Se
nos remontamos a centenares de anos atrás, poderiamos atopar o
sentido a moitas das cousas que forman parte do noso día a día.
Quizá poderiamos saber cousas como por qué nos estreitamos a man,
(que antigamente era para comprobar se o contrario levaba unha arma
na manga) ou o porqué de dicir “Xesús” cando alguén estornuda.
(Iso no pasado facíase porque se cría que ó esbirrar a nosa alma
deixaba o corpo por segundos e dicían iso para evitar que demos
tomaran o corpo).
Deixando este tipo de cosas, a maneira que os
galegos temos de comunicarnos, evolucionou do latín, ao igual que a
lingua dos nosos veciños os portugueses. Tendo en conta que os nosos
territorios e os seus non estaban tan vixiados e marcados, existen trazos que compartimos nos nosos idiomas, e somos bastante capaces de
entendernos os uns cos outros.
Si,
podemos ser considerados trilingües, ou cando menos os que teñen o galego como lingua habutial poden facelo. Porén, tampouco podemos pasarnos de
listos, pese a ter as mesmas raíces, existen palabras lixeiramente…
diferentes.
Lembro
unha vez cando fun a Portugal, eu era pequena, tiña uns 9 anos. A
cuestión é que me fixen amiga dunha nena de alí coa que me entendía
perfectamente. Estabamos a xogar nun parque e encontrou una póla moi
grande. Ela perseguiume, xogando, finxindo que o pedazo de madeira era
unha lanza.
Entón,
eu berrei “Co pau non!” E a nena quedou mirando e tirou o pau lentamente para irse. Tiven a curiosidade de que dixera mal,
pero nunca cheguei a sabelo. Apenas comecei este traballo, lembrei
a historia, e pensei que sería divertido buscar o verdadeiro
significado…
Creo
que a nena tiña dereito a saír correndo de alí como fixo, pois
“pau” é unha forma vulgar de referirse ao membro masculino…
Definitivamente
si, son linguas parecidas pero non iguais, pois cada unha ten as
súas diferenzas propias e trazos que a fan máis ligada á súa
terra e historia.
Eva
Peña 4ºC.
Ningún comentario:
Publicar un comentario