Eran as doce da noite, e encontrábame traballando no depósito de cadáveres. Era unha noite de tormenta, podíanse escoitar tronos ao lonxe. Non é un lugar moi agradable para traballar, sempre con ese cheiro a morto putrefacto polos escuros corredores, e aquela deprimente presenza da morte, como unha densa néboa que che encolle o corazón.
Estáballe facendo a autopsia a un home que morrera nun accidente de coche en estrañas circunstancias, cando soou un trono e, de súpeto, marchou a luz. Dirixinme ao panel eléctrico, e comprobei que simplemente saltara o automático. Cando subín a panca, escoitei un inquietante ruído fóra da sala, ese característico son agudo das portas ao abrirse. ‘Serán as correntes de aire’- pensei, máis para tranquilizarme que para outra cousa. Por se acaso, armeime de valor e saín botar unha ollada.
Fóra non había ninguén, os corredores estaban desertos. Deixei escapar o alento, pero o alivio non durou. Os meus aterrados ollos só se fixaron nun detalle: a porta da sala de cadáveres estaba aberta. Entrei temerosa na sala e mirei arredor para ver se estaba todo en orde; fixeime en que unha das bolsas que contiñan cadáveres estaba baleira.Comprobei a ficha: era dunha muller chamada Herminia Valverde. Causa de morte: accidente doméstico. Sufrira un golpe moi forte na caluga ao caer na ducha. Polo visto, o golpe deixáraa inconsciente. Tras permanecer na UCI durante varios días, acabou falecendo. Pero... E onde estaba o cadáver?
Decidín volver ao que estaba, xa que a miña quenda de traballo acababa pronto e non era cuestión de deixar a autopsia a medio facer. Deixei unha nota comentando o do ‘cadáver desaparecido’ para os colegas da mañá. Debía tratarse dun erro. Seguro, iso tiña que ser... ou non. * * * * * * * * * * *
Ao día seguinte, fun comprar o xornal para comprobar as necrolóxicas. Sentei a lelo na terraza dun bar. Efectivamente, alí estaba o nome da morta, Herminia Valverde, coa data de falecemento. Supuxen que sería un erro: mandaron o cadáver a un depósito e a ficha da morta a outro. Pois vaia graza!
De súpeto escoitei un gran balbordo proveniente da rúa de en fronte. Achegueime a un corro de persoas ao redor dunha muller tendida no paso de peóns.
-Que pasou? -preguntei moi estrañada. -Houbo un accidente?
-A esta muller acáballe de dar un pasmo aquí mesmo, no paso de peóns. Por pouco a atropela un coche. -explícame un señor.
Intentei abrirme paso entre a multitude. Cando por fin puiden achegarme á muller tendida no chan palpeille o pulso en busca de latido. Estaba morta.
-Chamade a unha ambulancia, -dixen, -esta muller non ten pulso.
* * * * * * * * * * *
A muller morrera e, ao día seguinte, alí estaba, no depósito de cadáveres... e coincidindo coa miña quenda. Cando mirei o nome, quedei de pedra: era Herminia Valverde. ‘Como que esta muller se chama Herminia Valverde! Non é posíbel, pero se xa morreu onte!’ Revisei o cadáver, pero non había dúbida: a morta de onte volvera falecer diante dos meus ollos esa mesma mañá. Deixei o cadáver na padiola da sala de autopsias e fun coller o teléfono para chamar ao hospital.
-Ola, dígame. -respondeu unha voz masculina.
-Bo día, chamo do depósito. -dixen. -Podes comprobar se onte rexistrastes a morte dunha señora chamada Herminia Valverde?
Escoitei o clac-clac dunhas teclas de ordenador e, tras un breve instante de busca, obtiven a resposta que máis temía:
-Efectivamente, Herminia Valverde morreu onte, de accidente doméstico, pero hoxe temos rexistrada a outra Herminia Valverde, con causa de morte aínda por determinar.
-E non lle parece raro? Dúas Herminia Valverde na mesma cidade? Mortas con poucas horas de separación entre elas?
-Un pouco si, a verdade. Pero vostede debe sabelo ben, os dous cadáveres acabaron nese depósito. -explicou.
-Debe tratarse dun erro, eu non lle fixen a autopsia a ningunha Herminia Valverde onte. O cadáver non estaba na bolsa e... -intentei explicar.
-Non me interesa, adeus. -dixo cortando a chamada sen máis.
-Pero... - quedei coa palabra na boca. Ao outro lado do teléfono non había ninguén.
Entrei na sala de autopsias intentando non pensar niso. Pero o que encontrei alí non tiña ningún sentido: Herminia Valverde estaba sentada na padiola, máis viva que nunca!
-Ola! -dixo. -E ti quen es? E onde estou? Onte tamén espertei nun lugar moi raro, supoño que se trata de somnambulismo.
Desfalecín do susto. Por pouco son eu a que acaba nun refrixerador de mortos por un ataque ao corazón.
Explícovos o tema: Herminia non é somnámbula, e non, tampouco é unha zombi. Herminia é catatónica, o golpe na ducha debeulle causar un problema no sistema nervioso e agora danlle ataques de catatonía de vez en cando. A catatonía é un síndrome psicomotriz que fai que se che paralice o corpo enteiro e perdas a conciencia. Nalgúns casos é tan grave que se che pode paralizar o corazón e deixa de bombear sangue. Iso explica porque os médicos a deran por morta!
Ningún comentario:
Publicar un comentario