domingo, 15 de novembro de 2020

SAMAÍN: O asasinato do director, Aldara Pérez Cifuentes (4º ESO A)

Esa mañá pensabamos como facer que o director rematara dunha vez cos seus xogos. Prohibíranos o baile, o último baile antes da universidade. 

-E se o matamos? -propuxen. Había moito que non tiñamos que facer nada polo estilo e as ganas consumíanme. David propuxo outra idea, secuestralo e facerlle pasar un mal anaco de tempo. Así que iso fixemos. 

O xoves pola noite, cando o director saía do instituto achegámonos a el, Antonio deixouno inconsciente para que puideramos metelo no maleteiro do coche e levalo á antiga casa da avoa de Carlota. Unha vez alí atamolo á cadeira e comezaron os turnos de vixilancia. A primeira era Carlota, o director preguntoulle polas suas gafas, perdéramolas. 

Carlota saíu buscalas, pero non houbo sorte. Pasado un tempo chegou o turno de David e Carlos. Chamáronnos a todos, parecían nerviosos. Cando chegamos o director estaba no chan, non respiraba. Carlota choraba e Antonio non deixaba de camiñar de un lado cara outro. 

-Tranquilos, só temos que escondelo. -dixen -alguén ten experiencia en esconder cadáveres? -. Todos levantamos a man menos Antonio. 

-Estádesme dicindo que xa fixerades isto máis veces? - preguntou nervioso. 

-É unha boa ocasión para a túa primeira vez. -bromeou David. 

Saímos ao bosque, Carlos encargaríase de facer o burato para o corpo. 

O venres pola mañá falabamos da música para o baile cando entrou pola porta un compañeiro. 

-Atoparon as gafas do director, a policía non cre que fora un accidente 

-Así non volverá -dixo outro 

-Teno merecido, era un director horrible. 

Antonio púxose nervioso. -Vós non tedes nin idea! Atoparon as súas gafas! O próximo que atoparán será o seu corpo! -berrou. -e sabedes onde, sabedes quen... 

David levantouse o máis rápido que puido. 

-Cala! Cala! Non sabes o que dis.-berroulle. 

Ao día seguinte Antonio morrera. 

-Que fixemos?! Matamos o noso amigo! -Carlota non deixaba de chorar. 

-Tiñamos que facelo, estaba moi nervioso, non gardaría o segredo -dixo David 

-Ten razón David, había que facer algo -dixen. Non me gustou facelo, era o noso amigo, pero non podiamos arriscarnos. 

Todos sabiamos o que fixeramos, eramos monstros e seguiriamos séndoo no cárcere. Pero si había unha cousa que non sabiamos… 

Quen matou o noso director? Alguén sabía o que tiñamos pensado para el, e rematou o traballo máis en serio do que debía.

Ningún comentario:

Publicar un comentario

VÍDEO LETICIA EIRÍN NA CAMPAÑA AQUÍ TAMÉN SE FALA GALEGO

Velaquí tedes o vídeo de Leticia Eirín , profesora de Literatura na UDC e ex alumna do IES Monte das Moas que se suma á campaña de Aquí tamé...