Mais a casona é, cando menos, inquietante, as paredes húmidas, o cheiro fedorento que sae de todos os recunchos daquel corredor. Reláxome, collo aire e dispóñome a atopar as escaleiras que levan á segunda planta daquela mansión.
Abro a primeira porta, a cociña, entro na estancia e o único que vexo son unhas cantas latas baleiras cubertas de arañeiras, encima do mesado vexo unha rata, gorda como se viñera de baleirar ela mesma todas as latas da cociña, míroa en fite, e amodo, sen facer ruído, abandono a cociña, atopo as escaleiras á fin do corredor, subo por elas sen mirar atrás, e chego ata o segundo andar. ‘A rata non se moveu’ penso para min mesmo ‘Seica non me viu?’.
De todos modos a necesidade de saír de alí axiña é máis forte que aquel fugaz pensamento, collo aires de novo e comezo a procura das escaleiras outra vez, desta volta busco un buraco no teito cunha escada, as fiestras rotas polas pedras que alguén tirou deixan escoitar os ouleos dos mouchos que andan fóra. E é entón cando o escoito, o renxido dunha porta dentro da casa, seguido do ruído da mesma pechándose, quedo quieto no sitio e miro cara as escaleiras. ‘Foi impresión miña? Non o creo’. Escoito con atención todos os sons que podo percibir, ouleos dos mouchos, o lene andar dalgún rato... de súpeto, escoito pasos, os pasos de quen trata de camiñar silenciosamente.
Son incapaz de seguir escoitándoos porque o bater do meu corazón contra o meu peito silénciaos, unha chea de preguntas cruzan a miña mente nun instante, ‘Quen anda aí? Que fai alguén a estas horas nunha casa abandonada? Virá por min?’ Sen tempo para contestar as preguntas camiño o máis rápido que podo e facendo o menor ruído posible ata chegar ó comedor da casona.
Os altos teitos e grandes espazos baleiros da mansión só acrecentan a miña sensación de nerviosismo que non tarda moito en converterse en ansiedade e máis cedo que tarde en medo, acelerando o paso percorro toda a estancia na procura dunha saída, miro polas fiestras por se tivesen algunha escaleira de incendios pola que descender, non a atopo. O que si atopo é o corpo dun raposo á beira da cheminea no comedor, non reparo moito nel porque escoito o son dos pasos achegándose a min.
Bum...bum...bum... O meu perseguidor vai lento pero seguro, sen decatarme, engancho a manga do suadoiro nunha especia de xerra de cristal que cae ó chan e provoca un estrépito similar ó dun lóstrego. Despois silencio, un silencio que non dura moito xa que volvo escoitar o son dos pasos. Bum..bum.bum.bum. O ritmo acelérase ó mesmo tempo que os latexos do meu corazón. Oio o renxido característico de alguén que sobe unhas escaleiras. Poño distancia entre a xerra rota e eu, camiñando cara atrás. Nese momento bato coas costas en algo firme, xírome, vexo unha cara e sen pensalo moito deixo escapar un berro máis agudo do que me gustaría admitir. É só un cadro.
Os pasos diríxense cara min así que apago a lanterna para non revelar a miña posición e sen ver nada nin a ninguén, chego ás escaleiras do faiado, subo e inmediatamente pecho. Non teño ningún plan e tento chamar a atención dos meus amigos que están fóra, pero cando miro pola fiestra decátome de que nin Xurxo nin Miguel están alí. Nese intre sinto os pasos de quen sexa que ande pola casa xusto debaixo miña, ou son os latexos do meu corazón? Xa non podo estar seguro.
Collo rapidamente unha vasoira que hai tirada ó meu carón e prepárome por se ó meu perseguidor lle apetece subir ó faiado, a verdade é que como arma unha vasoira non é moi boa, pero éche o que hai. Mirando pola fiestra do faiado vexo unha luz de lanterna e dúas sombras.
Entón unha idea cruza a miña mente, seica son Xurxo e Miguel gastándome unha broma? O pensamento dura pouco porque alguén tenta abrir a portiña que leva ó faiado. Con pouco éxito, comezan a golpeala. Pum,pum,pum. A vella porta resiste firme. De súpeto, o fío dunha machada ábrese paso a través da táboas de madeira. Están fendendo a porta!
Xa é so cuestión de cantos golpes da machada resista a porta, tento pedir clemencia, pero non son capaz de articular sons. Un refacho de pensamentos percorren a miña mente, só paran cando a luz das lanternas me deixa cego.
-Non! Tede piedade por favor!-berro
-Mírao, Miguel está tan asustado que pouco máis e mexa por el.- di unha voz coñecida.
-Xurxo, Miguel! Case morro do susto!- Quéixome.
-Non ha ser para tanto home- Tenta calmarme Miguel
-Onde atopastes unha machada?- Pregunto.
-Pois verás....
Tentando que o corazón non se me saia pola boca, con dúas presas de caramelos, dez euros e o susto da miña vida saímos da casona para aproveitar o que resta da noite de Samaín.
Ningún comentario:
Publicar un comentario