A
todos os adolescentes nos din que temos que madurar, que non somos
responsables e que non aceptamos as nosas propias circunstancias; que
nunca estamos de acordo co establecido, que somos “uns rebeldes”.
Tamén nos din que temos que sacar boas notas para ter un “bo
futuro”, indo á universidade e estudando unha “prestixiosa
carreira”. Cando levamos a casa unha mala nota sentímonos
culpables, rífannos por “ser uns vagos” ou por “non
esforzarnos o suficiente”. Noutro ámbito, por exemplo, no que
respecta aos vínculos que temos coa xente, sentimos que nos están
xulgando por calquera cousa que digamos (ou incluso pola música que
escoitamos na radio ou os programas que vemos na televisión). Todo
isto sumado aos cambios que nos están ocorrendo (cambios físicos e
psicolóxicos) non fan que se teña unha estabilidade emocional moi
grande.
A
maioría dos adolescentes non están cómodos co seu corpo (fixen
varias entrevistas a uns amigos meus de diferentes idades [dende os
13 ata os 18 anos] e, de 10 partes do corpo [que dixen que puxeran se
tiñan ou non inseguridades], todos estaban moi diferenciados no que
consideraban defectos, pero numericamente todos tiñan máis de 5
inseguridades (o máis común: a barriga e as pernas).
Podería
ser que estas inseguridades se deberan ás redes sociais?
Probablemente: a xente quere mostrar que teñen unha vida perfecta
para que as demais persoas sintan envexa delas. Pero non soamente son
as persoas que suben posts ao
Instagram teñen a culpa. Todo o sistema educativo quere soamente ao
“mellor dos mellores” (o que saca 10), e aos que non chegan ao
aprobado os colocan nun apartado titulado “casos perdidos”.
Entón,
que poderiamos facer ante toda esta falta de autoestima?
Falar,
falar e falar. Falar cos vosos fillos, cos vosos amigos, cos
coñecidos e tamén con descoñecidos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario