SAMAÍN: O diario dun asAsino, Lucía e Diego Rodríguez Sanjurjo e Emma López Picos (4º ESO D)

No mundo, hai diferentes tipos de asasinos: psicópatas, asasinos en serie e eu. 

Fago isto dende hai tempo, matei a máis de 15.000 persoas, algunhas por motivos persoais, outras por pracer e, a maioría, por cartos. Matei a tanta xente que me resulta difícil mirar a alguén aos ollos e non pensar na forma máis cruel de matalo. Este é o meu modo de vida, é o que escollín e é o que farei. 

Como busco as miñas vítimas é unha das preguntas que máis me fago... Realmente non o sei. Só miro a alguén e teño a sensación de que debe morrer. Cando me chega este sentimento, gústame xogar coa miña vítima. Digamos que, no mundo do asasinato, a tortura é a miña parte favorita. Gústame facer berrar á miña presa de agonía, ver como sangra cando corto os dedos con alicates e as súas caras aterrorizadas cando saco os meus xoguetes. Adoito escollelos segundo a cara que poñen ao sacalo, así que sei cal lle da máis medo. Gústame ser creativo cando torturo e inventar armas é a miña afección favorita; en parte, as miñas vítimas son as miñas cobaias para probar os meus novos xoguetes. 

Non só torturo fisicamente, tamén me gusta destruír a mente do meu obxectivo, deixándoos, normalmente, nunha sala de espellos previamente preparados con imaxes de persoas mortas que aparecen sen parar nos espellos. Así durante 24 horas, sen comida nin auga. Agora si, a miña parte favorita: a tortura. Levo a miña vítima a un cuarto onde só hai unha cadeira con gravata, unha mesa, tamén con gravata e os meus xoguetes. Normalmente comezo polos membros máis fráxiles: orellas, dedos, lingua ... Depende de se quero que o meu obxectivo sufra moito ou pouco. 

Ah, case o esquezo, non adoito comezar cos seus órganos, déixoos para o final; se non, podería matar a miña vítima demasiado pronto e iso non sería divertido. Unha vez que acabo de cortarlles as extremidades máis fráxiles, vou co ácido: sobre todo, queimo as pernas, no caso de que pensen fuxir, se iso non funciona, queimo parte do peito como aviso final e se non, os ollos. Os ollos pasan por último porque quero que a miña presa vexa o seu final e que se arrepinta de nacer. 

Ultimamente xogar cos seus órganos abúrreme, así que collo un coitelo de bordo liso e corto a carne dos brazos, sempre procurando non danar partes importantes para que non morra. Pero, a verdade é que as últimas persoas que secuestrei son demasiado débiles e non duran 3 días, e iso que o intento. Terei que ir por outra cousa...