Trata de só tres días, que os pasan nunha illa de Canarias, e Miguel vai explicando o que fai con Maria, como se comporta e o porqué de moitas cousas que a xente normalmente non entende dos autistas. O que Miguel quere dar a explicar é que entendamos as persoas e lles facilitemos a moitos pais esa dificultade que teñen, primero en ensinar os seus fillos ou familiares, e logo, como ben pensa Miguel, ensinarlle á xente, que non son diferentes nin raros, nin nada polo estilo, que ante todo, son persoas, coma nós, e que merecen o mesmo respecto, e que non fai falta botar esas miradas, coas que Miguel se pon tan nervioso.
O que a Maria lle encanta facer co seu pai é que lle debuxe as persoas que ela recorda, é dicir, os seus nomes, por unha orde en concreto. Tamén disfruta moito da area, cousa que a Miguel lle sorprende, xa que el pensa que iso é o que fai a Maria que se distraia do mundo e a faga estar soa cos seus felices pensamentos. A través destes tres días, Miguel vai dando uns consellos e algunhas axudas para as persoas que teñan a alguén cercano que sexa así, e ao final do cómic dá unhas poucas aclaracións do que fai Maria cando está nerviosa, enfadada, agarimosa,… e tamén di que o mellor para estas persoas é que nunca, nunca, olvidan a ninguén que foron alguén para eles, e que iso é o méis importante, facerlles sentir que son únicos, tal e como son.
A verdade non me sorprendeu moito o libro, xa que eu levo moitos anos convivindo e descubrindo máis do autismo, porque o meu mellor amigo, que para min é como un irmán pequeno (por dez días) que ten Aspeguer, e tamén xa levo un par de anos indo en verán de voluntario a xogar a un club de fútbol sala para estes rapaces con esas diversidades disfuncionais. Sen dubida algunha, abráiome cada día mais do que un pode aprender destes rapaces, que á parte de ser moi intelixentes, teñen un punto de vista da vida moi distinto ao noso, e unhas preguntas que ás veces ata a min sorpréndenme.
Escollín o cómic porque sabía por onde podía tirar no traballo e aínda que as exposicions e ao mellor os traballos escritos non sexan o meu, sei do que falo, simplemente por experiencia propia, para ser exactos, 15 anos de amizade tanto co meu amigo coma axudándoo cos seus problemas. Para min, nunca me importou a súa diversidade, e sempre o vin coma alguén normal.
Iso, se se falara mais nos centros, nas aulas, dende cativos, a xente tal vez sabería moito máis de todo isto, do que é, do importante que é saber como son e darlles esa oportunidade, que pouca xente sabe dar, porque ata os grandes xenios, como Howking ou Einstein tiñan Aspeguer, dato que poucos saben, porque non lle dan a suficiente importancia para dicilo.
Deste cómic só me quedo cunha frase:
“Todos somos únicos tal e como somos, ata cos meus desperfectos, e non vou facerlle caso a quen non pense así “
Ningún comentario:
Publicar un comentario