Reflexións sobre Blanco Amor e A esmorga, Andrea Ansede Varela (4º ESO A)

Chamáronme a atención varias cousas mentres lía as páxinas do libro e vía as webs e vídeos recomendados, polo que intentarei dicir máis ou menos todo. O primeiro que me chamou a atención é que utilizara a cidade de Ourense de forma constante durante toda a súa obra, e que ademais o fixera co nome Auria. Tamén me chamou atención que emigrara tan pronto cara América, pero aínda así seguira tan unido a Galicia, como demostrou en tódalas súas obras.

Pareceume moi interesante que dende novo comezara a traballar como secretario de dirección no xornal “El Diario de Ourense” e que fora alumno dunha personaxe tan importante na época como foi Vicente Risco. A súa participación na “Federación de Sociedades Gallegas Agrarias y Culturales”. A seguinte, foi a súa gran participación nos xornais como Céltiga ou La Nación, chegando a formar unha amizade con Borges na súa viaxe a España, o que me sorprendeu gratamente.

O nome da súa primeira publicación foi algo que me tivo pensando bastante acerca dilo. Que coñecera outra personaxe da época como foi Castelao, o que me levou a pensar que estivo sempre ben acompañado e aconsellado. A súa colaboración en Bos Aires na revista Nós, tan importante como foi no seu momento. A súa capacidade de convencer a un escritor como García Lorca para que publicase os “Seis poemas Galegos”.

Algo que quizais non me sorprendeu tanto debido ao pensamento xeneralizado da época, foi a súa defensa do bando republicano co estalido da Guerra Civil española. Que escribira durante un tempo en castelán, sorprendeume moito. Chamoume a atención a súa cátedra, como que tamén fora mestre, o que me demostrou que sabía facer moitas cousas á vez. A súa volta a Galicia en 1965, pareceume normal pero tamén sorprendente pola situación que se vivía na España da época. O gran número de libros que publicou aquí.

Por último, diría que me chamou atención que aínda que non puidera dar o seu discurso de ingreso a Real Academia Galega, fora igualmente considerado académico numerario. E da súa obra, sobre todo, destaco a súa pluralidade e capacidade de escribir tanto narrativa, como teatro, poesía, xornalismo e ensaio. Pero da súa obra o que máis me sorprendeu foi a súa capacidade na fotografía.

Vin a película A esmorga é a verdade é que teño sensacións contraditorias. Foi unha película que me foi amena durante momentos, pero durante outros foi algo máis cansina ou difícil de seguir. Si que é verdade que teño numerosos datos positivos, que vou comentar agora.

Mostra moi ben as 24 horas nunha borracheira entre os bosques e as tabernas ourensás de tres amigos perdidos nun horror social, no que o franquismo aparece de fondo. Suceden todo tipo de aventuras e borracheiras masivas de alcohol. Na miña opinión, o mellor da película é a representación dos tres actores- Miguel de Lira, Antonio Durán e Karra Elejalde- que están soberbios, sobre todo, este último que para min esta espléndido durante todo a película; e chamoume moito a atención a súa capacidade de expresar nese galego, nada fácil de aprender se non es de aquí, no que demostra o gran actor que é. Si que é verdade que na miña opinión por momentos conseguen transmitir ese drama, conseguindo tamén introducirnos na trama como un máis da historia.

Tamén destacaría a grande montaxe, sabendo facelo máis rápido ou máis pausado en función do que a escena propia pide, ademais da gran fotografía que mostra unhas localizacións que fan que se crea como unha pequena atmosfera necesaria e da que o director é capaz, como dixen, de trasladarnos a ela e a eses universos tristes que supoño que describía Blanco Amor na súa obra.

Destaca unha banda sonora, que para min ten os seus momentos acertados e outros non tanto e quizais é un pouco longa a duración, xa que ao mellor cun pouco menos faría que fora máis constante e amena para entender na miña opinión.

Paréceme unha película bastante boa, moi acertada sobre todo nos personaxes os cales para min son o mellor da película, estando o trío espectacular. Tamén me gustou moito a fotografía elixida e mostrada en cada momento.

Aprendín que con 17 anos comezou a traballar, como xa comentei, como secretario de dirección en “El Diario de Orense”. Cando emigrou a Bos Aires seguiu en contacto con intelectuais galegos. É máis tarde, sería director do periódico “El Despertar Gallego”. En 1927 publicou Os Nonnatos e o ano seguinte, Romances Gallegos. En 1928, retornou a Galicia como correspondente do diario “La Nación”. Alí escribiría Poema en catro tempos. Estivo un tempo en España, pero marchou tempo despois. Durante os 20 anos seguintes da Guerra Civil, utilizou o castelán en obras como: Los miedos ou La Catedral y el niño. En 1956, volveu ao galego con Cancioneiro e despois publicaría A esmorga que foi unha novela extraordinaria de gran importancia para renovación narrativa galega. Retornou en 1965, publicando Os biosbardos, un libro de relatos. En 1993, dedicóuselle o Día das Letras Galegas. Sobre todo, coa Guerra Civil foi cando vimos a faceta máis narrativa de Eduardo Blanco Amor. Destacado sobre todo, a súa gran obra A esmorga.