SAMAÍN: Despois do solpor, Carla García Costa (2º ESO A)

Uxía vivía nunha pequena aldea a carón dunha montaña. Unha tarde de outono, saíu pasear pola beira dun río non moi lonxe da aldea. A Uxía gustáballe ver o solpor dos preciosos atardeceres de outono, vendo como o sol despedía o día. Ese día quedou tan abraiada que perdeu a noción do tempo e cando se deu conta xa comezara a anoitecer.

-Teño que volver á casa! Pensou.

Pero a noite era tan escura que cando se afundiu no bosque non atopaba o camiño de volta á casa. Non levaba nada con que alumear e chegou un momento no que se deu conta de que estaba completamente perdida.

De súpeto, comenzou a oír voces que viñan de detrás dunha gran moa. Acercouse para ver se alguén a podía axudar, pero cando rodeou a pedra viu algo que a deixou abraiada. Era un aquelarre de meigas. Había alo menos unhas oito ao redor dun lume. Falaban unha lingua estraña. Ela, asustada pensou en fuxir pero deuse conta de que non ía ver nada, así que decidiu agardar a que marchasen para coller un refacho de lume para poder ver.

Estivo agardando un anaco ata que as meigas deixaron de cantar e foron marchando. Pensou que era un bo momento para achegarse ao lume, pero cando se dispoñía a coller o refacho sentiu como algo a collía dende atrás. 

Un chío arrepiante soou por todo o bosque.

Nunca máis se volveu saber nada da pequena Uxía...

Carla García Costa 2º A