Achegábase o día de Samaín e todo o instituto estaba decorado e listo para a celebración. Cando o día de Samaín chegou todos os nenos e nenas estaban emocionados, pero o seu sorriso converteuse nunha cara pálida e sen expresions ao ver a Melody vestida de cores apagadas como o negro ou o gris. Quedaron abraiados ao ver a Melody así, pero pouco despois pensaron que podería ser a súa vestimenta para Samaín.
Retomaron as clases con suma tranquilidade ata que o reloxo marcou as 11:33, nese mesmo instante Melody levantouse do seu pupitre e dirixíuse ata a pizarra, sacou o caderno negro do seu peto e comezou a gritar moitos nomes descoñecidos para os nenos. Cantos máis nomes recitaba, máis grave se facíase. Fíxose tan molesta que os nenos se tiraron ao chan tapando os oídos de forma que non puideron ver o que Melody estaba a facer. Estaba a invocar moitos demos que saían polas xanelas da aula... cada segundo a voz da rapaza se facía moito máis e máis e máis grave. Ela comezou a dicir:
-CUSTODI ME UT ET HI DAEMONES ALIUD HUMANITATIS
-CUSTODI ME UT ET HI DAEMONES ALIUD HUMANITATIS
-CUSTODI ME UT ET HI DAEMONES ALIUD HUMANITATIS
Cando rematou de recitar aqueles horribles versos, ela desapareceu converténdose en po. A clase quedou en silencio ata que os demos que ela liberara comezaron a posuír os nenos... E aquí encóntrome eu Antonia Araujo Carre, titora de 2ª ESO B, no almacén secreto do instituto protexida de todos aqueles demos que Melody liberou e, esperando cos poucos recursos que me quedan o fin deste 2020.
Ningún comentario:
Publicar un comentario