afundiu por culpa duns kamikazes xaponeses e vivimos desde a perspectiva do capitán dese barco os 4 días que pasaron no medio do Pacífico cos tiburóns devorándoos e a xente morrendo de fame e insolación, etc. E tamén temos unha historia dun amor que nunca puido suceder.
No seguinte relato cóntanos o episodio da caída das bombas de Hiroshima e Nagasaqui dende diferentes perspectivas. Unha muller que deixa de amar o seu home porque era quen tripulaba a avioneta que soltou as bombas, e o froito desa parella, un neno que naceu con chagas no peito e que se namora doutra nena tamén filla dos superviventes das bombas atómicas.
No quinto relato cóntanos as brutais torturas as que se viron sometidos dous oficiais da loita antifascista despois de ser detidos por Koch, xefe dun cárcere que foi perseguido e que, ao final se entregou e foi condenado a morte.
A historia de Martha é a principal deste sexto relato, unha muller que é levada a un campo de concentración feminino onde nos relata todas as violacións, torturas e humillacións que sufrían as mulleres. Un día a Martha ofrecéronlle saír de alí e prostituírse durante seis meses e logo concederíanlle a liberdade pero, despois deses duros 6 meses, devolvérona ao campo de concentración, onde se suicidou.
Neste último relato hai tres nazis xulgados despois do fin da guerra, Hermann Goering, Rudolf Höss e Adolf Eichmann. Cóntanos como transcorren os xuízos de cada un, todos os seus delitos e os asasinatos máis crueis e como eles intentan negalo. Tamén nos explica como con cianuro de potasio moitos dos xulgados neste xuízos de Nüremberg, suicidábanse antes de que os executaran polos seus delitos. Explicase tamén como funcionaban as cámaras de gas e as barbaridades dos alemáns durante toda a guerra e o holocausto.
A min este libro gustoume moito e creo que todo o mundo debería lelo porque, aínda que trata temas moi fortes nalgún momento e que foron bastante duros de ler, son necesarios para concienciar a xente do que realmente foi a II Guerra Mundial non só para os xudeus, aínda que foron os máis salientables, senón para un montón de colectivos. A fame que se pasaba e ao que se tiña (ás veces) que chegar para sobrevivir (incluso tiñan que comer a carne da xente morta nas rúas porque os camións con comida non chegaban ás cidades). Ou, por exemplo no relato da embarazada, impactoume moito nun momento que lle deu o peito ao seu marido en lugar de á súa filla porque este estaba morrendo de fame e tiña moitas máis posibilidades de salvarse que a filla. Por isto e por todas as leccións que aprendes sobre o devastadora e cruel que foi a guerra, creo que é un libro necesario.
Ningún comentario:
Publicar un comentario